Linux Certif

Toute la documentation sur la certification Linux LPI

bash

NAZWA

bash - GNU Bourne-Again SHell

SKŁADNIA

bash [opcje] [plik]

COPYRIGHT

Bash is Copyright (C) 1989-2001 by the Free Software Foundation, Inc.

OPIS

Bash jest zgodnym z sh interpreterem języka poleceń, wykonującym polecenia ze standardowego wejścia bądź z pliku. Włączono doń również przydatne cechy zaczerpnięte z powłoki Korna i powłoki C (ksh i csh).

Bash w zamierzeniu jest implementacją zgodną z POSIX-ową specyfikacją powłok i narzędzi -- IEEE POSIX Shell and Tools specification (IEEE Working Group 1003.2).

OPCJE

Oprócz jednoznakowych opcji powłoki udokumentowanych w opisie wbudowanego polecenia set, bash przy wywołaniu interpretuje poniższe opcje:

-c łańcuch

Jeśli występuje opcja -c, to polecenia odczytywane są z łańcucha. Jeżeli po łańcuchu istnieją argumenty, to są one przypisywane do argumentów pozycyjnych, poczynając od $0.

-r

Jeżeli występuje opcja -r, to powłoka staje się powłoką okrojoną (restricted). Zobacz poniżej POWŁOKAOKROJONA.

-i

Jeżeli występuje opcja -i, to powłoka jest interaktywna.

-s

Jeśli występuje opcja -s lub po przetworzeniu opcji nie pozostają żadne argumenty, to polecenia odczytywane są ze standardowego wejścia. Opcja ta umożliwia na ustawienie parametrów pozycyjnych podczas wywołania powłoki interaktywnej.

-D

Na standardowym wyjściu wypisywana jest lista wszystkich podwójnie cytowanych łańcuchów poprzedzonych znakiem $. Są to łańcuchy będące przedmiotem tłumaczenia języka, gdy bieżącym ustawieniem regionalnym (locale) nie jest C ani POSIX. Implikuje to opcję -n; nie zostaną wykonane żadne polecenia.

[-+]O [opcja_shopt]

opcja_shopt jest jedną z ocpji powłoki akceptowanych przez polecenie wbudowane shopt (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Jeśli występuje opcja_shopt, to -O nadaje wartość tej opcji, zaś +O unieważnia ją. Jeżeli nie podano opcji_shopt, to na standardowym wyjściu wypisywane są nazwy i wartości opcji powłoki akceptowanych przez shopt. Jeśli opcją wywołania jest +O, tworzone wyjście jest formatowane w taki sposób, by można było wykorzystać je jako wejście.

--

Zapis -- sygnalizuje koniec opcji i wyłącza dalsze ich przetwarzanie. Argumenty występujące po -- traktowane są jako nazwy plików i argumenty. Argument - jest równoważnikiem --.

Bash interpretuje także wiele opcji wieloznakowych. Jeśli mają zostać rozpoznane, opcje te muszą pojawić się w wierszu poleceń przed opcjami jednoznakowymi,

--dump-po-strings

Równoważne -D, ale wyjście jest w formacie pliku GNU gettext po (portable object).

--dump-strings

Równoważnik -D.

--help

Wyświetla na standardowym wyjściu komunikat o użytkowaniu i pomyślnie kończy pracę.

--init-file plik

--rcfile plik

Wykonuje polecenia z podanego pliku zamiast ze standardowego osobistego pliku inicjującego ~/.bashrc, jeśli powłoka jest interaktywna. Zobacz WYWOŁANIE poniżej.

--login

Sprawia, że bash działa tak, jakby został wywołany jako powłoka zgłoszeniowa (login shell). Zobacz WYWOŁANIE poniżej.

--noediting

Nie używa biblioteki GNU readline do odczytu wierszy poleceń w trybie interaktywnym.

--noprofile

Nie odczytuje ani ogólnosystemowego pliku startowego /etc/profile ani żadnego z osobistych plików inicjujących ~/.bash_profile, ~/.bash_login czy ~/.profile. Domyślnie, bash czyta te pliki gdy jest wywołany jako powłoka zgłoszeniowa (zobacz WYWOŁANIE poniżej).

--norc

Nie odczytuje i nie wykonuje osobistego pliku inicjującego ~/.bashrc jeśli powłoka jest interaktywna. Opcja ta jest domyślnie włączona, jeżeli powłokę wywołano jako sh.

--posix

Zmienia zachowanie bash tam, gdzie operacja domyślna różni się od standardu POSIX 1003.2 tak, by dostosować się do niego (tryb posix).

--restricted

Powłoka staje się okrojona (zobacz POWŁOKA OKROJONA poniżej).

--verbose

Równoważnik opcji -v.

--version

Pokazuje na standardowym wyjściu informację o wersji tego egzemplarza bash i pomyślnie kończy pracę.

ARGUMENTY

Jeśli po przetworzeniu opcji pozostają jakieś argumenty, a nie podano ani opcji -c ani -s, to zakłada się, że pierwszy argument jest nazwą pliku zawierającego polecenia powłoki. Jeżeli bash został wywołany w taki sposób, to $0 przypisywana jest nazwa pliku z poleceniami, a parametrom pozycyjnym pozostałe argumenty. Bash odczytuje i wykonuje polecenia z tego pliku, a następnie kończy pracę. Kod zakończenia basha jest wówczas kodem zakończenia ostatniego wykonanego polecenia skryptu. Jeśli nie wykonano żadnego polecenia, to kod zakończenia wynosi 0.

WYWOŁANIE

Powłoka zgłoszeniowa (login shell) to taka, w której pierwszym znakiem zerowego argumentu jest -, lub taka, którą uruchomiono z opcją --login.

Powłoka interaktywna to taka, którą uruchomiono bez argumentów innych niż opcje i bez opcji -c; zarówno jej standardowe wejście jak i wyjście powiązane jest z terminalami (tak jak określiła to funkcja isatty(3)), albo taka, którą uruchomiono z opcją -i. Jeśli bash jest interaktywny, to ustawiane jest PS1 zaś $- zawiera i; pozwala to skryptowi powłoki lub plikowi startowemu na sprawdzanie tego stanu.

Poniższe akapity opisują, jak bash wykonuje swoje pliki startowe. Jeśli któryś z tych plików istnieje, ale nie może być odczytany, to bash zgłasza błąd. Tyldy (~) w nazwach plików interpretowane są według reguł opisanych poniżej w części Interpretacja tyld sekcji INTERPRETACJA.

Gdy bash wywoływany jest jako powłoka zgłoszeniowa lub jako powłoka nie-interaktywna z opcją --login, w pierwszej kolejności czyta i wykonuje polecenia z pliku /etc/profile, jeśli takowy istnieje. Po odczytaniu tego pliku, szuka ~/.bash_profile, ~/.bash_login i ~/.profile, w tej kolejności, po czym odczytuje i wykonuje polecenia z pierwszego istniejącego i dającego się odczytać. Można posłużyć się opcją --noprofile podczas uruchamiania powłoki, by zakazać takiego zachowania.

Podczas kończenia pracy powłoki zgłoszeniowej, bash czyta i wykonuje polecenia z pliku ~/.bash_logout, jeśli taki istnieje.

Jeżeli uruchamiana jest powłoka interaktywna nie będąca powłoką zgłoszeniową, bash czyta i wykonuje polecenia z ~/.bashrc, jeśli taki plik istnieje. Może to być zakazane za pomocą opcji --norc. Opcja --rcfile plik wymusi odczyt i wykonanie poleceń z pliku zamiast z ~/.bashrc.

Jeśli bash startuje w trybie nie-interaktywnym, na przykład w celu uruchomienia skryptu powłoki, to szuka w środowisku zmiennej BASH_ENV, interpretuje jej wartość, jeśli ją znalazł, i używa otrzymanej wartości jako nazwy pliku do odczytania i wykonania. Bash zachowuje się tak, jakby były wykonane następujące polecenia:

if [ -n "$BASH_ENV" ]; then . "$BASH_ENV"; fi

ale do szukania nazwy pliku nie jest używana wartość zmiennej PATH.

Jeżeli bash wywołano pod nazwą sh, to próbuje on naśladować zachowanie startowe historycznych wersji sh tak ściśle jak to jest możliwe, przy równoczesnym spełnianiu standardu POSIX. Wywołany jako powłoka interaktywna lub powłoka nie-interaktywna z opcją --login, usiłuje na początku odczytać i wykonać polecenia z /etc/profile i ~/.profile, w tej kolejności. W celu zakazania tego zachowania można użyć opcji --noprofile. Wywołany jako powłoka interaktywna pod nazwą sh, bash poszukuje zmiennej ENV, interpretuje jej wartość, jeśli jest zdefiniowana, i posługuje się otrzymaną wartością jako nazwą pliku, który ma być odczytany i wykonany. Ponieważ powłoka wywołana jako sh nie usiłuje czytać ani wykonywać poleceń z jakichkolwiek innych plików startowych, opcja --rcfile nie ma żadnych skutków. Powłoka nie-interaktywna wywołana pod nazwą sh nie próbuje czytać żadnych plików startowych. Wywołany jako sh, bash wchodzi w tryb posix po odczycie plików startowych.

Gdy bash uruchomiony jest w trybie posix, jak z opcją --posix wiersza poleceń, kieruje się standardem POSIX dla plików startowych. W trybie tym, powłoka interaktywna interpretuje zmienną ENV a polecenia odczytywane i wykonywane są z pliku, którego nazwą jest zinterpretowana wartość. Nie są czytane inne pliki startowe.

Bash usiłuje rozstrzygnąć, czy jest uruchomiony przez demona powłoki zdalnej, zwykle rshd. Jeżeli stwierdzi, że został uruchomiony przez rshd, to odczytuje i wykonuje polecenia z ~/.bashrc, jeśli plik ten istnieje i daje się czytać. Nie będzie tego robił wywołany jako sh. Można posłużyć się opcją --norc, by zakazać tego zachowania oraz opcją --rcfile, by wymusić czytanie innego pliku, ale rshd zazwyczaj nie wywołuje powłoki z tymi opcjami ani nie pozwala na ich podanie.

Jeśli powłoka została uruchomiona z efektywnym id użytkownika (grupy) różnym od id rzeczywistego, a nie podano opcji -p, to nie są odczytywane żadne pliki startowe, funkcje powłoki nie są dziedziczone ze środowiska, zmienna SHELLOPTSP, jeśli jest taka w środowisku, jest ignorowana a efektywny identyfikator użytkownika jest ustawiany na jego identyfikator rzeczywisty. Jeśli przy wywołaniu podano opcję -p, to zachowanie startowe jest takie samo, ale nie jest resetowany efektywny id użytkownika.

DEFINICJE

W pozostałej części tego dokumentu używane są poniższe definicje.

odstęp

Spacja lub znak tabulacji.

słowo

Sekwencja znaków uważana przez powłokę za pojedynczą jednostkę. Znana też jako token.

nazwa

Jest to słowo składające się wyłącznie ze znaków alfanumerycznych i znaków podkreślenia, i rozpoczynające się znakiem alfabetycznym lub podkreśleniem. Wspominane również jako identyfikator.

metaznak

Znak, które, gdy nie jest cytowany, oddziela słowa. Jeden z poniższych:

| & ; ( ) < > spacja tab

operator sterujący

token pełniący funkcję sterującą. Jest to jeden z poniższych symboli:

|| & && ; ;; ( ) | <nowalinia>

SŁOWA ZASTRZEŻONE

Słowa zastrzeżone (reserved words) to takie, które mają dla powłoki specjalne znaczenie. Następujące słowa są rozpoznawane jako zastrzeżone, gdy nie są cytowane i występują albo jako pierwsze słowo polecenia prostego (zobacz GRAMATYKA POWŁOKI poniżej) albo trzecie słowo poleceń case lub for;

! case do done elif else esac fi for function if in select then until while { } time [[ ]]

GRAMATYKA POWŁOKI

Polecenia proste

Polecenie proste jest sekwencją opcjonalnych przypisań zmiennych, po której następują rozdzielane przez odstęp słowa i przekierowania, a zakończoną operatorem sterującym. Pierwsze słowo określa polecenie, jakie ma zostać wykonane i jest przekazywane jako argument numer zero. Pozostałe słowa są przekazywane jako argumenty wywoływanego polecenia.

Wartością zwracaną polecenia prostego jest jego kod zakończenia lub 128+n jeżeli polecenie przerwane jest sygnałem n.

Potoki

Potok jest sekwencją jednego lub więcej poleceń rozdzielonych znakiem |. Formatem potoku jest:

[time [-p]] [ ! ] polecenie [ | polecenie2 ... ]

Standardowe wyjście z polecenia połączone jest za pośrednictem potoku ze standardowym wejściem polecenia2. Połączenie to wykonywane jest przed możliwymi przekierowaniami podanymi dla polecenia (zobacz poniżej PRZEKIEROWANIE.

Jeżeli potok poprzedza zastrzeżone słowo !, to kod zakończenia takiego potoku jest negacją (NOT) kodu zakończenia ostatniego polecenia. W przeciwnym wypadku, kodem potoku jest kod zakończenia ostatniego polecenia. Powłoka oczekuje na zakończenie (terminate) wszystkich poleceń w potoku przed zwróceniem wartości.

Jeżeli potok jest poprzedzony słowem zastrzeżonym time, to po jego zakończeniu podawany jest czas wykonywania, jak również czas użytkownika i czas systemu zużyty na wykonanie. Opcja -p zmienia format tworzonych wyników na określony przez POSIX. Do sformatowania łańcucha określającego, jak powinna być wyświetlana informacja o czasach, można ustawić zmienną TIMEFORMAT; zobacz opis TIMEFORMAT w Zmienne powłoki poniżej.

Każde polecenie w potoku uruchamiane jest jako odrębny proces (tj. w podpowłoce).

Listy

Lista jest potokiem lub sekwencją kilku potoków rozdzielonych jednym z operatorów ;, &, && lub ||, i opcjonalnie zakończoną jednym ze znaków ;, & lub <nowalinia>.

Spośród tych operatorów listowych, && i || mają ten sam priorytet, następujące po nich ; i &, również mają równy między sobą priorytet.

Jeśli polecenie zakończone jest operatorem sterującym &, to powłoka wykonuje je w tle (background) w podpowłoce. Powłoka macierzysta nie oczekuje na zakończenie polecenia, a zwracany kod wynosi 0. Polecenia oddzielane znakiem średnika ; wykonywane są sekwencyjnie; powłoka oczekuje na zakończenie pracy przez każde z nich po kolei. Zwracany kod jest kodem zakończenia ostatniego wykonanego polecenia.

Operatory sterujące && i || oznaczają odpowiednio listy AND i OR. Lista AND ma postać

polecenie2 wykonywane jest wtedy, i tylko wtedy, gdy polecenie1 zwraca zerowy kod zakończenia.

Lista OR ma postać

polecenie1 || polecenie2

polecenie2 jest wykonywane wtedy, i tylko wtedy, gdy polecenie1 zwraca niezerowy kod zakończenia. Kod zwracany przez listy AND i OR jest kodem zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy.

Polecenia złożone

Polecenie złożone (compound command) jest jednym z poniższych:

(lista)

lista wykonywana jest w podpowłoce. Przypisania zmiennych i polecenia wbudowane wpływające na środowisko powłoki nie zachowują swoich skutków po zakończeniu polecenia. Zwracanym kodem jest kod zakończenia listy.

{ lista; }

lista jest po prostu wykonywana w bieżącym środowisku powłoki. lista musi być zakończona znakiem nowej linii lub średnika. Nazywane jest to poleceniem grupowania. Zwracanym kodem jest kod zakończenia listy. Należy pamiętać, że w przeciwieństwie do metaznaków ( i ), { i } są słowami zastrzeżonymi i aby zostały rozpoznane muszą się pojawić tam, gdzie dozwolone jest użycie słów zastrzeżonych. Ponieważ nie powodują podziału na słowa, muszą być oddzielone od listy za pomocą białego znaku.

((wyrażenie))

wyrażenie interpretowane jest zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w sekcji OBLICZANIEWYRAŻEŃARYTMETYCZNYCH. Jeśli wartość wyrażenia jest niezerowa, to kodem zwracanym jest 0; w przeciwnym razie kodem zwracaym jest 1. Jest to ściśle równoważne konstrukcji let "wyrażenie".

[[ wyrażenie ]]

Zwraca kod 0 lub 1 w zależności od interpretacji wyrażenia warunkowego wyrażenie. Wyrażenia złożone są ze składowych (primaries) opisanych poniżej w opcji WYRAŻENIAWARUNKOWE. Na słowach pomiędzy [[ a ]] nie są wykonywane rozwinięcia nazw plików ani podział na słowa; są natomiast wykonywane: interpretacja tyld, parametrów i zmiennych, interpretacja wyrażeń arytmetycznych, podstawianie wyników poleceń, podstawianie wyników procesów i usunięcia cytowań.

Gdy używane są operatory == i !=, łańcuch na prawo od operatora traktowany jest jak wzorzec i dopasowywany zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w sekcji Dopasowywanie wzorców. Wartością zwracaną jest 0 jeśli łańcuch odpowiednio pasuje lub nie pasuje do wzorca, zaś 1 w przeciwnym przypadku. Można zacytować dowolną część wzorca w celu wymuszenia dopasowywania jej jako łańcucha.

Wyrażenia można łączyć przy pomocy następujących operatorów, wymienionych w kolejności malejącego priorytetu:

( wyrażenie )

Zwraca wartość wyrażenia. Może służyć do unieważnienia zwykłej kolejności operatorów.

! wyrażenie

Prawda jeżeli wyrażenie jest fałszywe.

wyrażenie1 && wyrażenie2

Prawda jeśli zarówno wyrażenie1 jak i wyrażenie2 są prawdziwe.

wyrażenie1 || wyrażenie2 Prawda jeśli choć jedno spośród wyrażenie1 lub wyrażenie2 jest prawdziwe.

Operatory && i || nie wykonują wyrażenia2 jeżeli wartość wyrażenia1 wystarcza do określenia wartości, jaka zostanie zwrócona przez całe wyrażenie warunkowe.

for nazwa [ in słowo ] ; do lista ; done

Interpretowane są słowa następujące po in, tworząc listę elementów. Zmiennej nazwa nadawana jest kolejno wartość każdego elementu tej listy i każdorazowo wykonywana jest lista poleceń. Jeżeli pominięto in słowo, to polecenie for wykonuje listę po jednym razie dla każdego ustawionego parametru pozycyjnego (zobacz PARAMETRY poniżej). Zwracanym kodem jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia. Jeśli interpretacja elementów następujących po in daje w wyniku pustą listę, to nie są wykonywane żadne polecenia i zwracany jest kod 0.

for (( wyr1 ; wyr2 ; wyr3 )) ; do lista ; done

Na początku obliczane jest wyrażenie arytmetyczne wyr1, zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w OBLICZANIEWYRAŻEŃARYTMETYCZNYCH. Następnie wielokrotnie obliczane jest wyr2, aż do osiągnięcia przez nie wartości zero. Każdorazowo gdy obliczone wyr2 jest niezerowe, wykonywana jest lista i obliczane jest wyrażenie arytmetyczne wyr3. Jeśli pominięto któreś z wyrażeń, to zachowuje się ono tak, jakby przyjmowało wartość 1. Zwracanym kodem jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy, lub fałsz jeśli któreś z wyrażeń jest niepoprawne.

select nazwa [ in słowo ] ; do lista ; done

Interpretowana jest lista słów następujących po in, tworząc listę elementów. Zestaw zinterpretowanych słów wypisywany jest na standardowym wyjściu, każde poprzedzone liczbą kolejną. Jeśli pominięto in słowo, to wypisywane są parametry pozycyjne (zobacz PARAMETRY poniżej). Następnie wyświetlana jest zachęta PS3 i czytany jest wiersz ze standardowego wejścia. Jeżeli wiersz składa się z liczby odpowiadającej jednemu z wyświetlonych słów, to zmiennej nazwa przypisywana jest wartość tego słowa. Jeśli wiersz jest pusty, słowa i zachęta wyświetlane są ponownie. Jeżeli odczytano EOF, to polecenie kończy pracę. Każda inna wartość powoduje, że nazwie zostanie przypisany łańcuch pusty. Odczytany wiersz zachowywany jest w zmiennej REPLY. lista wykonywana jest po każdym wyborze, dopóki nie zostanie wykonane polecenie break. Kodem zakończenia select jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy lub zero jeśli nie wykonano żadnych poleceń.

case słowo in [ [(] wzorzec [ | wzorzec ]

Polecenie case najpierw interpretuje słowo i próbuje dopasować uzyskany wynik każdego z wzorców po kolei, posługując się tymi samymi regułami dopasowywania, co dla rozwijania nazw ścieżkowych (zobacz Rozwijanie nazw ścieżkowych poniżej). Gdy znalezione zostanie dopasowanie, wykonywana jest odpowiadająca mu lista. Po pierwszym dopasowaniu nie są dokonywane próby dopasowania pozostałych wzorców. Jeśli żaden ze wzorców nie pasuje do kodem zakończenia jest zero. W przeciwnym razie jest równy kodowi zakończenia ostatniego z wykonanych poleceń listy.

if lista; then lista; [ elif lista; then lista; ] ... [ else lista; ] fi

Wykonywana jest lista występująca po if. Jeżeli jej kod zakończenia jest zerowy, to wykonywana jest lista klauzuli then. W przeciwnym wypadku, wykonywana jest lista każdego elif po kolei; jeśli kod zakończenia którejś wynosi 0, to wykonywana jest lista then i polecenie jest kończone. Jeżeli nie wystąpił żaden z powyższych przypadków, to wykonywana jest lista występująca po klauzuli else, jeśli takowa istnieje. Kodem zakończenia jest kod ostatniego wykonanego polecenia listy lub zero jeśli żaden z warunków nie okazał się prawdziwy.

while lista; do lista; done

until lista; do lista; done

Polecenie while powtarza wykonywanie listy podanej po do tak długo, jak długo ostatnie polecenie listy while zwraca zerowy kod zakończenia. Polecenie until działa identycznie jak while, poza tym, że warunek jest zanegowany: do lista wykonywane jest tak długo, jak długo ostatnie polecenie listy until zwraca niezerowy kod zakończenia. Kod zakończenia poleceń while i until jest równy kodowi zakończenia ostatniego z wykonanych poleceń listy do lub zeru jeśli żadne nie zostało wykonane.

[ function ] nazwa () { lista; }

Definuje to funkcję nazwaną nazwa. Ciałem funkcji jest lista poleceń zawarta pomiędzy { i }. Lista ta jest wykonywana w za każdym razem gdy nazwa występuje jako polecenie proste. Kodem zakończenia funkcji jest kod zakończenia ostatniego z wykonanych poleceń jej ciała. (Zobacz FUNKCJE poniżej.)

KOMENTARZE

W powłoce nie-interaktywnej lub w powłoce interaktywnej, w której włączono opcję interactive_comments do opcji wbudowanych shopt(zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej) słowo rozpoczynające się od znaku # powoduje, że słowo to i wszystkie pozostałe znaki w tym wierszu będą ignorowane. Powłoka interaktywna bez włączonej opcji interactive_comments nie pozwala na komentarze. Opcja interactive_comments jest domyślnie włączona w powłokach interaktywnych.

CYTOWANIE

Cytowanie służy do usuwania specjalnego znaczenia dla powłoki pewnych znaków lub słów. Cytowanie można stosować do wyłączania specjalnego traktowania znaków specjalnych, zapobiegania rozpoznawaniu słów zastrzeżonych jako takich oraz do zapobiegania podstawianiu parametrów.

Każdy z metaznaków podanych powyżej w DEFINICJACH posiada dla powłoki specjalne znaczenie i musi być cytowany, jeśli ma oznaczać samego siebie.

Gdy używane są funkcje interpretacji historii poleceń, znak interpretacji historii, zwykle !, musi być cytowany, jeśli chce się uniknąć interpretacji historii.

Istnieją trzy mechanizmy cytowania: znak specjalny(escapecharacter), apostrofy (pojedyncze cudzysłowy) i cudzysłowy zwykłe (podwójne).

Niecytowany odwrotny ukośnik (\) jest znakiem specjalnym. Chroni on przed interpretacją dosłowną wartość następującego po nim znaku, z wyjątkiem <nowejlinii>. Jeśli pojawi się para \<nowalinia> a sam odwrotny ukośnik nie jest cytowany, to traktowana jest ona jak kontynuacja wiersza (to znaczy, usuwana jest ze strumienia wejściowego i w efekcie ignorowana).

Ujęcie znaków w apostrofy chroni dosłowne wartości każdego z nich. Apostrof nie może pojawić się pomiędzy innymi apostrofami, nawet jeśli jest poprzedzony odwrotnym ukośnikiem.

Ujęcie znaków w cudzysłowy chroni dosłowne wartości każdego z nich, za wyjątkiem $, ` i \. Znaki $ i ` zachowują swe specjalne znaczenie wewnątrz cudzysłowów. Odwrotny ukośnik zachowuje specjalne znaczenie tylko, gdy występuje po nim jeden z poniższych znaków: $, `, ", \ lub <nowalinia>. Cudzysłów może być cytowany wewnątrz cudzysłowów przez poprzedzenie go odwrotnym ukośnikiem.

Parametry specjalne * i @ posiadają specjalne znaczenie wewnątrz cudzysłowów (zobacz PARAMETRY poniżej).

Słowa postaci $'łańcuch' traktowane są specjalnie. Słowo takie interpretowane jako łańcuch, w którym znaki poprzedzone odwrotnym ukośnikiem zastępowane są według standardu ANSI C. Sekwencje specjalne z odwrotnym ukośnikiem, jeśli występują, dekodowane są następująco:

\a

alarm (dzwonek)

\b

backspace

\e

znak escape

\f

znak wysuwu strony (form feed)

\n

znak nowej linii (new line)

\r

powrót karetki (carriage return)

\t

tabulacja pozioma (horizontal tab)

\v

tabulacja pionowa (vertical tab)

\\

odwrotny ukośnik (backslash)

\'

apostrof

\nnn

ośmiobitowy znak, którego wartością jest ósemkowa liczba nnn (jedna do trzech cyfr)

\xnnn

ośmiobitowy znak, którego wartością jest szesnastkowa liczba nnn (jedna do trzech cyfr szesnastkowych)

Przetłumaczony wynik jest pojedynczo cytowany, tak jakby nie było znaku dolara.

Ujęty w cudzysłowy łańcuch poprzedzony znakiem dolara ($) spowoduje, że łańcuch zostanie zinterpretowany zgodnie z bieżącymi ustawieniami regionalnymi (locale). Jeśli ustawione są one na C lub POSIX, to znak dolara jest ignorowany. Jeżeli łańcuch jest tłumaczony i zamieniany, to zastąpienie jest podwójnie cytowane.

PARAMETRY

Parametr jest elementem przechowującym wartości. Może on być nazwą, liczbą lub jednym ze znaków specjalnych podanych poniżej w sekcji Parametry specjalne. Dla celów powłoki zmienna jest parametrem oznaczanym przez nazwę. Zmienna posiada wartość i zero lub więcej atrybutów. Wartość atrybutom przypisuje się za pomocą polecenia wbudowanego declare (zobacz opis tego polecenia poniżej, w sekcji WBUDOWANEPOLECENIAPOWŁOKI).

Parametr jest ustawiony jeśli przypisano mu wartość. Łańcuch pusty jest poprawną wartością. Po ustawieniu zmiennej, może być ona unieważniona wyłącznie przez użycie wbudowanego polecenia unset (zobacz poniżej WBUDOWANEPOLECENIAPOWŁOKI).

Do zmiennej można wykonać przypisanie przy pomocy instrukcji postaci

nazwa=[wartość]

Jeżeli nie podano wartości, to zmiennej przypisywany jest łańcuch pusty. Wszystkie wartości przechodzą przez interpretację tyld, podstawianie parametrów, interpretację zmiennych, podstawianie wyników poleceń, interpretację wyrażeń arytmetycznych i usuwanie cytowań (zobacz poniżej INTERPRETACJA). Jeżeli zmienna ma ustawiony atrybut integer (całkowita), to wartość podlega interpretacjom wyrażeń arytmetycznych, nawet jeśli nie użyto interpretacji $((...)). Zobacz poniżej Interpretacja wyrażeń arytmetycznych. Nie jest wykonywane dzielenie na słowa, z wyjątkiem "$@", jak wyjaśniono to poniżej w sekcji Parametry specjalne. Nie jest wykonywane rozwijanie nazw plików. Instrukcje przypisania mogą się też pojawiać jako argumenty poleceń wbudowanych declare, typeset, export, readonly i local.

Parametry pozycyjne

Parametr pozycyjny to parametr określany cyfrą lub cyframi, innymi niż pojedyncza cyfra 0. Parametrom pozycyjnym nadawane są wartości argumentów powłoki (w czasie jej wywołania). Wartości te mogą być ponownie nadawane przy pomocy wbudowanego polecenia set. Do parametrów pozycyjnych nie można wykonać przypisania przy pomocy instrukcji przypisania. Parametry pozycyjne są tymczasowo zastępowane podczas wykonywania funkcji powłoki (zobacz poniżej FUNKCJE). Jeżeli interpretowany jest parametr pozycyjny określany więcej niż jedną cyfrą, to musi być ujęty w nawiasy (zobacz poniżej INTERPRETACJA).

Parametry specjalne

Powłoka kilka parametrów traktuje specjalnie. Do parametrów tych można się wyłącznie odwoływać; nie jest dozwolone przypisywanie im wartości.

*

Interpretowane jest jako parametry pozycyjne, począwszy od pierwszego. Gdy interpretacja pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to parametr ten interpretowany jest jako pojedyncze słowo z wartościami każdego z parametrów rozdzielonymi pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS. To znaczy, "$*" jest równoważne "$1c$2c...", gdzie c jest pierwszym znakiem wartości zmiennej IFS. Jeżeli IFS nie jest ustawione, to parametry oddzielane są spacjami. Jeśli IFS jest łańcuchem pustym, to parametry są ze sobą połączone bez rozdzielających je separatorów.

@

Interpretowane jako parametry pozycyjne, począwszy od pierwszego. Gdy interpretacja pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to każdy parametr interpretowany jest jako odrębne słowo. To znaczy, "$@" jest równoważne "$1" "$2" ... Jeśli nie ma żadnych parametrów pozycyjnych, "$@" i $@ interpretowane są jako nic (tj. są usuwane).

#

Interpretowane jako liczba parametrów pozycyjnych, podana dziesiętnie.

?

Interpretowane jako kod zakończenia ostatnio wykonanego potoku pierwszoplanowego.

-

Interpretowane jako bieżące flagi opcji, takie jakie zostały podane podczas wywołania, ustawione przy pomocy wbudowanego polecenia set lub ustawione przez samą powłokę (tak jak opcja -i).

$

Interpretowany jest jako identyfikator procesu powłoki. W podpowłoce (), interpretowany jest jako ID procesu bieżącej powłoki, nie zaś podpowłoki.

!

Interpretowany jako ID procesu ostatnio wykonywanego polecenia tła (polecenia asynchronicznego).

0

Interpretowany jako nazwa powłoki lub skryptu powłoki. Ustawiane jest to na etapie inicjowania powłoki. Jeżeli bash wywoływany został z plikiem poleceń, to $0 ustawiane jest na nazwę tego pliku. Jeśli bash został uruchomiony z opcją -c, to $0 jest ustawiane na pierwszy argument po łańcuchu, jaki ma zostać wywołany, jeśli taki występuje. W przeciwnym wypadku, ustawiany jest na nazwę pliku użytą do wywołania bash, jaką podaje argument zerowy.

_

Podczas uruchamiania powłoki, ustawiany na bezwzględną nazwę powłoki lub wykonywanego skryptu powłoki przekazanego w liście argumentów. Następnie, interpretowany jest jako ostatni argument poprzedniego polecenia, po interpretacji. Ustawiany również na pełną nazwę pliku każdego polecenia wykonanego i umieszczonego w środowisku eksportowanym do tego polecenia. Podczas sprawdzania poczty parametr ten przechowuje nazwę aktualnie sprawdzanego pliku poczty.

Zmienne powłoki

Powłoka ustawia następujące zmienne:

BASH

Interpretowane jako pełna nazwa pliku użyta do wywołania tego przebiegu bash.

BASH_VERSINFO

Zmienna tablicowa tylko do odczytu, której elementy zawierają informacje o wersji uruchomionego bash. Wartości przypisane elementom tablicy są następujące:

BASH_VERSINFO[0]

Główny numer wersji, wydanie (release).

BASH_VERSINFO[1]

Poboczny numer wersji (version).

BASH_VERSINFO[2]

Poziom łat (patch level).

BASH_VERSINFO[3]

Wersja kompilatu (build version).

BASH_VERSINFO[4]

Status wydania (np. beta1).

BASH_VERSINFO[5]

Wartość MACHTYPE.

BASH_VERSION

Interpretowane jako łańcuch opisujący wersję uruchomionego bash.

COMP_CWORD

Indeks w ${COMP_WORDS} słowa zawierającego bieżącą pozycję kursora. Zmienna ta jest dostępna wyłącznie w funkcjach powłoki wywołanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_LINE

Bieżący wiersz poleceń. Ta zmienna jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i poleceniach zewnętrznych wywoływanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_POINT

Indeks bieżącej pozycji kursora względem początku bieżącego polecenia. Jeżeli kursor jest na końcu bieżącego polecenia, to wartość tej zmiennej jest równa ${#COMP_LINE}. Ta zmienna jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i poleceniach zewnętrznych wywoływanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_WORDS

Zmienna tablicowa (patrz Tablice poniżej) składająca się z pojedynczych słów z aktualnego wiersza poleceń. Zmienna ta jest dostępna wyłącznie w funkcjach powłoki wywołanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

DIRSTACK

Zmienna tablicowa (zobacz Tablice poniżej) zawierająca bieżącą zawartość stosu katalogów. Katalogi pojawiają się na stosie w kolejności, w jakiej są wyświetlane przez wbudowane dirs. Przypisanie do elementów tej zmienej tablicowej może posłużyć do zmiany katalogów już występujących na stosie, ale do dodania i usunięcia katalogów muszą być użyte wbudowane pushd i popd. Przypisanie wartości tej zmiennej nie zmieni bieżącego katalogu. Jeśli DIRSTACK jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

EUID

Interpretowane jako efektywny identyfikator bieżącego użytkownika, inicjowane przy uruchamianiu powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.

FUNCNAME

Nazwa aktualnie wykonywanej funkcji powłoki. Zmienna ta istnieje tylko podczas wykonywania funkcji powłoki. Próby przypisywania jej wartości nie odnoszą efektu i zwracają kod błędu. Jeżeli FUNCNAME jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

GROUPS

Zmienna tablicowa zawierająca listę grup, których członkiem jest bieżący użytkownik. Próby przypisywania jej wartości nie odnoszą efektu i zwracają kod błędu. Jeżeli GROUPS jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

HISTCMD

Licznik historii (indeks na liście historii poleceń) bieżącego polecenia. Jeżeli HISTCMD jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

HOSTNAME

Automatycznie ustawiane na nazwę aktualnego hosta.

HOSTTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch unikalnie opisujący typ maszyny, na której jest wykonywany bash. Wartość domyślna zależy od systemu.

LINENO

Przy każdym odwołaniu do tego parametru powłoka zastępuje jego wartość liczbą dziesiętną reprezentującą aktualny kolejny numer wiersza (poczynając od 1) skryptu lub funkcji. Nie zapewnia się, by wartość ta miała znaczenie poza skryptem bądź funkcją. Jeśli LINENO jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

MACHTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch w pełni opisujący typ systemu, na którym jest wykonywany bash, w standardowym formacie GNU cpu-firma-system. Wartość domyślna zależy od systemu.

OLDPWD

Poprzedni katalog roboczy ustawiony poleceniem cd.

OPTARG

Wartość ostatniego, będącego opcją, argumentu przetworzonego przez wbudowane polecenie getopts (zobacz poniżej WBUDOWANEPOLECENIAPOWŁOKI).

OPTIND

Numer (indeks) następnego argumentu, jaki ma zostać przetworzony przez wbudowane polecenie getopts (zobacz poniżej WBUDOWANEPOLECENIAPOWŁOKI).

OSTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch opisujący system operacyjny, w którym jest wykonywany bash. Wartość domyślna zależy od systemu.

PIPESTATUS

Zmienna tablicowa (zobacz Tablice poniżej) zwierająca listę kodów zakończenia z procesów w ostatnio wykonywanym potoku pierwszoplanowym (który może zawierać pojedyncze polecenie).

PPID

Identyfikator procesu macierzystego powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.

PWD

Bieżący katalog roboczy, ustawiony poleceniem cd.

RANDOM

Za każdym razem, gdy następuje odwołanie do tego parametru, generowana jest całkowita liczba losowa z zakresu od 0 do 32767. Sekwencję liczb losowych można zainicjować przypisując wartość do RANDOM. Jeżeli RANDOM jest unieważniona, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

REPLY

Ustawiona na wiersz wejścia odczytany wbudowanym poleceniem read jeśli nie podano żadnych jego argumentów.

SECONDS

Każdorazowo, gdy występuje odwołanie do tego parametru, zwracana jest liczba sekund, jakie upłynęły od wywołania powłoki. Jeżeli do SECONDS zostanie przypisana wartość, to wartość zwracana przez kolejne odwołania równa liczbie sekund od czasu przypisania plus przypisana wartość. Jeżeli SECONDS jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

SHELLOPTS

Lista, rozdzielonych dwukropkami, włączonych opcji powłoki. Każde słowo listy jest poprawnym argumentem opcji -o wbudowanego polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Opcje pojawiające się w SHELLOPTS to te, które są zgłaszane jako włączone (on) przez set -o. Jeśli zmienna ta istnieje w środowisku podczas uruchamiania bash, to każda z opcji powłoki występująca na tej liście zostanie włączona przed odczytem jakichkolwiek plików startowych. Jest to zmienna tylko do odczytu.

SHLVL

Inkrementowana każdorazowo, gdy uruchamiane jest kolejne wystąpienie bash.

UID

Interpretowane jako identyfikator bieżącego użytkownika, inicjowane przy uruchamianiu powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.

Poniższe zmienne są używane przez powłokę. W niektórych przypadkach bash przypisuje im domyślne wartości; przypadki te są odnotowane niżej.

BASH_ENV

Jeżeli parametr ten jest ustawiony podczas wykonywania przez bash skryptu, to jego wartość interpretowana jest jako nazwa pliku zawierającego polecenia do zainicjowania powłoki, jak w ~/.bashrc. Wartość BASH_ENV podlega interpretacji parametrów, podstawianiu wyników poleceń i interpretacjom wyrażeń arytmetycznych przed interpretacją jej jako nazwy pliku. Zmienna PATH nie jest używana do znalezienia pliku o powstałej w ten sposób nazwie.

CDPATH

Ścieżka wyszukiwania dla polecenia cd. Jest to lista rozdzielonych dwukropkami katalogów, w których powłoka szuka katalogów docelowych podanych przez polecenie cd. Przykładową wartością jest ,,.:~:/usr''.

COLUMNS

Używana przez polecenie wbudowane select do wyznaczenia szerokości terminala przy wypisywaniu list wyboru. Ustawiana automatycznie po otrzymaniu SIGWINCH.

COMPREPLY

Zmienna tablicowa, z której bash czyta możliwe uzupełnienia tworzone przez funkcję powłoki wywołaną przez usługę programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

FCEDIT

Domyślny edytor dla wbudowanego polecenia fc.

FIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami przyrostków, jakie mają być ignorowane podczas uzupełniania nazw plików (zobacz READLINE poniżej). Nazwa pliku o przyrostku pasującym do jednej z pozycji FIGNORE wyłączana jest z listy dopasowanych nazw plików. Przykładową wartością jest ,,.o:~''.

GLOBIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami wzorców definiujących zestaw nazw plików, jakie mają być ignorowane podczas rozwijania nazw plików. Jeżeli plik pasujący do wzorca rozwijającego nazwę ścieżkową pasuje również do któregoś z wzorców w GLOBIGNORE, to jest on usuwany z listy dopasowanych.

HISTCONTROL

Jeżeli posiada wartość ignorespace, to wiersze rozpoczynające się od znaku spacji nie są wprowadzane do listy historii. Jeśli posiada wartość ignoredups, to wiersze pasujące do ostatniego wiersza historii nie są wprowadzane. Wartość ignoreboth łączy obie te możliwości. Jeśli zmienna ta nie jest zdefiniowana lub ma wartość inną od powyższych, to wszystkie wiersze przeczytane przez analizator składni zachowywane są w liście historii, stosownie do wartości HISTIGNORE. Funkcja tej zmiennej jest zastąpiona przez HISTIGNORE. Drugi i kolejne wiersze złożonego polecenia wielowierszowego nie są sprawdzane i są dodawane do historii bez względu na wartość

HISTFILE

Nazwa pliku, w którym zachowywana jest historia poleceń (zobacz HISTORIA poniżej). Wartością domyślną jest ~/.bash_history. Jeśli ustawienie tej zmiennej zostanie skasowane, to historia poleceń nie będzie zachowana po zakończeniu pracy powłoki interaktywnej.

HISTFILESIZE

Maksymalna liczba wierszy zawartych w pliku historii. Podczas przypisywania wartości tej zmiennej, jeżeli jest to niezbędne, plik historii jest obcinany tak, by nie zawierał więcej wierszy. Domyślną wartością jest 500. Plik historii jest także obcinany do tego rozmiaru po zapisaniu go w czasie kończenia pracy przez powłokę interaktywną.

HISTIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami wzorców służących do decydowania, jakie wiersze poleceń powinny być zachowane w liście historii. Każdy z wzorców zakotwiczony jest na początku wiersza i musi pasować do całego wiersza (nie jest dodawane żadne niejawne `*'). Każdy z wzorców sprawdzany jest z bieżącym wierszem po wykonaniu kontroli określonych przez HISTCONTROL. Oprócz zwykłych znaków dopasowywania wzorców używanych przez powłokę, `&' dopasowuje poprzedni wiersz historii. Literał `&' można uzyskać poprzedzając go odwrotnym ukośnikiem; odwrotny ukośnik jest usuwany przed próbą dopasowania. Druga i kolejne wiersze złożonego polecenia wielowierszowego nie są sprawdzane i są dodawane do historii bez względu na wartość HISTIGNORE.

HISTSIZE

Liczba poleceń do zapamiętania w historii poleceń (zobacz HISTORIA poniżej). Wartością domyślną jest 500.

HOME

Katalog domowy bieżącego użytkownika; domyślny argument wbudowanego polecenia cp. Wartość tej zmiennej wykorzystywana jest też przy wykonywaniu interpretacji tyld.

HOSTFILE

Zawiera nazwę pliku o tym samym formacie co /etc/hosts który pownien być czytany, gdy powłoka potrzebuje uzupełnić nazwę hosta. Listę możliwych uzupełnień można zmieniać podczas pracy powłoki. Następnym razem, gdy wykonywana jest próba uzupełnienia nazwy hosta bash dodaje zawartość nowego pliku do już istniejącej listy. Jeżeli HOSTFILE jest ustawione, ale nie posiada wartości, bash usiłuje uzyskać listę możliwych uzupełnień nazw hostów czytając /etc/hosts Gdy HOSTFILE jest unieważniane, lista hostów jest czyszczona.

IFS

Wewnętrzny Separator Pól (Internal Field Separator) używany do podziału na słowa po interpretacjach i dzielenia wierszy na słowa we wbudowanym poleceniu read. Jego domyślną wartością jest ,,<spacja><tabulacja><nowalinia>''.

IGNOREEOF

Steruje działaniem powłoki interaktywnej przy otrzymaniu przez nią znaku EOF jako jedynego znaku wejścia. Jeżeli jest ustawiona, to jej wartość jest liczbą kolejnych znaków EOF jakie muszą być wpisane jako pierwsze znaki wiersza wprowadzania przed zakończeniem pracy przez bash. Jeśli zmienna ta istnieje, ale nie zawiera wartości numerycznej lub nie ma wartości, to wartością domyślną jest 10. Jeżeli nie istnieje, to EOF wskazuje powłoce koniec wprowadzanych danych.

INPUTRC

nazwa pliku startowego dla readline, unieważniająca domyślną ~/.inputrc (zobacz READLINE poniżej).

LANG

Służy do wyznaczania kategorii locale dla wszystkich kategorii nie wyszczególnionych przez zmienne rozpoczynające się od znaków LC_.

LC_ALL

Zmienna ta unieważnia wartość LANG i wszelkich innych zmiennych LC_ określających kategorie locale.

LC_COLLATE

Ta zmienna wyznacza kolejność (collation order) używaną przy sortowaniu wyników rozwijania nazw plików, decyduje też o zachowaniu wielu wyrażeń, klas równoważnych i sekwencje sortowania (collating sequences) w rozwijaniu nazw plików i dopasowywaniu wzorców.

LC_CTYPE

Ta zmienna decyduje o interpretacji znaków i zachowaniu się klas znaków wewnątrz rozwijania nazw plików i dopasowywania wzorców.

LC_MESSAGES

Ta zmienna decyduje o ustawieniu locale używanym do tłumaczenia ujętych w cudzysłowy łańcuchów poprzedzonych znakiem $.

LC_NUMERIC

Ta zmienna określa kategorię locale używaną do formatowania liczb.

LINES

Używana przez polecenie wbudowane select do wyznaczenia długości kolumn przy wypisywaniu list wyboru. Ustawiana automatycznie po otrzymaniu SIGWINCH.

MAIL

Jeżeli parametrowi temu jest przypisana nazwa pliku, a nie jest ustawiona zmienna MAILPATH, to bash informuje użytkownika o nadejściu poczty do podanego pliku.

MAILCHECK

Określa jak często (w sekundach) bash sprawdza pocztę. Domyślnie jest to 60 sekund. Gdy nadchodzi pora sprawdzenia poczty, powłoka wykonuje to przed wyświetleniem głównej zachęty. Jeśli zmienna ta nie jest ustawiona, to powłoka wyłącza sprawdzanie poczty.

MAILPATH

Lista rozdzielonych dwukropkami nazw plików, w jakich ma być sprawdzana poczta. Można podać komunikat, jaki ma zostać wyświetlony, gdy do danego pliku przybędzie wiadomość pocztowa, przez oddzielenie nazwy pliku od komunikatu znakiem '?'. Użyte w tekście komunikatu, $_ interpretowane jest jako nazwa bieżącego pliku pocztowego. Przykład:

MAILPATH='/var/mail/bfox?"You have mail":~/shell-mail?"$_ has mail!"'
Bash zapewnia tej zmiennej wartość domyślną, ale położenie plików pocztowych użytkownika, jakim się posługuje zależy od systemu (np. /var/mail/$USER).

OPTERR

Jeżeli ustawiono na wartość 1, bash wyświetla komunikaty o błędach generowanych przez wbudowane polecenie getopts (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). OPTERR inicjowane jest na 1 każdorazowo, gdy wywoływana jest powłoka lub wykonywany jest skrypt powłoki.

PATH

Ścieżka wyszukiwania poleceń. Jest to lista rozdzielanych dwukropkami katalogów, w których powłoka szuka poleceń (zobacz WYKONYWANIE POLECEŃ poniżej). Domyślna ścieżka zależy od systemu i ustawiana jest przez administratora instalującego bash. Powszechną wartością jest ,,/usr/gnu/bin:/usr/local/bin:/usr/ucb:/bin:/usr/bin:.''.

POSIXLY_CORRECT

Jeśli podczas uruchamiania bash w środowisku istnieje ta zmienna, to powłoka przed odczytem plików startowych wchodzi w tryb posix, tak jakby przy jej wywołaniu podano opcję --posix. Jeśli zmienna ta zostanie ustawiona podczas pracy powłoki, to bash włącza tryb posix, tak jakby zostało wykonane polecenie set -o posix.

PROMPT_COMMAND

Jeżeli jest ustawiona, to jej wartość jest wykonywana jwko polecenie przed każdym wysłaniem zachęty głównej.

PS1

Wartość tego parametru jest interpretowana (zobacz poniżej ZACHĘTA) i używana jako główny łańcuch zachęty. Jego wartością domyślną jest ,,\s-\v\$ ''.

PS2

Wartość tego parametru jest interpretowana jak PS1 i używana jako wtórny (secondary) łańcuch zachęty. Domyślnie jest to ,,> ''.

PS3

Wartość tego parametru służy jako zachęta w poleceniu select (zobacz powyżej GRAMATYKAPOWŁOKI).

PS4

Wartość tego parametru interpretowana jest jak PS1 i wypisywana przed każdym poleceniem wyświetlanym przez bash podczas śledzenia wykonywania. Pierwszy znak PS4, w razie potrzeby, powtarzany jest wielokrotnie, by wskazać wiele pozionów zagnieżdżenia. Domyślnie jest to ,,+ ''.

TIMEFORMAT

Wartość tego parametru służy jako łańcuch formatu określającego, jak powinna być wyświetlana informacja o czasach dla potoków poprzedzonych słowem zastrzeżonym time. Znak % rozpoczyna sekwencję specjalną, która jest interpretowana jako wartość czasu lub inna informacja. Sekwencje specjalne i ich znaczenie są następujące; nawiasy kwadratowe opisują części opcjonalne.

%%

Literał %.

%[p][l]R

Czas, jaki upłynął, w sekundach.

%[p][l]U

Liczba sekund, jakie CPU zużył w trybie użytkownika.

%[p][l]S

Liczba sekund, jakie CPU zużył w trybie systemowym.

%P

Procent wykorzystania CPU, liczony jako (%U + %S) / %R.

Opcjonalne p jest cyfrą określającą dokładność (precision), liczbę cyfr ułamkowych po kropce dziesiętnej. Wartość zero powoduje, że nie będzie wyświetlana ani kropka dziesiętna ani część ułamkowa. Mogą być podane co najwyżej trzy miejsca po kropce dziesiętnej; wartości p większe od 3 zmieniane są na 3. Jeżeli nie podano p, to używana jest wartość 3.

Opcjonalne Bl określa dłuższy (longer) format wyników, zawierający minuty, w postaci MMmSS.FFs. O tym, czy występuje ułamkowa część sekund decyduje wartość p.

Jeżeli zmienna ta nie jest ustawiona, to bash działa tak, jakby miała ona wartość $'\nreal\t%3lR\nuser\t%3lU\nsys %3lS'. Jeżeli jej wartością jest pusty łańcuch, to nie jest wyświetlana żadna informacja o czasach (timing). Podczas wyświetlania łańcucha formatu dodawany jest kończący znak nowej linii.

TMOUT

Jeśli ustawione na wartość większą od zera, to wartość ta jest interpretowana jako liczba sekund określającą czas, przez jaki powłoka ma czekać na wprowadzenie danych po wyświetleniu zachęty. Bash kończy pracę po odczekaniu tego czasu jeśli dane nie pojawiły się.

auto_resume

Zmienna ta steruje sposobem interakcji powłoki z użytkownikiem i sposobem kontroli zadań. Jeżeli jest ustawiona, to jednowyrazowe polecenia proste bez przekierowań traktowane są jako aspirujące do wznowienia istniejącego zatrzymanego zadania. Nie pozwala się na żadną dwuznaczność; jeśli jest więcej niż jedno zadanie rozpoczynające się od wpisanego łańcucha, wybierane jest zadanie, do którego ostatnio sięgano. Nazwa zatrzymanego zadania, w tym kontekście, jest wierszem poleceń użytym do jego uruchomienia. Jeśli posiada wartość exact, to podany łańcuch musi pasować dokładnie do nazwy zatrzymanego zadania; Jeśli jest ustawione na substring, to podany łańcuch powinien pasować do podłańcucha nazwy zatrzymanego zadania. Wartość substring zapewnia funkcjonalność analogiczną do identyfikatora zadania %? (zobacz STEROWANIE ZADANIAMI poniżej). Jeśli ustawiono inną wartość, to podany łańcuch musi być przedrostkiem nazwy zatrzymanego zadania; zapewnia to funkcjonalność analogiczną do identyfikatora zadania %.

histchars

Dwa lub trzy znaki sterujące interpretacją historii i podziałem na leksemy (zobacz poniżej INTERPRETACJAHISTORII). Pierwszy znak jest znakiem interpretacjihistorii, sygnalizującym początek interpretacji historii, zwykle `!'. Drugi znak jest znakiem szybkiego podstawiania , ("quick substitution"), służącym jako skrót do powtórnego uruchamiania poprzednio wprowadzonego polecenia, podstawiającym w poleceniu jeden łańcuch za inny. Domyślnym znakiem szybkiego podstawiania jest `^'. Opcjonalny, trzeci znak jest znakiem wskazującym, że pozostała część wiersza, w którym występuje on jako pierwszy znak słowa, jest komentarzem. Zwykle znakiem tym jest `#'. Znak komentarza historii powoduje, że dla pozostałych słów wiersza podstawianie historii jest pomijane. Niekoniecznie powoduje to traktowanie reszty wiersza jako komentarza przez analizator składni powłoki.

Tablice

Bash udostępnia zmienne tablicowe jednowymiarowe. Jako tablica może zostać użyta dowolna zmienna; wbudowane declare jawnie explicitly zadeklaruje tablicę. Nie ma maksymalnego rozmiaru tablic, ani wymagania, by wszystkie jej elementy były indeksowane czy przypisywane w sposób ciągły. Tablice indeksowane są przy pomocy liczb całkowitych, począwszy od zera.

tablica tworzona jest automatycznie jeśli wykonywane jest przypisanie do jakiejś zmiennej przy pomocy składni nazwa[wskaźnik]=wartość. Wskaźnik tablicy traktowany jest jako wyrażenie arytmetyczne, które musi po interpretacji dać liczbę większą bądź równą zero. Chcąc jawnie zadeklarować tablicę, użyj declare -a nazwa (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). declare -a nazwa[wskaźnik] jest również akceptowane; wskaźnik jest wówczas ignorowany. Dla zmiennej tablicowej można podać atrybuty przy pomocy wbudowanych declare i readonly. Każdy z atrybutów stosowany jest do wszystkich elementów tablicy.

Przypisania do tablic wykonywane są przy pomocy przypisań złożonych postaci nazwa=(wartość1 ... wartośćn), gdzie każda wartość ma postać [wskaźnik]=łańcuch. Wymagany jest wyłącznie łańcuch. Jeżeli podano opcjonalne nawiasy i wskaźnik, to wartość jest przypisywana wskazanemu elementowi tablicy; w przeciwnym wypadku wartość przypisywana jest elementowi o indeksie o jeden większym od ostatniego elementu z przypisaną wartością. Indeksy ropoczynają się od zera. Składnia ta jest akceptowana także przez wbudowane declare. Przypisania do pojedynczych elementów tablicy można wykonywać przy pomocy składni nazwa[wskaźnik]=wartość wprowadzonej powyżej.

Do elementu tablicy można odwoływac się używając ${nazwa[wskaźnik]}. Nawiasy są wymagane, by uniknąć konfliktów z rozwijaniem nazw plików. Jeśli wskaźnikiem jest @ lub *, to powyższe słowo interpretowane jest jako wszystkie elementy nazwy. Wskaźniki te różnią się tylko wtedy, gdy słowo pojawia się w cudzysłowach. Jeśli słowo ujęto w cudzysłowy, to ${nazwa[*]} interpretowane jest jako pojedyncze słowo o wartości wszystkich elementów tablicy rozdzielonych pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS, zaś ${nazwa[@]} interpretuje każdy z elementów nazwa jako odrębne słowo. Jeśli brak jest elementów tablicy, to ${nazwa[@]} interpretowane jest jako nic. Jest to zachowanie analogiczne do interpretacji parametrów specjalnych * i @ (zobacz powyżej Parametry specjalne). ${#nazwa[wskaźnik]} interpretowane jest jako długość ${nazwa[wskaźnik]}. Jeśli wskaźnikiem jest * lub @, to interpretacją jest liczba elementów w tablicy. Odwoływania się do zmiennej tablicowej bez podania wskaźnika jest równoważne odwołaniu do elementu numer zero.

Do niszczenia tablic służy wbudowane polecenie unset. unset nazwa[wskaźnik] niszczy element tablicy o indeksie wskaźnik. unset nazwa, gdzie nazwa jest tablicą, lub unset nazwa[wskaźnik], gdzie wskaźnikiem jest * lub @, usuwa całą tablicę.

Każde z wbudowanych declare, local i readonly akceptuje opcję -a do określania tablic. Wbudowane read akceptuje opcję -a do przypisywania tablicy listy słów przeczytanych ze standardowego wejścia. set i declare wyświetlają wartości tablicowe w sposób umożliwiający ponowne ich użycie w przypisaniach.

INTERPRETACJA

Interpretacja wykonywana jest na wierszu poleceń po jego podziale na słowa. Istnieje siedem rodzajów wykonywanych interpretacji: interpretacja nawiasów (brace expansion), interpretacja tyld (tilde expansion), podstawianie parametrów i interpretacja zmiennych (parameter and variable expansion), podstawienie wyników poleceń (command substitution), interpretacja wyrażeń arytmetycznych (arithmetic expansion), podział na słowa (word splitting) i rozwinięcie nazw plików (pathname expansion).

Kolejność interpretacji: interpretacja nawiasów, interpretacja tyld, podstawianie parametrów, interpretacja zmiennych i wyrażeń arytmetycznych i podstawianie wyników poleceń (wykonywane od lewej do prawej), podział na słowa i rozwijanie nazw ścieżkowych.

Na systemach potrafiących to obsłużyć, istnieje dodatkowa dostępna interpretacja: podstawienie wyników procesów (process substitution).

Tylko interpretacja nawiasów, dzielenie na słowa i rozwinięcie nazw plików mogą zmienić liczbę słów interpretowanego wyrażenia; pozostałe interpretacje rozwijają pojedyncze słowo w pojedyncze słowo. Jedynymi wyjątkami są interpretacje "$@" i "${nazwa[@]}" wyjaśnione powyżej (zobacz PARAMETRY).

Interpretacja nawiasów

Interpretacja nawiasów jest mechanizmem, przez który mogą być generowane dowolne łańcuchy. Mechanizm ten przypomina rozwinięcia nazw plików, ale generowane nazwy plików nie muszą określać plików istniejących. Wzorce, mające podlegać interpretacji nawiasów mają postać opcjonalnej preambuły, po której występują serie separowanych przecinkami łańcuchów pomiędzy parą nawiasów klamrowych, po których następuje opcjonalny dopisek(postscript). Preambuła stanowi przedrostek dla każdego z łańcuchów zawartych w nawiasach, a dopisek dodawany jest do każdego łańcucha wynikowego, przy interpretacji od lewej do prawej.

Interpretacja nawiasów może być zagnieżdżana. Wyniki każdego zinterpretowanego łańcucha nie są sortowane; zachowywana jest kolejność od lewej do prawej. Na przykład, a{d,c,b}e interpretowane jest jako `ade ace abe'.

Interpretacja nawiasów wykonywana jest przed innymi rodzajami interpretacji, a znaki o specjalnym znaczeniu dla innych interpretacji są zachowywane w wyniku. Jest ściśle tekstowa. Bash nie stosuje żadnej interpretacji składniowej do kontekstu interpretacji czy tekstu pomiędzy nawiasami.

Poprawnie zbudowana interpretacja nawiasów musi zawierać niecytowany nawias otwierający i zamykający i co najmniej jeden niecytowany przecinek. Wszelkie niepoprawnie skonstruowane interpretacje nawiasów są pozostawiane bez zmian. { lub , można cytować przy pomocy odwrotnego ukośnika, co chroni je przed przyjmowaniem za część wyrażenia nawiasowego. Dla uniknięcia konfliktu z interpretacją parametrów, łańcuch ${ nie jest traktowany jako spełniający warunki interpretacji nawiasów.

Typowym zastosowaniem tej konstrukcji jest skrót, wtedy gdy wspólny przedrostek łańcuchów do utworzenia jest dłuższy niż w powyżej podanym przykładzie, np.:

mkdir /usr/local/src/bash/{old,new,dist,bugs}

lub

chown root /usr/{ucb/{ex,edit},lib/{ex?.?*,how_ex}}

Interpretacja nawiasów wprowadza niewielką niezgodność z historycznymi wersjami sh. sh nie traktuje nawiasów otwierających i zamykających w specjalny sposób gdy pojawiają się one jako część słowa, i zachowuje je w wyniku. W bash konsekwencją interpretacji nawiasów jest usuwanie nawiasów ze słów. Na przykład, słowo wprowadzone do sh jako plik{1,2} pojawi się w identycznej postaci na wyjściu. To samo słowo po interpretacji przez bash daje plik1 plik2. Jeżeli pożądana jest ścisła zgodność z sh, uruchom bash z opcją +B lub wyłącz interpretację nawiasów przy pomocy opcji +B polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

Interpretacja tyldy

Jeżeli słowo rozpoczyna się niecytowanym znakiem tyldy (`~'), to wszystkie znaki poprzedzające pierwszy niecytowany ukośnik (lub wszystkie znaki, gdy nie ma ukośnika) uważane są za przedrostek tyldy (tilde-prefix). Jeżeli żaden ze znaków w przedrostku tyldy nie jest cytowany, to jego znaki następujące po znaku tyldy traktowane są jako możliwa nazwa logowania (login name). Jeśli ta nazwa logowania jest łańcuchem pustym, to tylda zastępowana jest wartością parametru powłoki HOME. Jeżeli HOME nie jest ustawione, to podstawiany jest za nie katalog domowy użytkownika uruchamiającego powłokę. W przeciwnym wypadku, przedrostek tyldy zastępowany jest katalogiem domowym skojarzonym z określoną nazwą logowania.

Jeśli przedrostkiem tyldy jest `~+', to jest on zastępowany wartością zmiennej PWDpowłoki. Jeśli przedrostkiem tyldy jest `~-', to jest on zastępowany wartością zmiennej powłoki OLDPWD, jeśli jest ona ustawiona. Jeżeli występujące w przedrostku po tyldzie znaki składają się z liczby N, opcjonalnie poprzedzonej przez `+' lub `-', to przedrostek tyldy zastępowany jest odpowiednim elementem stosu katalogów, jaki zostałby wyświetlony przez wbudowane dirs, wywołane z przedrostkiem tyldy jako argumentem. Jeżeli w przedrostku tyldy znaki występujące po tyldzie składają się z liczby bez początkowego `+' lub `-', to przyjmowane jest `+'.

Jeśli nazwa logowania jest nieprawidłowa lub interpretacja tyldy nie powiodła się, to słowo z tyldą pozostaje niezmienione.

Każde z przypisań do zmiennej sprawdzane jest na obecność niecytowanych przedrostków tyldy występujących bezpośrednio po : lub =. W tych przypadkach również jest wykonywana jest interpretacja tyldy. Na skutek tego, można posługiwać się nazwami plików z tyldami w przypisaniach do PATH, MAILPATH i CDPATH, a powłoka przypisze zinterpretowaną wartość.

Podstawianie parametrów

Znak `$' wprowadza podstawianie parametrów, podstawianie wyników poleceń i interpretację wyrażeń arytmetycznych. Podlegająca interpretacji nazwa parametru lub symbol mogą być ujęte w nawiasy klamrowe, które są opcjonalne, ale służą do ochrony interpretowanej zmiennej przed znakami, jakie występują bezpośrednio po niej, a które mogłyby zostać zinterpretowane jako część nazwy.

Gdy używane są nawiasy, pasującym nawiasem kończącym jest pierwszy `}', nie chroniony przez odwrotny ukośnik, nie znajdujący się wewnątrz cytowanego łańcucha ani osadzony w wyrażeniu arytmetycznym, podstawieniu wyniku polecenia czy podstawieniu parametru.

${parametr}

Podstawiana jest wartość parametru. Nawiasy wymagane są gdy parametr jest parametrem pozycyjnym o więcej niż jednej cyfrze, lub gdy po parametrze występuje znak, który nie powinien być interpretowany jako część jego nazwy.

Jeżeli pierwszym znakiem parametru jest wykrzyknik, to rozpoczyna on poziom zagnieżdżenia zmiennej pośredniej. Bash posługuje się wartością zmiennej utworzonej z reszty parametru jako nazwą zmiennej; zmienna ta jest następnie interpretowana a w dalszym podstawianiu używana jest otrzymana wartość zamiast wartości samego parametru. Znane jest to jako interpretacja pośrednia (indirect expansion). Wyjątkiem jest tu interpretacja ${!przedrostka*} opisana poniżej.

W każdym z poniższych przypadków, słowo podlega interpretacji tyldy, podstawianiu parametrów, podstawianiu wyników poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych. Gdy nie przeprowadza interpretacji podłańcuchów, bash sprawdza czy parametr nie jest pusty lub nieustawiony;

${parametr:-słowo}

Używa wartości domyślnych. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to podstawiane jest zinterpretowane słowo. W przeciwnym razie, podstawiana jest wartość parametru.

${parametr:=słowo}

Przypisuje wartości domyślne. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to jest mu przypisywane zinterpretowane słowo. Następnie podstawiana jest wartość parametru. Nie można w ten sposób przypisywać wartości parametrom pozycyjnym ani parametrom specjalnym.

${parametr:?słowo}

Wyświetla błąd jeśli pusty lub nieustawiony. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to na standardowe wyjście błędów zapisywane jest zinterpretowane słowo (lub komunikat o takim wyniku, jeśli brak słowa). Jeśli powłoka nie jest interaktywna, to kończy pracę. W przeciwnym wypadku, podstawiana jest wartość parametru.

${parametr:+słowo}

Używa wartości alternatywnej. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to nic nie jest podstawiane, w przeciwnym razie podstawiane jest zinterpretowane słowo.

${parametr:offset}

${parametr:offset:długość}

Interpretacja podłańcuchów. Interpretuje co najwyżej długość znaków parametru poczynając od znaków określonych przez offset. Jeśli pominięto długość, to interpretuje podłańcuch parametru poczynając od znaku określonego przez offset. długość i offset są wyrażeniami arytmetycznymi (zobacz OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH poniżej). długość musi dawać w wyniku liczbę większą bądź równą zero. Jeżeli offset daje w wyniku liczbę mniejszą od zera, to uzyskana wartość używana jest jako offset liczony od końca wartości parametru. Jeżeli parametrem jest @, to wynikiem jest długość parametrów pozycyjnych, począwszy od offset. Jeżeli parametr jest nazwą tablicy indeksowanej przez @ lub *, to wynikiem jest długość członków tablicy począwszy od ${parametr[offset]}. Indeksowanie podłańcucha rozpoczyna się od zera, chyba że używane są parametry pozycyjne, wówczas indeksowanie zaczyna się od 1.

${!przedrostek*}

rozwija się w listę nazw tych zmiennych, których nazwy rozpoczynają się od przedrostka, rozdzielonych od siebie pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS.

${#parametr}

Podstawiana jest długość, w znakach, wartości parametru. Jeżeli parametrem jest * lub @, wartość podstawiana jest liczbą parametrów pozycyjnych. Jeżeli parametr jest nazwą tablicy o indeksowanej przez * lub @, wartość podstawiana jest liczbą elementów tablicy.

${parametr#słowo}

${parametr##słowo}

słowo jest interpretowane tworząc wzorzec, tak samo jak przy rozwijaniu nazw plików. Jeżeli wzorzec pasuje do początku wartości parametru, to wynikiem interpretacji jest zinterpretowana wartość parametru z usuniętym najkrótszym (przypadek ,,#'') lub najdłuższym (przypadek ,,##'') pasującym wzorcem. Jeżeli parametrem jest @ lub *, to operacja usunięcia wzorca stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową indeksowaną przez @ lub *, operacja usuwania wzorca jest przeprowadzana po kolei na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.

${parametr%słowo}

${parametr%%słowo}

słowo jest interpretowane tworząc wzorzec, tak samo jak przy rozwijaniu nazw plików. Jeżeli wzorzec pasuje do końcowej części zinterpretowanego parametru, wynikiem interpretacji jest zinterpretowana wartość parametru z usuniętym najkrótszym (przypadek ,,%'') lub najdłuższym (przypadek ,,%%'') pasującym wzorcem. Jeżeli parametrem jest @ lub *, to operacja usunięcia wzorca stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową indeksowaną przez @ lub *, operacja usuwania wzorca jest przeprowadzana po kolei na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.

${parametr/wzorzec/łańcuch}

${parametr//wzorzec/łańcuch}

wzorzec jest interpretowany tworząc wzorzec, tak samo jak przy rozwijaniu nazw plików. Interpretowany jest parametr, a najdłuższe dopasowanie wzorca do jego zinterpretowanej wartości zastępowane jest łańcuchem. W pierwszej postaci, zastępowane jest tylko pierwsze dopasowanie. Druga postać powoduje zastąpienie wszystkich dopasowań wzorca łańcuchem. Jeżeli wzorzec rozpoczyna się od #, to musi pasować do początku zinterpretowanej wartości parametru. Jeżeli pattern rozpoczyna się od %, to musi pasować do końca zinterpretowanej wartości parametru. Jeśli łańcuch jest pusty, to dopasowania wzorca są usuwane a / występujące po wzorcu można pominąć. Jeżeli parametrem jest @ lub *, to operacja podstawiania stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową indeksowaną przez @ lub *, operacja podstawiania jest przeprowadzana po kolei na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.

Podstawianie wyników poleceń

Podstawianie wyników poleceń (command substitution) pozwala na zastępowanie nazwy polecenia wyjściem (wynikiem) z jego działania. Posiada dwie postaci:

$(polecenie)

lub

`polecenie`

Bash wykonuje interpretację wykonując polecenie i zastępując podstawiane polecenie jego utworzonym standardowym wyjściem, z usuniętymi końcowymi znakami nowej linii. Zawarte wewnątrz wyniku znaki nowej linii nie są usuwane, ale nogą być usunięte podczas podziału na słowa. Podstawienie wyniku polecenia $(cat plik) można zastąpić równoważnym, ale szybszym $(< plik).

Gdy używane jest podstawianie w starym stylu, z użyciem odwrotnych apostrofów, odwrotny ukośnik zachowuje swe znaczenie dosłowne, z wyjątkiem przypadków, gdy poprzedza on $, ` lub \. Pierwszy odwrotny apostrof (`) nie poprzedzony odwrotnym ukośnikiem kończy podstawianie wyniku polecenia. Podczas posługiwania się postacią $(polecenie), polecenie tworzą wszystkie znaki pomiędzy nawiasami; żaden nie jest traktowany specjalnie.

Podstawianie wyników poleceń może być zagnieżdżane. W celu zagnieżdżenia postaci z odwrotnymi apostrofami zabezpiecz wewnętrzne przed interpretacją używając odwrotnych ukośników.

Jeżeli podstawianie pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to na wynikach nie jest przeprowadzany podział na słowa ani rozwinięcie nazw plików.

Interpretacja wyrażeń arytmetycznych

Interpretacja wyrażeń arytmetycznych pozwala na obliczanie wyrażeń arytmetycznych i podstawianie wyniku. Format interpretacji arytmetycznej:

$((wyrażenie))

wyrażenie traktowane jest tak, jakby było ujęte w cudzysłowy, ale cudzysłów wewnątrz nawiasów nie jest traktowany specjalnie. Wszystkie tokeny w wyrażeniu podlegają interpretacji parametrów, interpretacji łańcuchów, podstawianiu wyników poleceń i usuwaniu cudzysłowów.

Interpretacja przeprowadzana jest zgodnie z zasadami podanymi poniżej w sekcji OBLICZENIAARYTMETYCZNE. Jeżeli wyrażenie jest nieprawidłowe, bash wypisuje komunikat o niepowodzeniu i nie występuje żadne podstawienie.

Podstawianie wyników procesów (Process substitution)

Podstawianie wyników procesów obsługiwane jest na systemach obsługujących potoki nazwane (FIFO) lub metodę /dev/fd nazywania otwartych plików. Przybiera ono postać <(lista) lub >(lista). Proces lista uruchamiany jest z wejściem i wyjściem podłączonym do FIFO lub jakiegoś pliku w /dev/fd. W wyniku interpretacji nazwa tego pliku przesyłana jest jako argument bieżącego polecenia. Jeżeli posłużono się postacią >(lista), zapis do pliku będzie stanowić wejście dla listy. Jeżeli posłużono się postacią <(lista), plik przekazany jako argument powinien zostać odczytany w celu uzyskania wyjścia listy.

Gdy jest to możliwe, podstawianie wyników procesu wykonywane jest równocześnie z interpretacją parametrów i zmiennych, podstawianiem wyników poleceń i interpretacją wyrażeń arytmetycznych.

Podział na słowa

Powłoka przeszukuje wyniki interpretacji parametrów, podstawiania poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych, które nie pojawiają się wewnątrz cudzysłowów, w celu przeprowadzenia podziału na słowa.

Powłoka traktuje każdy znak IFS jak separator i w miejscu ich występowania dzieli na słowa wyniki innych interpretacji. Jeżeli IFS nie jest ustawione lub jego wartością jest dokładnie <spacja><tab><nowalinia>, wartość domyślna, to do podziału na słowa służy dowolna sekwencja znaków IFS. Jeżeli IFS posiada wartość inną niż domyślna, to sekwencje białych znaków spacji i tabulacji są ignorowane na początku i końcu słowa, dopóki biały znak występuje w wartości IFS (biały znak IFS). Inne znaki w IFS nie będące białymi znakami IFS, łącznie z dowolnymi przyległymi białymi znakami IFS, ograniczają pole. Sekwencja białych znaków IFS jest również traktowana jako ogranicznik. Jeśli IFS jest łańcuchem pustym, to nie występuje podział na słowa.

Jawnie puste argumenty ("" lub '') są pozostawiane. Niecytowane argumenty puste niejawnie, wynikające z interpretacji parametrów nie posiadających wartości, są usuwane. Jeśli parametr bez wartości interpretowany jest wewnątrz cudzysłowów, to wynikiem jest argument pusty i jest on zachowywany.

Zauważ, że jeśli nie występuje interpretacja, to nie jest również wykonywany podział.

Rozwijanie nazw plików (Pathname Expansion)

Po podziale na słowa, jeżeli nie ustawiona została opcja -f, przegląda każde słowo w poszukiwaniu znaków *, ? i [. Jeśli pojawia się jeden z nich, to słowo uważane jest za wzorzec i zastępowane jest posortowaną alfabetycznie listą nazw plików pasujących do wzorca. Jeżeli nie znaleziono pasujących nazw a wyłączona jest opcja nullglob powłoki, słowo pozostawiane jest bez zmian. Jeżeli nullglob jest włączone, a nie znaleziono dopasowań, to słowo jest usuwane. Jeżeli włączona jest opcja nocaseglob powłoki, to dopasowywanie wzorca wykonywane jest bez zwracania uwagi na wielkość liter. Gdy do rozwinięcia nazw plików używa się wzorca, to znak ,,.'' na początku nazwy lub bezpośrednio po ukośniku musi zostać dopasowany dosłownie, chyba że ustawiono opcję dotglob powłoki. Podczas dopasowywania nazwy pliku znak ukośnika musi zawsze zostać dopasowany dosłownie. W pozostałych przypadkach, kropka ,,.'' nie jest traktowana specjalnie. Zobacz poniżej opis shopt w sekcji WBUDOWANEPOLECENIAPOWŁOKI, gdzie znajdziesz omówienie opcji powłoki nocaseglob, nullglob i dotglob.

Do ograniczenia zestawu nazw plików pasujących do wzorca można wykorzystać zmienną powłoki GLOBIGNORE. Jeżeli GLOBIGNORE jest ustawione, każda z pasujących nazw plików pasująca również do jednego ze wzorców w GLOBIGNORE jest usuwana z listy dopasowań. Nazwy plików ,,.'' i ,,..'' są zawsze ignorowane, nawet gdy GLOBIGNORE jest ustawione. Jednakże, ustawienie GLOBIGNORE skutkuje włączeniem opcji dotglob, tak że będą dopasowywane wszystkie inne nazwy plików rozpoczynające się od kropki. W celu uzyskania starego zachowania, ignorującego nazwy zaczynające się ,,.'', jednym ze wzorców w GLOBIGNORE należy zrobić ,,.*'' . Opcja dotglob jest wyłączana, gdy kasowane jest GLOBIGNORE .

Dopasowanie wzorca

Każdy znak pojawiający się we wzorcu, różnych od specjalnych znaków wzorca opisanych poniżej, dopasowuje sam siebie. Znak NUL nie może wystąpić we wzorcu. Specjalne znaki wzorca muszą być cytowane, jeżeli mają być dopasowane dosłownie.

Specjalne znaki wzorca mają następujące znaczenie:

*

Dopasowuje dowolny łańcuch, łącznie z łańcuchem pustym.

?

Dopasowuje dowolny pojedynczy znak.

[...]

Dopasowuje jeden z ujętych w nawiasy kwadratowe znaków. Para znaków rozdzielona myślnikiem opisuje wyrażenie zakresu; dopasowywany jest nim dowolny znak, który przy sortowaniu leksykalnym, z zastosowaniem bieżącego ustawienia locale i zestawu znaków, wypada między tymi dwoma znakami, włącznie z nimi. Jeżeli pierwszym znakiem występującym po [ jest ! lub ^, to dopasowywany jest dowolny znak nie zawarty w nawiasach. Kolejność sortowania znaków w wyrażeniach zakresu określona jest przez bieżące ustawienie locale i wartość zmiennej środowiskowej LC_COLLATE, jeśli istnieje. Znak - można dopasować włączając go jako pierwszy lub ostatni ze znaków zestawu. Znak ] można dopasować włączając go jako pierwszy znak zestawu.

Wewnątrz [ i ], można podawać klasy znaków (character classes), używając składni [:klasa:], gdzie klasa jest jedną z poniższych klas zdefiniowanych w standardzie POSIX.2:

alnum alpha ascii blank cntrl digit graph lower print punct space upper xdigit
Klasa znaków dopasowuje dowolny znak należący do tej klasy.

Wewnątrz [ i ], można podać klasę równoważności, używając składni [=z=], która dopasowuje wszystkie znaki o tej samej wadze sortowania (zdefiniowaną w bieżącym ustawieniu locale) co znak z.

Wewnątrz [ i ], składnia [.symbol.] dopasowuje symbol sortowania (collating symbol) symbol.

Jeżeli przy pomocy wbudowanego shopt włączono opcję extglob, to rozpoznawane jest kilka rozszerzonych operatorów dopasowania wzorców. W poniższym opisie, lista-wzorców jest listą złożoną z jednego lub więcej wzorców rozdzielonych znakiem |. Wzorce złożone można konstruować przy pomocy jednego lub więcej poniższych pod-wzorców:

?(lista-wzorców)

Dopasowuje zero lub jedno wystąpienie zadanych wzorców

*(lista-wzorców)

Dopasowuje zero lub więcej wystąpień zadanych wzorców

+(lista-wzorców)

Dopasowuje jedno lub więcej wystąpień zadanych wzorców

@(lista-wzorców)

Dopasowuje dokładnie jeden z zadanych wzorców

!(lista-wzorców)

Dopasowuje cokolwiek prócz jednego z zadanych wzorców

Usunięcie cytowań

Po poprzednich interpretacjach, wszystkie niecytowane wystąpienia znaków \, ' i ", które nie wynikły z jednej z powyższych interpretacji, są usuwane.

PRZEKIEROWANIE

Przed wykonaniem polecenia, jego wejście i wyjście mogą zostać przekierowane przy pomocy specjalnej notacji interpretowanej przez powłokę. Przekierowań można też używać do otwierania i zamykania plików dla środowiska wykonywania bieżącej powłoki. Poniższe operatory przekierowania mogą występować przed lub pojawiać się gdziekolwiek wewnątrz polecenia prostego lub występować po poleceniu. Przekierowania przetwarzane są w kolejności występowania, od lewej do prawej.

W poniższych opisach, jeśli pominięto deskryptor pliku, a pierwszym znakiem operatora przekierowania jest <, przekierowanie dotyczy standardowego wejścia (deskryptor pliku 0). Jeżeli pierwszym znakiem operatora przekierowania jest >, przekierowanie dotyczy standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1).

Słowo następujące do operatorze przekierowania w poniższych opisach podlega, chyba że podano inaczej, interpretacji nawiasów, interpretacji tyldy, interpretacji parametrów, podstawianiu wyników poleceń, interpretacji wyrażeń arytmetycznych, usuwaniu cytowań, rozwijaniu nazw plików i podziałowi na słowa. Jeśli zinterpretowane zostanie jako więcej niż jedno słowo, to bash zgłosi błąd.

Zauważ, że kolejność przekierowań jest znacząca. Na przykład, polecenie

ls > dirlist 2>&1

kieruje zarówno standardowe wyjście jak i wyjście diagnostyczne (stderr) do pliku dirlist, podczas gdy polecenie

ls 2>&1 > dirlist

kieruje tylko standardowe wyjście do pliku dirlist, gdyż wyjście błędów zostało zduplikowane jako standardowe wyjście przed przekierowaniem wyjścia do dirlist.

Bash obsługuje kilka nazw plików w sposób specjalny gdy są one użyte w przekierowaniach. Opisano to w poniższej tablicy:

/dev/fd/fd

Jeżeli fd jest poprawną liczbą całkowitą, to duplikowany jest deskryptor pliku fd.

/dev/stdin

Duplikowany jest deskryptor pliku 0.

/dev/stdout

Duplikowany jest deskryptor pliku 1.

/dev/stderr

Duplikowany jest deskryptor pliku 2.

/dev/tcp/host/port

Jeśli host jest poprawną nazwą hosta lub adresem internetowym, a port jest liczbą całkowitą określającą numer portu lub nazwą usługi, to bash usiłuje otworzyć połączenie TCP do odpowiedniego gniazda.

/dev/udp/host/port

Jeśli host jest poprawną nazwą hosta lub adresem internetowym, a port jest liczbą całkowitą określającą numer portu lub nazwą usługi, to bash usiłuje otworzyć połączenie UDP do odpowiedniego gniazda.

Nieudane otwarcie lub utworzenie pliku powoduje niepowodzenie przekierowania.

Przekierowanie wejścia

Przekierowanie wejścia powoduje otwarcie do odczytu pliku, którego nazwa wynika z interpretacji słowa. Odczyt będzie wykonywany z deskryptora pliku n lub standardowego wejścia (zerowy deskryptor pliku) jeśli nie podano n.

Ogólny format przekierowania wejścia:

[n]<słowo

Przekierowanie wyjścia

Przekierowanie wyjścia powoduje otwarcie do zapisu pliku, którego nazwa wynika z interpretacji słowa. Zapis będzie wykonywany z deskryptora pliku n lub standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony; jeżeli istnieje obcinany jest do rozmiaru zerowego.

Ogólny format przekierowania wyjścia:

[n]>słowo

Jeżeli operatorem przekierowania jest >, a została włączona opcja noclobber wbudowanego polecenie set, to przekierowanie nie powiedzie się jeżeli plik o nazwie wynikającej z interpretacji słowa istnieje i jest zwykłym plikiem. Jeżeli operatorem przekierowania jest >|, albo operatorem jest > przy niewłączonej opcji noclobber, to wykonywana jest próba przekierowania, nawet jeśli plik słowo istnieje.

Dołączanie przekierowanego wyjścia

Przekierowanie wyjścia w ten sposób powoduje, że plik o nazwie wynikającej z interpretacji słowa zostanie otwarty do dołączania (append). Dołączanie będzie wykonywane z deskryptora pliku n lub standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony.

Ogólny format dołączania wyjścia:

[n]>>słowo

Przekierowanie standardowego wyjścia i wyjścia błędów

Bash pozwala, przy pomocy tej konstrukcji, przekierować standardowe wyjście (deskryptor pliku 1) i standardowe wyjście błędów (deskryptor plików 2) do pliku, którego nazwą jest zinterpretowane słowo.

Istnieją dwie postaci takiego przekierowania:

&>słowo

i

>&słowo

Spośród nich, zalecaną jest pierwsza forma. Jest ona semantycznie równoważna

>słowo 2>&1

Dokumenty włączone (Here Documents)

Ten typ przekierowania instruuje powłokę, by czytała wejście z bieżącego źródła aż do napotkania wiersza zawierającego tylko słowo (bez żadnych kończących odstępów). Wszystkie wiersze przeczytane do tego momentu są następnie używane jako standardowe wejście polecenia.

Format dokumentów włączonych jest następujący:

 <<[-]słowo
         dokument włączony
 ogranicznik
 

Na słowie nie jest wykonywana interpretacja parametrów, podstawiania wyników poleceń, rozwijanie nazw plików ani interpretacja wyrażeń arytmetycznych. Jeżeli jakieś znaki w słowie są cytowane, to ogranicznik jest wynikiem usunięcia cytowań ze słowa, a wiersze w dokumencie włączonym nie są interpretowane. Jeżeli słowo nie jest cytowane, wszystkie wiersze dokumentu włączonego podlegają interpretacji parametrów, podstawianiu poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych. W tym ostatnim przypadku, sekwencja \<nowalinia> jest ignorowana, a do cytowania znaków \, $ i ` musi być użyte \.

Jeżeli operatorem przekierowania jest <<-, to wszystkie początkowe znaki tabulacji są obcinane z wierszy wejściowych i wiersza zawierającego ogranicznik. Pozwala to na ustawienie naturalnych wcięć dla dokumentów włączonych w skryptach powłoki.

Powielanie deskryptorów plików

Operator przekierowania

[n]<&słowo

służy do powielania deskryptorów plików wejściowych. Jeżeli słowo zinterpretowane zostanie jako jedna lub więcej cyfr, to deskryptor pliku oznaczony przez n czyniony jest kopią tego deskryptora. Jeżeli cyfry w słowie nie określają otwartego dla wejścia deskryptora, pojawia się błąd przekierowania. Jeżeli słowo zinterpretowane jest jako -, deskryptor pliku n jest zamykany. Jeżeli n nie zostało określone, to stosowane jest standardowe wejście (deskryptor pliku 0).

Operator

[n]>&słowo

podobnie, służy do powielania deskryptorów standardowego wyjścia. Jeżeli nie określono n, stosowane jest standardowe wyjście (deskryptor pliku 1). Jeżeli cyfry w słowie nie określają deskryptora pliku otwartego do wyjścia, pojawia się błąd przekierowania. W przypadku specjalnym, jeżeli pominięto n, a słowo nie jest interpretowane jako jedna lub więcej cyfr, to przekierowywane są standardowe wyjście i standardowe wyjście błędów, jak opisano poprzednio.

Otwieranie deskryptorów plików do odczytu i zapisu

Operator przekierowania

[n]<>słowo

powoduje, że plik o nazwie wynikłej z interpretacji słowa zostanie otwarty do odczytu i zapisu. Odczyt i zapis będą wykonywane z deskryptora pliku n lub standardowego wejścia (deskryptor pliku 0) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony.

ALIASY

Aliasy (czyli synonimy) pozwalają na zastąpienie słowa łańcuchem, gdy zostanie ono użyte jako pierwsze słowo w poleceniu prostym. Powłoka utrzymuje listę aliasów, które mogą być ustawiane i unieważniane przy pomocy wbudowanych poleceń alias i unalias (zobacz poniżej WBUDOWANEPOLECENIAPOWŁOKI). Dla pierwszego słowa każdego polecenia, jeśli nie jest cytowane, następuje sprawdzenie, czy posiada ono alias. Jeżeli tak, to słowo to jest zastępowane tekstem aliasu. Nazwa aliasu i zastępujący ja tekst mogą zawierać dowolne poprawne wejście powłoki, łącznie z metaznakami podanymi powyżej, z wyjątkiem tego, że nazwy aliasów nie mogą zawierać znaku równości =. Pierwsze słowo tekstu zastępującego jest z kolei sprawdzane na aliasy, ale słowo identyczne z interpretowanym właśnie aliasem nie jest interpretowane powtórnie. Oznacza to, że można mieć alias ls do ls -F, na przykład, a bash nie będzie usiłował rekurencyjnie interpretować zastępującego tekstu. jeżeli ostatnim znakiem wartości aliasu jest odstęp, to następne słowo polecenia występujące po aliasie ma również sprawdzaną interpretację aliasów.

Aliasy są tworzone i pokazywane poleceniem alias, a usuwane poleceniem unalias.

Nie ma żadnego mechanizmu posługiwania się argumentami w tekście zastępującym. Jeśli potrzebne są argumenty, powinna zostać użyta funkcja powłoki (zobacz poniżej FUNKCJE).

Aliasy nie są interpretowane, gdy powłoka nie jest interaktywna, chyba że ustawiono opcję powłoki expand_aliases przy pomocy shopt (zobacz opis shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

Reguły dotyczące definiowania i używania aliasów są nieco zagmatwane. Bash zawsze czyta co najmniej jeden pełny wiersz z wejścia przed wykonaniem jakichkolwiek poleceń tego wiersza. Aliasy interpretowane są w czasie odczytu polecenia, nie podczas jego wykonywania. Z tego powodu, definicja aliasu występująca w tym samym wierszu, co inne polecenie nie zadziała aż do przeczytania następnego wiersza wejścia. Na polecenia występujące po definicji aliasu, w tym samym wierszu, nowy alias nie ma wpływu. Zachowanie to ujawnia się także podczas wykonywania funkcji. Aliasy interpretowane są w czasie odczytu definicji funkcji, nie zaś podczas jej wykonywania, gdyż sama definicja funkcji stanowi polecenie złożone. W skutek tego aliasy zdefiniowane w funkcji nie są dostępne, aż do chwili po wykonaniu funkcji. Dla bezpieczeństwa, zawsze umieszczaj definicje aliasów w odrębnym wierszu i nie używaj alias w poleceniach złożonych.

Prawie w każdym zastosowaniu aliasy są wyparte przez funkcje powłoki.

FUNKCJE

Punkcja powłoki, zdefiniowana jak opisano powyżej, w sekcji GRAMATYKAPOWŁOKI, przechowuje szereg poleceń do późniejszego wykonania. Gdy nazwa funkcji powłoki używana jest jako nazwa polecenia prostego, wykonywana jest lista poleceń związanych z tą nazwą funkcji. Funkcje wykonywane są w kontekście bieżącej powłoki; do ich interpretacji nie jest tworzony żaden nowy proces (zauważ różnicę w stosunku do wykonania skryptu powłoki). Podczas wykonywania funkcji, przekazane jej argumenty stają się parametrami pozycyjnymi. Aktualizowany jest specjalny parametr #, tak by odzwierciedlał zmianę. Parametr pozycyjny 0 nie jest zmieniany. Zmienna FUNCNAME podczas wykonywania funkcji ustawiana jest na jej nazwę. Wszystkie inne aspekty środowiska wykonywania powłoki są identyczne między funkcją i jej wywołującym, z wyjątkiem tego, że nie jest dziedziczona pułapka (trap) DEBUG (zobacz opis wbudowanego trap poniżej, w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI ).

Zmienne lokalne dla funkcji mogą być deklarowane przy pomocy wbudowanego polecenia local. Zwykle zmienne i ich wartości są wspólne dla funkcji i jej wołającego.

Jeżeli w funkcji wywoływane jest wbudowane polecenie return, funkcja kończy działanie i wykonywanie wznawiane jest od następnego polecenia po wywołaniu funkcji. Gdy funkcja kończy działanie, parametrom pozycyjnym i parametrowi specjalnemu # przywracane są wartości, jakie posiadały one przed wykonaniem funkcji.

Listę nazw i definicji funkcji można uzyskać przy pomocy opcji -f wbudowanych poleceń declare lub typeset. Opcja -F poleceń declare lub typeset podaje same nazwy funkcji. Funkcje można eksportować, tak że będą one automatycznie zdefiniowane w podpowłokach. Wykonuje się to przy pomocy opcji -f wbudowanego polecenia export.

Funkcje mogą być rekurencyjne. Nie ma narzuconego ograniczenia na liczbę rekurencyjnych wywołań.

OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH

Powłoka pozwala, pod pewnymi warunkami, na obliczanie wartości wyrażeń arytmetycznych (zobacz wbudowane polecenie let i Interpretacja wyrażeń arytmetycznych). Obliczenia wykonywane są na długich liczbach całkowitych (long integer), bez kontroli przepełnienia (overflow), mimo iż dzielenie przez 0 jest przechwytywane i oznaczane jako błąd. Operatory i ich priorytety oraz sposób ich dołączania są takie same jak w języku C. Poniższa lista operatorów pogrupowana jest w poziomy operatorów o jednakowym priorytecie. Poziomy podano w kolejności malejącego priorytetu.

id++ id--

post-inkrementacja i post-dekrementacja zmiennej

++id --id

pre-inkrementacja i pre-dekrementacja zmiennej

- +

jednoargumentowy minus i plus

! ~

negacja logiczna i bitowa

**

potęgowanie

* / %

mnożenie, dzielenie, reszta z dzielenia

+ -

dodawanie, odejmowanie

<< >>

lewo i prawostronne przesunięcie bitowe

<= >= < >

porównanie

== !=

równości i nierówność

&

bitowa koniunkcja (AND)

^

bitowa alternatywa wyłączna (XOR)

|

bitowa alternatywa (OR)

&&

logiczna koniunkcja (AND)

||

logiczna alternatywa (OR)

wyraż?wyraż:wyraż

obliczenie warunkowe (conditional evaluation)

= *= /= %= += -= <<= >>= &= ^= |=

przypisanie

wyraż1 , wyraż2

przecinek

Jako operandy dozwolone są zmienne powłoki; interpretacja parametrów przeprowadzana jest przed obliczeniem wyrażenia. Wewnątrz wyrażenia, do zmiennych powłoki można się też odwoływać przez nazwę, bez użycia składni interpretacji parametrów. Gdy wystąpi odwołanie się do zmiennej, jej wartość obliczana jest jako wyrażenie arytmetyczne. Zmienna powłoki nie musi mieć włączonego atrybutu liczby całkowitej by mogła być użyta w wyrażeniu.

Stałe z początkowym 0 interpretowane są jako liczby ósemkowe. Początkowe 0x lub 0X oznacza liczbę szesnastkową. W pozostałych przypadkach liczby mają postać [podstawa#]n, gdzie podstawajest liczbą dziesiętną pomiędzy 2 a 64 reprezentującą podstawę układu pozycyjnego, zaś n liczbą w układzie o tej podstawie. Jeśli pominięto podstawa#, to używana jest podstawa 10. Cyfry większe niż 9 reprezentowane są przez małe litery, wielkie litery, @ i _, w tej kolejności. Jeżeli podstawa jest mniejsza bądź równa 36, to do zapisu liczb pomiędzy 10 a 35 można używać zamiennie małych i wielkich liter.

Operatory interpretowane są w kolejności priorytetu. Podwyrażenia w nawiasach obliczane są jako pierwsze i mogą unieważnić podane wyżej reguły priorytetów.

WYRAŻENIA WARUNKOWE

Wyrażenia warunkowe używane są przez polecenie złożone [[ oraz polecenia wbudowane test i [ do testowania atrybutów pliku i wykonywania porównań łańcuchowych i arytmetycznych. Wyrażenia złożone są z poniższych jedno- i dwuargumentowych składowych. Jeśli któryś z argumentów plikowych jednej z składowych jest w postaci /dev/fd/n, to sprawdzany jest deskryptor pliku n. Jeżeli argument plik którejś składowej jest jednym z /dev/stdin, /dev/stdout lub /dev/stderr, to sprawdzany jest, odpowiednio, deskryptor 0, 1 lub 2.

-a plik

Prawda jeśli plik istnieje.

-b plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest blokowym plikiem specjalnym.

-c plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest znakowym plikiem specjalnym.

-d plik

Prawda jeśli plik istnieje jest katalogiem.

-e plik

Prawda jeśli plik istnieje.

-f plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest plikiem zwykłym.

-g plik

Prawda jeśli plik istnieje i ma ustawiony bit set-group-id.

-h plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest dowiązaniem symbolicznym.

-k plik

Prawda jeśli plik istnieje i ma ustawiony bit ochrony (sticky bit).

-p plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest potokiem nazwanym (FIFO).

-r plik

Prawda jeśli plik istnieje i daje się czytać.

-s plik

Prawda jeśli plik istnieje i ma rozmiar większy niż zero.

-t fd

Prawda jeśli deskryptor pliku fd jest otwarty i odnosi się do terminala.

-u plik

Prawda jeśli plik istnieje i ma ustawiony bit set-user-id.

-w plik

Prawda jeśli plik istnieje i daje się doń zapisać.

-x plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest wykonywalny.

-O plik

Prawda jeśli plik istnieje i jego właścicielem jest efektywny id użytkownika.

-G plik

Prawda jeśli plik istnieje i jego właścicielem jest efektywny id grupy.

-L plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest dowiązaniem symbolicznym.

-S plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest gniazdem.

-N plik

Prawda jeśli plik istnieje i być zmieniany od czasu ostatniego jego odczytu.

plik1 -nt plik2

Prawda jeśli plik1 jest nowszy (według daty modyfikacji) od pliku2.

plik1 -ot plik2

Prawda jeśli plik1 jest starszy niż plik2.

plik1 -ef plik2

Prawda jeśli plik1 i plik2 mają ten sam numer urządzenia i i-węzła.

-o nazwa_opcji

Prawda jeśli opcja powłoki nazwa_opcji jest włączona. Zobacz zestawienie opcji w opisie opcji -o wbudowanego set, poniżej.

-z łańcuch

Prawda jeśli długość łańcucha wynosi zero.

-n łańcuch

łańcuch

Prawda jeśli łańcuch ma długość niezerową.

łańcuch1 == łańcuch2

Prawda jeśli łańcuchy są równe. Zamiast == można użyć =.

łańcuch1 != łańcuch2

Prawda jeśli łańcuchy nie są równe.

łańcuch1 < łańcuch2

Prawda jeśli łańcuch1 przy sortowaniu występowałby przed łańcuchem2 według bieżącego ustawienia locale.

łańcuch1 > łańcuch2

Prawda jeśli łańcuch1 przy sortowaniu występowałby po łańcuchu2 według bieżącego ustawienia locale.

arg1 OP arg2

OP jest jednym z -eq, -ne, -lt, -le, -gt lub -ge. Te arytmetyczne operatory dwuargumentowe zwracają prawdę jeśli arg1 jest odpowiednio równe (eq), nie równe (ne), mniejsze niż (lt), mniejsze bądź równe (le), większe niż (gt) lub większe bądź równe (ge) arg2. Arg1 i arg2 mogą być dodatnimi lub ujemnymi liczbami całkowitymi.

INTERPRETACJA POLECEŃ PROSTYCH

Gdy wykonywane jest polecenie proste, powłoka wykonuje następujące interpretacje, przypisania i przekierowania, od lewej do prawej.

1.

Słowa oznaczone przez analizator składni jako przypisania zmiennych (poprzedzające nazwę polecenia) i przekierowania zachowywane są do późniejszego przetworzenia.

2.

Słowa, nie będące przypisaniami zmiennych ani przekierowaniami są interpretowane. Jeżeli po interpretacji pozostaną jakieś słowa, to pierwsze z nich przyjmowane jest za nazwę polecenia a pozostałe za argumenty.

3.

Wykonywane są przekierowania, jak opisano powyżej w sekcji PRZEKIEROWANIE.

4.

W każdym przypisaniu zmiennej tekst po znaku równości = podlega interpretacji tyldy, interpretacji parametrów, podstawianiu wyników poleceń, interpretacji wyrażeń arytmetycznych i usuwaniu cudzysłowów, zanim zostanie przypisany do zmiennej.

Jeżeli nie otrzymano żadnej nazwy polecenia, to przypisania zmienncyh dotyczą środowiska aktualnej powłoki. W przeciwnim razie, zmienne są dodawane do środowiska wykonywanego polecenia i nie mają wpływu na środowisko bieżącej powłoki. jeżeli któreś z przypisań usiłuje nadać wartość zmiennej read-only, pojawia się błąd, a polecenie kończy pracę z niezerowym kodem.

Jeżeli nie otrzymano żadnej nazwy polecenia, wykonywane są przekierowania, ale nie mają one wpływu na bieżące środowisko powłoki. Błąd przekierowania powoduje, że polecenie kończy pracę z niezerowym kodem.

Jeżeli po interpretacji istnieje nazwa polecenia, to wykonywanie odbywa się jak opisano poniżej. W przeciwnym wypadku, polecenie kończy pracę. Jeżeli jednym z wykonanych kroków było podstawienie wyników polecenia, to zwracany kod zakończenia jest kodem ostatniego wykonanego podstawienia polecenia. Jeśli nie wystąpiło podstawianie poleceń, to polecenie kończy pracę z kodem zerowym.

WYKONYWANIE POLECEŃ

Po podziale polecenia na słowa, jeśli jego wynikiem jest polecenie proste z opcjonalną listą argumentów, podejmowane są poniższe akcje.

Jeśli polecenie nie zawiera ukośników, powłoka usiłuje je zlokalizować. jeżeli istnieje funkcja powłoki o tej nazwie, wywoływana jest ta funkcja, jak opisano powyżej w sekcji FUNKCJE. Jeżeli nazwa nie pasuje do funkcji, powłoka szuka jej na liście poleceń wbudowanych. Jeżeli nie znaleziono pasujące, to jest ono wywoływane.

Jeżeli nazwa nie jest ani funkcją powłoki ani poleceniem wbudowanym i nie zawiera ukośników, to bash przeszukuje każdy element z PATH usiłując znaleźć katalog zawierający plik wykonywalny o takiej nazwie. Bash posługuje się tablicą mieszającą (hash table) do zapamiętywania pełnych nazw plików wykonywalnych (zobacz hash w WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Pełne przeszukiwanie katalogów z PATH wykonywane jest tylko wtedy, gdy polecenia nie znaleziono w tablicy mieszającej. Jeżeli poszukiwanie nie powiodło się, powłoka wypisuje komunikat o błędzie i zwraca kod zakończenia równy 127.

Jeżeli poszukiwanie było pomyślne lub jeśli nazwa polecenia zawiera jeden lub więcej ukośników, powłoka wykonuje zadany program w odrębnym środowisku wykonania. Argumentowi 0 przypisywana jest podana nazwa, a pozostałym argumentom polecenia podane argumenty, jeśli były takowe.

Jeżeli wykonanie to nie powiedzie się, gdyż plik nie ma formatu wykonywalnego, a nie jest katalogiem, to zakłada się, że jest on skryptem powłoki, plikiem zawierającym polecenia powłoki. Powoływana jest podpowłoka do jego wykonania. Powłoka ta reinicjuje się, zatem efekt jest taki, jakby do obsługi skryptu została wywołana nowa powłoka, z wyjątkiem tego, że położenia poleceń zapamiętane przez rodzica (zobacz hash poniżej w WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI są zachowywane przez potomka.

Jeżeli program jest plikiem o zawartości rozpoczynającej się od #!, to reszta pierwszego wiersza określa interpreter dla tego programu. Powłoka uruchamia podany interpreter na systemach operacyjnych, które same nie obsługują tego formatu wykonywalnego. Argumenty dla interpretera składają się z pojedynczego opcjonalnego argumentu występującego po nazwie interpretera w pierwszym wierszu programu, następującej po nim nazwy programu i następujących po niej argumentów polecenia, jeśli były takowe.

ŚRODOWISKO WYKONYWANIA POLECEŃ

Powłoka posiada środowisko wykonywania (execution environment), składające się z:

•

otwarte pliki odziedziczone przez powłokę przy wywołaniu, zmodyfikowane przez przekierowania przekazane do wbudowanego polecenia exec

•

bieżący katalog roboczy ustawiony przez cd, pushd lub popd, albo odziedziczony przez powłokę przy wywołaniu

•

maskę trybut tworzonych plików ustawioną przez umask albo odziedziczoną po rodzicu powłoki

•

bieżące pułapki ustawione przez trap

•

parametry powłoki ustawione przez przypisania zmiennych przy pomocy set albo odziedziczone ze środowiska rodzica powłoki

•

funkcje powłoki zdefiniowane podczas wykonywania lub odziedziczone ze środowiska rodzica powłoki

•

opcje włączone przy wywołaniu (albo domyślnie albo przy pomocy argumentów wiersza poleceń) albo przez set

•

opcje włączone przez shopt

•

aliasy powłoki zdefiniowane przy pomocy alias

•

różne id procesów, łącznie z identyfikatorami zadań tła, wartość $$ i wartość $PPID

Gdy ma zostać wykonane polecenie proste inne niż funkcja powłoki lub polecenie wbudowane, wywoływane jest w odrębnym środowisku wykonania, skłądających się z poniższych elementów. Jeśli nie podano inaczej, wartości dziedziczone są z powłoki.

•

otwarte pliki powłoki, plus modyfikacje i dodatki określone przez przekierowania polecenia

•

bieżący katalog roboczy

•

maska trybu tworzonych plików

•

zmienne powłoki oznaczone do wyeksportowania, razem ze zmiennymi wyeksportowanymi do polecenia, przekazane w środowisku.

•

pułapki przechwycone przez powłokę resetowane są do wartości odziedziczonych przez nią od rodzica, a pułapki ignorowane przez powłokę są ignorowane.

Polecenie wywołane w odrębnym środowisku nie może wpływać na środowisko wykonywania powłoki.

Podstawienia wyników poleceń i polecenia asynchroniczne wywoływane są w środowisku podpowłoki, które jest kopią środowiska powłoki, z wyjątkiem tego, że pułapki przechwycone przez powłokę są resetowane do wartości, jakie powłoka odziedziczyła po rodzicu podczas wywołania. Polecenia wbudowane wywoływane jako część potoku również wykonywane są w środowisku podpowłoki. Zmiany wykonane w środowisku podpowłoki nie mogą wpływać na środowisko wykonywania powłoki.

Jeżeli po poleceniu występuje &, a nie uaktywniono sterowania zadaniami, to domyślnym standardowym wejściem dla tego polecenia jest pusty plik /dev/null. W przeciwnym razie wywoływane polecenie dziedziczy deskryptory plików po wołającej powłoce, zmodyfikowane przekierowaniami.

ŚRODOWISKO

Poczas wywoływania program otrzymuje tablicę łańcuchów zwaną środowiskiem(environment). jest to lista par nazwa-wartość, o postaci nazwa=wartość.

Powłoka pozwala na manipulowanie środowiskiem na kilka sposobów. Przy wywołaniu, przeszukuje ona własne środowisko i tworzy parametr dla każdej znalezionej nazwy, automatycznie zaznaczając go do wyeksportowania do procesów potomnych. Wykonywane polecenia dziedziczą środowisko. Polecenia export i declare -x pozwalają na dodawanie i usuwanie ze środowiska parametrów i funkcji. Jeżeli w środowisku zmieniana jest wartość parametru, to nowa wartość staje się częścią środowiska, zastępując starą. Środowisko dziedziczone przez każde wykonywane polecenie składa się z początkowego środowiska powłoki, którego wartości mogą być w powłoce zmieniane, minus ewentualne pary usunięte poleceniem unset, plus dodane poprzez polecenia export i declare -x.

Środowisko dla dowolnego polecenia prostego czy funkcji może być tymczasowo powiększone przez poprzedzenie polecenia przypisaniem parametrów, jak opisano powyżej w sekcji PARAMETRY. Te instrukcje przypisania mają wpływ wyłącznie na środowisko postrzegane przez to polecenie.

Jeżeli ustawiona jest opcja -k (zobacz poniżej opis wbudowanego polecenia set), to wszystkie przypisania parametrów umieszczane są w środowisku polecenia, a nie tylko te, które poprzedzają nazwę polecenia.

Gdy bash wywołuje polecenie zewnętrzne, zmienna _ ustawiana jest na pełną nazwę pliku polecenia i przekazywana temu poleceniu w jego środowisku.

KOD ZAKOŃCZENIA

Dla celów powłoki, polecenie, które zakończyło pracę z zerowym kodem zakończenia, powiodło się. Zerowy kod oznacza powodzenie. Niezerowy kod oznacza niepowodzenie. Gdy polecenie kończy pracę z błędem krytycznym N, bash posługuje się wartością 128+N jako kodem zakończenia.

Jeżeli nie znaleziono polecenia, proces potomny powołany do jego wykonania zwraca kod 127. Jeżeli polecenie zostało znalezione, ale nie jest wykonywalne, kod zakończenia wynosi 126.

Jeżeli polecenie nie powiodło się z powodu błędu podczas interpretacji lub przekierowania, kod zakończenia jest większy od zera.

Wbudowane polecenia powłoki zwracają kod 0 (true prawda) jeśli się powiodły, i niezerowy (false fałsz) jeśli podczas ich wykonywania pojawił się błąd. Wszystkie polecenia wbudowane zwracają kod 2 dla wskazania niepoprawnego użycia.

Sam Bash zwraca kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia, chyba że pojawi się błąd składni, wówczas kończy pracą z wartością niezerową. Zobacz też poniżej polecenie wbudowane exit.

SYGNAŁY

Gdy bash jest interaktywny, przy braku jakichkolwiek pułapek (przechwytywania sygnałów), ignoruje on SIGTERM (tak, że kill 0 nie zabija powłoki interaktywnej), a SIGINT jest przechwytywany i obsługiwany (tak, że wbudowane polecenie wait daje się przerwać). We wszystkich przypadkach, bash ignoruje SIGQUIT. Jeżeli działa kontrola zadań, bash ignoruje SIGTTIN, SIGTTOU i SIGTSTP.

Zadania synchroniczne uruchomione przez bash mają procedury obsługi sygnałów (signal handlers) ustawione na wartości odziedziczone przez powłokę po rodzicu. Jeżeli nie pracuje kontrola zadań, to polecenia asynchroniczne ignorują również SIGINT i SIGQUIT. Polecenia uruchamiane wskutek podstawiania poleceń ignorują generowane z klawiatury sygnały kontroli zadań SIGTTIN, SIGTTOU i SIGTSTP.

Powłoka domyślnie kończy pracę po otrzymaniu SIGHUP. Przed zakończeniem, powłoka interaktywna rozsyła otrzymany SIGHUP do wszystkich zadań, pracujących lub zatrzymanych. Do zatrzymanych zadań wysyłany jest SIGCONT by upewnić się, że otrzymują SIGHUP. Chcąc uniknąć wysłania sygnału przez powłokę do konkretnego zadania, należy usunąć je z tablicy zadań przy pomocy wbudowanego polecenia disown (zobacz poniżej WBUDOWANEPOLECENIAPOWŁOKI) lub oznakować, by nie otrzymywało SIGHUP, posługując się disown -h.

Jeżeli przy pomocy shopt została ustawiona opcja huponexit powłoki, bash wysyła SIGHUP do wszystkich zadań, gdy kończy pracę interaktywna powłoka zgłoszeniowa.

Gdy bash podczas oczekiwania na ukończenie polecenia otrzymuje sygnał, dla którego ustawiono pułapkę, pułapka ta nie zostanie wykonana aż do zakończenia pracy polecenia. Gdy bash oczekuje na polecenie asynchroniczne za pośrednictwem wbudowanego wait, odbiór sygnału, dla którego ustawiono przechwytywanie spowoduje, że wbudowane wait natychmiast skończy pracę z kodem większym od 128, po czym natychmiast zostanie wywołana pułapka.

KONTROLA ZADAŃ

Kontrola zadań odnosi się do możliwości selektywnego zatrzymywania (zawieszania - suspend) wykonywania procesów i późniejszej kontynuacji (wznawiania - resume) ich wykonywania. Użytkownik zwykle wykorzystuje to udogodnienie za pośrednictwem interaktywnego interfejsu obsługiwanego wspólnie przez systemowy sterownik terminala i bash.

Powłoka kojarzy z każdym potokiem zadanie. Przechowuje tablicę aktualnie wykonywanych zadań, którą można przeglądać za pomocą polecenia jobs. Gdy bash uruchamia zadanie asynchronicznie (w tle), wypisuje wiersz w rodzaju:

[1] 25647

wskazujący, że zadanie to ma numer 1 a ID ostatniego procesu w potoku związanym z zadaniem wynosi 25647. Wszystkie procesy w jednym potoku należą do tego samego zadania. Bash posługuje się abstrakcją (abstraction) zadania jako podstawą kontroli zadań.

Dla ułatwienia implementacji interfejsu użytkownika do kontroli zadań, system operacyjny utrzymuje pojęcie ID grupy procesów bieżącego terminala (current terminal process group ID). Elementy tej grupy procesów (procesy, których ID grupy procesów jest równy ID grupy procesów bieżącego terminala) otrzymują generowane z klawiatury sygnały, takie jak SIGINT. Mówimy, że procesy te pracują pierwszoplanowo. Procesy tła to takie, których ID grupy procesów różni się od terminala; procesy takie są odporne na sygnały pochodzące z klawiatury. Tylko procesom pierwszoplanowym wolno czytać z lub pisać na terminalu. Do procesów tła usiłujących czytać (pisać) z terminala wysyłany jest przez sterownik terminala sygnał SIGTTIN(SIGTTOU), który, jeśli nie zostanie przechwycony, wstrzymuje proces.

Jeżeli system operacyjny, na którym działa bash obsługuje kontrolę zadań, bash zawiera funkcje do jej wykorzystywania. Naciśnięcie klawisza wstrzymania (zwykle ^Z, Control-Z) podczas pracy procesu powoduje, że proces ten zostanie zatrzymany a sterowanie zostanie zwrócone do bash. Naciśnięcie klawisza opóźnione wstrzymanie (zwykle ^Y, Control-Y) powoduje, że proces zostanie zatrzymywany gdy będzie usiłował czytać wejście z terminala, a sterowanie powróci do bash. Użytkownik może następnie zmieniać stan takiego zadania, posługując się poleceniem bg do kontynuacji zadania w tle, fg do kontynuacji na pierwszym planie lub poleceniem kill do zabicia zadania. ^Z działa natychmiast i ma efekt uboczny: powoduje odrzucenie oczekującego wyjścia i wprowadzonych, a nieprzetworzonych naciśnięć klawiszy (typeahead).

Istnieje kilka sposobów wskazywania zadania w powłoce. Znak % poprzedza nazwę zadania. Zadanie numer n można wskazać jako %n. Zadanie może być też określone przez użycie przedrostka nazwy użytej do jego uruchomienia lub podłańcucha, jaki występuje w jego wierszu poleceń. Na przykład, %ce odnosi się do zatrzymanego zadania ce. Jeśli przedrostek pasuje do więcej niż jednego zadania, bash zgłasza błąd. Z drugiej strony, użycie %?ce, wskazuje na zadanie zawierające podłańcuch ce w swym wierszu poleceń. Jeżeli łańcuch pasuje do więcej niż jednego zadania, bash zgłasza błąd. Symbole %% i %+ określają rozumiane przez powłokę bieżące zadanie, będące ostatnim zadaniem zatrzymanym, gdy było na pierwszym planie lub uruchomionym w tle. Do poprzedniego zadania można odwoływać się przy pomocy %-. W wyjściu odnoszącym się do zadań (np. wyjście polecenia jobs), bieżące zadanie jest zawsze zaznaczone znakiem +, a zadanie poprzednie -.

Do przywrócenia zadania na pierwszy plan można posłużyć się po prostu jego nazwą: %1 jest synonimem dla ,,fg %1'', przywracającego zadanie 1 z tła na pierwszy plan. Podobnie, ,,%1 &'' wznawia zadanie 1 w tle, równoważnie do ,,bg %1''''.

Powłoka natychmiast dowiaduje się czy zadanie zmieniło stan. Normalnie, bash czeka ze zgłoszeniem zmian do momentu, gdy ma wyświetlić zachętę, by nie przerywać innego wyjścia. Jeżeli włączono opcję -b wbudowanego polecenia set, bash zgłasza takie zmiany natychmiast. Dla każdego kończącego pracę procesu potomnego wykonywana jest ewentualna pułapka przechwytująca SIGCHLD.

Jeżeli wykonano próbę zakończenia pracy bash przy istniejących zatrzymanych zadaniach, powłoka wypisuje komunikat ostrzegawczy. Można wówczas posłużyć się poleceniem jobs do sprawdzenia ich stanu. Jeżeli wykonywana jest druga próba zakończenia pracy bez wystąpienia wtrąconego między nie polecenia, powłoka nie wypisuje kolejnego ostrzeżenia a zatrzymane zadania są przerywane.

ZACHĘTA POWŁOKI

Przy wykonywaniu interaktywnym bash wyświetla główny symbol zachęty (primary prompt) PS1 kiedy jest gotowa na odczyt polecenia, zaś wtórną (secondary) zachętę PS2 kiedy potrzebuje więcej danych z wejścia do uzupełnienia polecenia. Bash pozwala na dostosowywanie tych łańcuchów zachęty poprzez wstawianie pewnej ilości znaków specjalnych rozpoczynających się odwrotnym ukośnikiem, które są dekodowane jak następuje:

\a

znak dzwonka ASCII (07)

\d

data w formacie "DzieńTyg Miesiąc Dzień" format (np., "Tue May 26")

\e

znak escape ASCII (033)

\h

nazwa hosta do pierwszej kropki `.'

\H

nazwa hosta

\j

liczba zadań aktualnie obsługiwanych przez powłokę

\l

główna część nazwy urządzenia terminala powłoki

\n

znak nowej linii

\r

powrót karetki

\s

nazwa powłoki, główna część nazwy $0 (fragment występujący po ostatnim ukośniku)

\t

bieżący czas w formacie 24-godzinnym GG:MM:SS

\T

bieżący czas w formacie 12-godzinnym GG:MM:SS

\@

bieżący czas w 12-godzinnym formacie am/pm

\A

bieżący czas w 24-godzinnym formacie GG:MM

\u

nazwa bieżącego użytkownika (username)

\v

wersja programu bash (np. 2.00)

\V

wydanie bash, wersja+poziom łat (np., 2.00.0)

\w

bieżący katalog roboczy

\W

główna część nazwy bieżącego katalogu roboczego

\!

numer tego polecenia w historii

\#

numer polecenia tego polecenia

\$

Jeżeli efektywnym UID jest 0, to #, w przeciwnym razie $

\nnn

znak odpowiadający szesnastkowej liczbie nnn

\\

odwrotny ukośnik

\[

początek sekwencji znaków niedrukowalnych, która może służyć do osadzenia w zachęcie sekwencji sterujących terminalem

\]

koniec sekwencji znaków niedrukowalnych

Numer polecenia i numer w historii są zwykle różne: numer polecenia w historii jest jego pozycją na liście historii, która może obejmować polecenia odtworzone z pliku historii (zobacz poniżej HISTORIA), podczas gdy numer polecenia jest pozycją w sekwencji poleceń wykonanych w obecnej sesji powłoki. Po zdekodowaniu, łańcuch jest interpretowany poprzez interpretację parametrów, podstawianie wyników poleceń, interpretację wyrażeń arytmetycznych, interpretację łańcuchów i usuwanie cytowań, zgodnie z wartością opcji promptvars powłoki (zobacz opis polecenia shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

READLINE

Jest to biblioteka obsługująca odczytywanie wejścia podczas posługiwania się powłoką interaktywną, chyba że przy wywołaniu powłoki podano opcję --noediting. Domyślnie, polecenia edycji wiersza są podobne do występujących w emacsie. Dostępny jest także interfejs edycji wiersza w stylu vi. By wyłączyć edycję wiersza po uruchomieniu powłoki, użyj opcji +o emacs lub +o vi wbudowanego polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

Notacja Readline

W tej sekcji, do zapisu naciśnięć klawiszy używana jest notacja w stylu emacsa. Klawisze kontrolne zapisywane są jako C-klawisz, np., C-n oznacza Control-N. Podobnie, meta klawisze zapisywane są jako M-klawisz, zatem M-x oznacza Meta-X. (Na klawiaturach bez klawisza meta M-x oznacza ESC x, tj. naciśnij klawisz Escape a następnie klawisz x. Czyni to ESC the przedrostkiem meta (meta prefix). Kombinacja M-C-x oznacza ESC-Control-x, lub naciśnij klawisz Escape, następnie przytrzymaj klawisz Control podczas naciskania klawisza x.)

Poleceniom readline można podawać numeryczne argumenty, które normalnie działają jako licznik powtórzeń. Czasami jednak, znaczący jest znak argumentu. Przekazanie ujemnego argumentu poleceniu, które działa w przód (np. kill-line) powoduje, że będzie ono działać odwrotnym kierunku (wstecz). Polecenia, których zachowanie z argumentami odbiega od podanego odnotowano poniżej.

Gdy polecenie opisano jako usuwające (killing) tekst, tekst ten jest zachowywany to ewentualnego późniejszego odzyskania (przywołania yanking). Kolejne usunięcia powodują, że tekst jest zbierany w jedną całość, którą można odzyskać naraz. Polecenia nie usuwające tekstu oddzielają kawałki tekstu w stosie usuwania (killing ring).

Inicjalizacja Readline

Readline dostosowywane jest przy pomocy poleceń umieszczanych w pliku inicjującym (plik inputrc). Nazwa tego pliku brana jest z wartości zmiennej INPUTRC. Jeżeli zmienna ta nie jest ustawiona, domyślną nazwą jest ~/.inputrc. Gdy startuje program używający biblioteki readline, odczytywany jest plik inicjujący, po czym ustawiane są przypisania klawiszy i zmienne. Istnieje tylko kilka podstawowych konstrukcjii dozwolonych w pliki inicjacji readline. Puste wiersze są ignorowane. Wiersze rozpoczynające się od # są komentarzami. Wiersze rozpoczynające się od $ wskazują konstrukcje warunkowe. Inne wiersze wyznaczają przypisania klawiszy i ustawienia zmiennych.

Domyślne przypisania klawiszy można zmienić przy pomocy pliku inputrc. Inne programy posługujące się tą biblioteką mogą dodawać własne polecenia i przypisania.

Na przykład, umieszczenie

M-Control-u: universal-argument

lub

C-Meta-u: universal-argument

w inputrc spowodowałoby, że M-C-u wywoływałoby polecenie readline universal-argument.

Rozpoznawane są następujące symboliczne nazwy znaków: RUBOUT, DEL, ESC, LFD, NEWLINE, RET, RETURN, SPC, SPACE i TAB.

Oprócz nazw poleceń readline pozwala przypisywać klawisze do łańcucha. Łańcuch ten zostanie wstawiony po naciśnięciu klawisza (makro).

Przypisania klawiszy Readline

Składnia przypisań klawiszy sterujących w pliku inputrc jest prosta. Wymagana jest wyłącznie nazwa polecenia lub tekst makra i sekwencja klawiszy, do której powinno być przypisane. Klawisze mogą być podane na dwa sposoby: jako symboliczna nazwa klawisza, może być z przedrostkami Meta- lub Control-, lub jako sekwencja klawiszy.

Przy użyciu postaci nazwa-klaw:nazwa-funkcji lub makro, nazwa-klaw jest nazwą klawisza zapisaną w jęz.angielskim. Na przykład:

Control-u: universal-argument
Meta-Rubout: backward-kill-word
Control-o: "> output"

W powyższym przykładzie, C-u przypisane jest do funkcji universal-argument, M-DEL przypisane jest do funkcji backward-kill-word a C-o przypisane do uruchamiania makra wyrażonego po prawej (to jest, wstawiania tekstu ,,> output'' w wiersz).

W drugiej postaci, "sekw-klaw":nazwa-funkcji lub makro, sekw-klaw różni się od nazwa-klaw powyżej tym, że przez umieszczenie sekwencji w cudzysłowach można podać łańcuchy oznaczające całą sekwencję klawiszy. Można posłużyć się niektórymi kombinacjami klawiszy w stylu GNU Emacs-a, jak w poniższym przykładzie, nie są jednak rozpoznawane symboliczne nazwy znaków:

"\C-u": universal-argument
"\C-x\C-r": re-read-init-file
"\e[11~": "Klawisz funkcyjny 1"

W tym przykładzie, C-u jest ponownie przypisane do funkcji universal-argument. C-x C-r przypisane jest do funkcji re-read-init-file, zaś ESC [ 1 1 ~ przypisane jest do wstawienia tekstu ,,Klawisz funkcyjny 1''. Oto pełny zestaw sekwencji specjalnych w stylu GNU Emacs

\C-

przedrostek control

\M-

przedrostek meta

\e

znak escape

\\

odwrotny ukośnik

\

dosłowny cudzysłów "

\'

dosłowny apostrof '

Oprócz sekwencji specjalnych w stylu GNU Emacsa, dostępny jest drugi zestaw sekwencji z użyciem odwrotnego ukośnika:

\a

alarm (dzwonek)

\b

backspace

\d

delete

\f

wysuw strony (form feed)

\n

nowa linia (newline)

\r

powrót karetki (carriage return)

\t

tabulacja pozioma (horizontal tab)

\v

tabulacja pionowa (vertical tab)

\nnn

ośmiobitowy znak, którego wartością jest ósemkowa liczba nnn (jedna do trzech cyfr)

\xHH

ośmiobitowy znak, którego wartością jest szesnastkowa liczba nnn (jedna lub dwie cyfry szesnastkowe)

Podczas wprowadzania tekstu makra, do wskazania jego definicji muszą być użyte pojedyncze lub podwójne cudzysłowy. Zakłada się, że tekst niecytowany jest nazwą funkcji. W ciele makra interpretowane są sekwencje specjalne z użyciem odwrotnego ukośnika opisane powyżej. odwrotny ukośnik cytuje dowolny inny znak w tekście makra, łącznie z " i '.

Bash umożliwia wyświetlanie i zmianę bieżących przypisań klawiszy readline za pomocą wbudowanego polecenia bind. Tryb edycji można przełączać podczas używania interaktywnego przez posłużenie się opcją -o wbudowanego polecenia set (zobacz poniżej WBUDOWANEPOLECENIAPOWŁOKI).

Zmienne Readline

Readline posiada zmienne, których można używać do dodatkowego dostosowania jej zachowania. Zmienna może być ustawiana w pliku inputrc przy pomocy instrukcji postaci

set nazwa-zmiennej wartość

Z wymienionymi niżej wyjątkami, zmienne readline mogą przyjmować wartości On lub Off. A oto zmienne i ich wartości domyślne:

bell-style (audible)

Kontroluje, co dzieje się gdy readline chce użyć sygnału dźwiękowego terminala. Jeśli ustawiona na none, readline nigdy nie emituje sygnału. Jeśli ustawiona na visible, readline posługuje się "widzialnym dzwonkiem" (visible bell), jeśli jest dostępny. Jeżeli ustawiona na audible, readline usiłuje uzyskać sygnał dźwiękowy z terminala.

comment-begin (,,#'')

Łańcuch wstawiany, gdy wykonywane jest polecenie insert-comment readline. Polecenie to jest przypisane do M-# w trybie emacs, zaś do # w trybie vi.

completion-ignore-case (Off)

Jeżeli ustawiona na On, readline wykonuje dopasowywanie i uzupełnianie nazw plików bez rozróżniania wielkości liter.

completion-query-items (100)

Określa, kiedy użytkownik jest pytany o oglądanie takiej liczby możliwych uzupełnień tworzonych przez polecenie possible-completions. Może być ustawiona na dowolną liczbę całkowitą większą lub równą zero. Jeżeli liczba możliwych uzupełnień jest większa bądź równa wartości tej zmiennej, to użytkownik jest pytany czy chce je oglądnąć; w przeciwnym razie są one po prostu pokazywane na terminalu.

convert-meta (On)

Jeśli ustawione na On, readline będzie zamieniał znaki z ustawionym ósmym bitem na sekwencje klawiszy ASCII przez obcięcie ósmego bitu i poprzedzenie znakiem escape (w efekcie, używając escape jako przedrostka meta).

disable-completion (Off)

Jeśli ustawione na On, readline zabroni uzupełniania słów. Znaki uzupełniania zostaną wstawione w wiersz tak, jakby zostały przypisane do self-insert.

editing-mode (emacs)

Kontroluje czy readline rozpoczyna pracę z zestawem przypisań klawiszy podobnym do emacs czy do vi. editing-mode może być ustawiane albo na emacs albo na vi.

enable-keypad (Off)

Gdy jest ustawione na On, readline będzie usiłować włączyć numeryczny blok klawiatury (application keypad) przy wywołaniu. Niektóre systemy potrzebują tego do włączenia klawiszy strzałek.

expand-tilde (Off)

Jeżeli ustawione na on, podczas próby uzupełniania słów readline wykonuje interpretację tyldy.

history-preserve-point

Ustawione na on powoduje, że kod obsługi historii poleceń usiłuje w każdym wierszu poleceń odzyskanym za pomocą previous-history lub next-history umieścić punkt (bieżącą pozycję kursora) w tym samym miejscu.

horizontal-scroll-mode (Off)

Ustawione na On powoduje, że readline do wyświetlania posługuje się pojedynczym wierszem. Jeśli wejście jest dłuższe niż szerokość ekranu, to jego zawartość jest wówczas przewijana w poziomie w pojedynczym wierszu ekranu, zamiast zawijania do następnego wiersza.

input-meta (Off)

Jeśli ustawiona na On, readline dopuści ośmiobitowe wejście (to znaczy, nie będzie obcinać ósmego bitu z odczytywanych znaków), bez względu na to, co twierdzi terminal o możliwości obsługi. Nazwa meta-flag jest synonimem tej zmiennej.

isearch-terminators (,,C-[C-J'')

Łańcuch znaków, który powinien przerywać wyszukiwanie krokowe (incremental search) bez późniejszego wykonywania znaku jako polecenia. Jeżeli zmiennej tej nie nadano wartości, to wyszukiwanie krokowe będą przerywać ESC i C-J.

keymap (emacs)

Ustawia bieżące mapowanie klawiatury readline. Zestawami poprawnych mapowań są emacs, emacs-standard, emacs-meta, emacs-ctlx, vi, vi-command i vi-insert. vi jest równoważnikiem dla vi-command; emacs jest równoważne emacs-standard. Domyślną wartością jest emacs; wartość editing-mode również wpływa na domyślne mapowanie.

mark-directories (On)

Jeżeli ustawione na On, to uzupełniane nazwy katalogów mają dołączany końcowy ukośnik.

mark-modified-lines (Off)

Jeżeli ustawione na On, wiersze historii, które zostały zmienione wyświetlane są z poprzedzającą je gwiazdką (*).

match-hidden-files (On)

Ta zmienna, gdy jest ustawiona na On, powoduje, że readline wykonując uzupełnianie nazw plików dopasowuje pliki, których nazwy zaczynają się od kropki `.' (pliki ukryte), chyba że użytkownik podał taką początkową kropkę w nazwie, jaka ma być uzupełniona.

output-meta (Off)

Jeżeli ustawione na On, readline wyświetla znaki z ustawionym ósmym bitem wprost zamiast jako sekwencje specjalne z meta-przedrostkiem.

print-completions-horizontally (Off)

Jeżeli ustawione na On, readline wyświetla dopasowane uzupełnienia w kolejności alfabetycznej poziomo, zamiast w dół ekranu.

show-all-if-ambiguous (Off)

Zmienia to domyślne zachowanie funkcji uzupełniania. Jeżeli jest ustawione na on, to słowa mające więcej niż jedno możliwe uzupełnienie powodują, że natychmiast zostaną podane dopasowania zamiast wyemitowania sygnału dźwiękowego.

visible-stats (Off)

Jeżeli ustawione na On, to przy wyświetlaniu możliwych uzupełnień do nazwy pliku zostanie dołączony znak określający typ pliku wskazywany przez stat(2).

Konstrukcje warunkowe Readline

Readline implementuje udogodnienie podobne duchem do funkcji kompilacji warunkowej preprocesora C, pozwalające na wykonywanie przypisań klawiszy i ustawień zmiennych w zależności od wyniku testów. Używane są cztery dyrektywy analizatora składni.

$if

Konstrukcja $if pozwala na wykonanie przypisań klawiszy w oparciu o tryb edycji, używany terminal lub aplikację korzystającą z readline. Tekst testu rozciąga się do końca wiersza; do jego wydzielenia nie są wymagane żadne znaki.

mode

Postać mode= dyrektywy $if służy do sprawdzania czy readline jest w trybie emacs czy vi. Może być wykorzystywana, na przykład, w połączeniu z poleceniem set keymap, do ustawienia przypisań w mapowaniach emacs-standard i emacs-ctlx tylko jeśli readline uruchamia się w trybie emacs.

term

Postać term= można wykorzystywać do włączenia specyficznych dla terminala przypisań klawiszy, być może do przypisania wyjścia dla sekwencji klawiszy funkcyjnych terminala. Słowo po prawej stronie = sprawdzane jest z zarówno pełną nazwą terminala, jaki i częścią jego nazwy przed pierwszym -. Umożliwia to, na przykład, dopasowanie przez sun zarówno sun jak i sun-cmd.

aplikacja

Konstrukcja aplikacja służy do włączania ustawień specyficznych dla aplikacji. Każdy program korzystający z biblioteki readline ustawia nazwę aplikacji (application name), a plik inicjujący może sprawdzić czy ma ona jakąś szczególną wartość. Może to być używane do przypisywania sekwencji klawiszy funkcjom przydatnym w danym programie. Na przykład, poniższe polecenie dodaje sekwencję klawiszy wykonującą w bash cytowanie bieżącego lub poprzedniego słowa:

 $if Bash
 # Cytuj bieżące lub poprzednie słowo
 "\C-xq": "\eb\"\ef\""
 $endif
 

$endif

Polecenie to, jak widać w poprzednim przykładzie, kończy wykonywanie polecenia $if.

$else

Polecenia w tej gałęzi dyrektywy $if wykonywane są gdy nie powiedzie się sprawdzenie warunku.

$include

Dyrektywa ta pobiera jako argument pojedynczą nazwę pliku i odczytuje polecenia i przypisania z tego pliku. Na przykład, poniższa dyrektywa odczytałaby /etc/inputrc:

 $include  /etc/inputrc
 

Wyszukiwanie

Readline zapewnia polecenia do wyszukiwania w historii poleceń (zobacz poniżej HISTORIA) wierszy zawierających zadany łańcuch. Istnieją dwa tryby wyszukiwania: krokowy (incremental) i nie-niekrokowy(non-incremental).

Wyszukiwania krokowe rozpoczynają się przed zakończeniem wpisywania przez użytkownika szukanego tekstu. Po wpisaniu każdego znaków szukanego łańcucha readline wyświetla następną pozycję historii pasującą do wpisanego do tej pory łańcucha. Wyszukiwanie krokowe wymaga tylko tylu znaków ile potrzebne jest do znalezienia pożądanej pozycji historii. Znaki występujące w wartości zmiennej isearch-terminators służą do przerwania wyszukiwania krokowego. Jeżeli zmienna ta nie ma przypisanej wartości, to wyszukiwanie przerywają znaki Escape i Control-J. Control-G porzuca wyszukiwanie krokowe i przywraca pierwotny wiersz. Gdy przerwie się wyszukiwanie, pozycja historii zawierająca poszukiwany łańcuch staje się bieżącym wierszem.

W celu odnalezienia innych pasujących pozycji, należy nacisnąć odpowiednio Control-S lub Control-R. Wyszukuje to wstecz lub w przód kolejną pasującą do dotychczas wpisanego łańcucha pozycję historii. Wszystkie inne sekwencje klawiszy przypisane do polecenia readline przerywają wyszukiwanie i wykonują zadane polecenie. Na przykład, znak nowej linii przerywa wyszukiwanie i akceptuje wiersz, wykonując skutkiem tego polecenie z listy historii.

Readline pamięta łańcuch użyty w ostatnim wyszukiwaniu krokowym. Jeżeli Control-R zostanie naciśnięte dwa razy, bez wprowadzenia pomiędzy naciśnięciami innych znaków definiujących nowy łańcuch szukania, to wykorzystywany jest uprzednio zapamiętany łańcuch.

Wyszukiwania nie-krokowe czytają cały szukany łańcuch przed rozpoczęciem wyszukiwania pasujących wierszy historii. Łańcuch może być wpisany przez użytkownika lub być częścią zawartości bieżącego wiersza.

Nazwy poleceń Readline

Poniżej podano listę nazw poleceń i domyślnych sekwencji klawiszy, do których są one przypisane. Nazwy poleceń bez towarzyszącej sekwencji klawiszy są domyślnie nieprzypisane. W poniższych opisach, punkt oznacza bieżącą pozycję kursora, zaś zaznaczenie do pozycji kursora zapamiętanej przez polecenie set-mark. Tekst pomiędzy punktem a zaznaczeniem nazywany jest obszarem.

Polecenia ruchu

beginning-of-line (C-a)

Przesuwa na początek bieżącego wiersza.

end-of-line (C-e)

Przesuwa na koniec wiersza.

forward-char (C-f)

Przesuwa o znak w przód.

backward-char (C-b)

Przesuwa o znak wstecz.

forward-word (M-f)

Przesuwa na koniec następnego słowa. Słowa złożone są ze znaków alfanumerycznych (liter i cyfr).

backward-word (M-b)

Przesuwa na początek bieżącego, lub poprzedniego, słowa. Słowa złożone są ze znaków alfanumerycznych (liter i cyfr).

clear-screen (C-l)

Czyści ekran pozostawiając bieżący wiersz na górze ekranu. Z argumentem, odświeża bieżący wiersz bez czyszczenia ekranu.

redraw-current-line

Odświeża bieżący wiersz.

Polecenia operujące na historii

accept-line (Newline, Return)

Akceptuje wiersz bez względu na to, gdzie znajduje się kursor. Jeżeli wiersz ten nie jest pusty, to dodaje go do listy historii stosownie do stanu zmiennej HISTCONTROL. Jeżeli wiersz jest zmienionym wierszem historii, to odtwarza wiersz historii do stanu pierwotnego.

previous-history (C-p)

Śprowadza poprzednie polecenie z listy historii, przesuwając się wstecz listy.

next-history (C-n)

Ściąga następne polecenie z listy historii, przesuwając się do przodu na liście.

beginning-of-history (M-<)

Przesuwa na pierwszy wiersz w historii.

end-of-history (M->)

Przesuwa na koniec historii wprowadzania, tj. obecnie wprowadzanego wiersza.

reverse-search-history (C-r)

Wyszukuje wstecz poczynając od bieżącego wiersza i przesuwając się, w razie potrzeby, 'w górę' historii. Jest to wyszukiwanie krokowe.

forward-search-history (C-s)

Wyszukuje w przód poczynając od bieżącego wiersza i przesuwając się, w razie potrzeby, 'w dół' historii. Jest to wyszukiwanie krokowe.

non-incremental-reverse-search-history (M-p)

Wyszukuje wstecz poczynając od bieżącego wiersza posługując się wyszukiwaniem nie-krokowym podanego przez użytkownika łańcucha.

non-incremental-forward-search-history (M-n)

Wyszukuje w przód poczynając od bieżącego wiersza posługując się wyszukiwaniem nie-krokowym podanego przez użytkownika łańcucha.

history-search-forward

Wyszukuje w przód w historii łańcucha znaków pomiędzy początkiem bieżącego wiersza a punktem. Jest to wyszukiwanie nie-krokowe.

history-search-backward

Wyszukuje wstecz w historii łańcucha znaków pomiędzy początkiem bieżącego wiersza a bieżącą pozycją kursora (punkt). Jest to wyszukiwanie nie-krokowe.

yank-nth-arg (M-C-y)

Wstawia pierwszy argument poprzedniego polecenia (zwykle drugie słowo z poprzedniego wiersza) w punkt (bieżącą pozycję kursora). Z argumentem n, wstawia n-te słowo poprzedniego polecenia (słowa w poprzednim poleceniu zaczynają się od słowa 0). Argument ujemny wstawia n-te słowo od końca poprzedniego polecenia.

yank-last-arg (M-., M-_)

Wstawia ostatni argument poprzedniego polecenia (ostatnie słowo poprzedniej pozycji historii). Z argumentem, zachowuje się dokładnie tak, jak yank-nth-arg. Kolejne wywołania yank-last-arg przesuwają wstecz listy historii, wstawiając po kolei ostatni argument każdego wiersza.

shell-expand-line (M-C-e)

Interpretuj wiersz, jak czyni to powłoka. Wykonuje to aliasy i interpretację historii, jak również interpretację słów powłoki. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

history-expand-line (M-^)

Wykonuje interpretację powłoki w odniesieniu do bieżącego wiersza. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

magic-space

Wykonuje interpretację powłoki w odniesieniu do bieżącego wiersza i wstawia spację. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

alias-expand-line

Wykonuje interpretację aliasów w odniesieniu do bieżącego wiersza. Zobacz ALIASY powyżej.

history-and-alias-expand-line

Wykonuje interpretację historii i aliasów w odniesieniu do bieżącego wiersza.

insert-last-argument (M-., M-_)

Synonim yank-last-arg.

operate-and-get-next (C-o)

Akceptuje do wykonania bieżący wiersz i ściąga do edycji następny względem bieżącego wiersz z historii. Argumenty są ignorowane.

Polecenia zmiany tekstu

delete-char (C-d)

Usuwa znak w punkcie (pod kursorem). Jeżeli punkt jest początkiem wiersza, nie ma żadnych znaków w wierszu, a ostatni wpisany znak został przypisany do delete-char, to zwraca EOF.

backward-delete-char (Rubout)

Usuwa znak przed kursorem. Jeżeli podano argument numeryczny, zachowuje usunięty tekst na stosie usunięć.

forward-backward-delete-char

Usuwa znak pod kursorem, chyba że kursor znajduje się na końcu wiersza, wówczas usuwany jest znak przed kursorem.

quoted-insert (C-q, C-v)

Dodaje następny znak do wiersza dosłownie. W ten sposób wstawiane są znaki takie, jak na przykład C-q.

tab-insert (C-v TAB)

Wstawia znak tabulacji.

self-insert (a, b, A, 1, !, ...)

Wstawia wpisany znak.

transpose-chars (C-t)

Zamienia miejscami znak sprzed punktu ze znakiem w punkcie, równocześnie przesuwając punkt w przód. Jeżeli punkt jest na końcu wiersza to zamienia to miejscami dwa znaki przed punktem. Argumenty ujemne nie skutkują.

transpose-words (M-t)

Zamienia miejscami słowo sprzed punktu ze słowem za punktem, przesuwając równocześnie punkt za przesunięte sprzed niego słowo. Jeżeli punkt jest na końcu wiersza to zamienia to miejscami dwa ostanie słowa wiersza.

upcase-word (M-u)

Zamienia na wielkie litery bieżące (lub następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na wielkie litery poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

downcase-word (M-l)

Zamienia na małe litery bieżące (lub następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na małe litery poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

capitalize-word (M-c)

Zamienia na kapitaliki (pierwsza litera wielka, pozostałe małe) bieżące (następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na kapitaliki poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

Usuwanie i wklejanie

kill-line (C-k)

Usuwa tekst od punktu do końca wiersza.

backward-kill-line (C-x Rubout)

Usuwa wstecz do początku wiersza.

unix-line-discard (C-u)

Usuwa wstecz od punktu do początku wiersza. Usuwany tekst jest zachowywany na stosie usunięć.

kill-whole-line

Usuwa wszystkie znaki bieżącego wiersza, bez względu na położenie punktu.

kill-word (M-d)

Usuwa od punktu do końca bieżącego słowa, lub jeśli użyte pomiędzy słowami, do końca następnego słowa. Granice słów są takie same, jak używane przez forward-word.

backward-kill-word (M-Rubout)

Usuwa słowo sprzed punktu. Granice słów są takie same, jak używane przez backward-word.

unix-word-rubout (C-w)

Usuwa słowo sprzed punktu, jako separatora słów używając białych znaków. Usunięty tekst zachowywany jest na stosie usunięć.

delete-horizontal-space (M-\)

Usuwa wszystkie spacje i tabulatory wokół punktu.

kill-region

Usuwa tekst w bieżącym obszarze.

copy-region-as-kill

Kopiuje tekst obszaru do bufora usuwania.

copy-backward-word

Kopiuje słowo sprzed punktu do bufora usuwania. Granice słów są takie same, jak dla backward-word.

copy-forward-word

Kopiuje słowo występujące po punkcie do bufora usuwania. Granice słów są takie same, jak dla forward-word.

yank (C-y)

Wkleja wierzchołek stosu usunięć do bufora w punkcie (w miejscu kursora).

yank-pop (M-y)

Obraca stos usunięć i wkleja nowy wierzchołek. Działa tylko następując po yank lub yank-pop.

Argumenty numeryczne

digit-argument (M-0, M-1, ..., M--)

Dodaje tę cyfrę do już składanego argumentu lub rozpoczyna nowy argument. M-- rozpoczyna argument ujemny.

universal-argument

Jest to inna metoda podawania argumentu. Jeżeli po tym poleceniu występuje jedna lub więcej cyfr, z opcjonalnym początkowym znakiem minus, to cyfry te definiują argument. Jeżeli po poleceniu występują cyfry, to powtórne wykonanie universal-argument kończy argument numeryczny, ale w przeciwnym wypadku jest ignorowane. W przypadku specjalnym, jeżeli bezpośrednio po tym poleceniu występuje znak nie będący ani cyfrą ani znakiem minus, to argument licznik dla następnego polecenia mnożony jest przez cztery. Argument licznik [zwykle powtórzeń] wynosi początkowo cztery, toteż wykonanie tej funkcji po raz pierwszy nadaje mu wartość cztery, po raz drugi szesnaście, i tak dalej.

Uzupełnianie

complete (TAB)

Usiłuje przeprowadzić uzupełnianie tekstu przed punktem. Bash próbuje uzupełniania traktując tekst kolejno: jako zmienną (jeżeli tekst zaczyna się od $), nazwę użytkownika (jeśli tekst zaczyna się od ~), nazwę hosta (i jeśli tekst zaczyna się od @) lub polecenie (łącznie z aliasami i funkcjami). Jeżeli żadne z powyższych nie daje dopasowania, to próbowane jest uzupełnianie nazw plików.

possible-completions (M-?)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu przed punktem.

insert-completions (M-*)

Wstawia przed punktem wszystkie uzupełnienia tekstu, które zostałyby wygenerowane przez possible-completions.

menu-complete

Podobne do complete, ale zastępuje słowo, jakie ma zostać uzupełnione pojedynczym uzupełnieniem z listy możliwych. Powtarzane wykonanie menu-complete powoduje krokowe przechodzenie przez listę możliwych uzupełnień i wstawianie każdego z nich po kolei (zamiast uzupełnianego słowa). Na końcu listy uzupełnień emitowany jest sygnał dźwiękowy (zależny od ustawienia bell-style) i przywracany jest pierwotny tekst. Argument n przesuwa n pozycji w przód na liście dopasowań; do przesuwania się wstecz można użyć argumentu ujemnego. Polecenie w zamierzeniu ma być przypisane do klawisza TAB, ale domyślnie nie jest przypisane.

delete-char-or-list

Usuwa znak pod kursorem, jeśli nie jest to początek bądź koniec wiersza (jak delete-char). Na końcu wiersza, zachowuje się identycznie jak possible-completions. To polecenie jest domyślnie nieprzypisane.

complete-filename (M-/)

Usiłuje wykonać uzupełnianie nazw plików na tekście sprzed kursora.

possible-filename-completions (C-x /)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę pliku.

complete-username (M-~)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę użytkownika.

possible-username-completions (C-x ~)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę użytkownika.

complete-variable (M-$)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak zmienną powłoki.

possible-variable-completions (C-x $)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak zmienną powłoki.

complete-hostname (M-@)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę hosta.

possible-hostname-completions (C-x @)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę hosta.

complete-command (M-!)

Usiłuje uzupełnić tekst sprzed punktu, traktując go jak nazwę polecenia. Uzupełnianie polecenia próbuje dopasować tekst kolejno do aliasów, słów zastrzeżonych, funkcji powłoki, poleceń wbudowanych powłoki i wreszcie nazw plików wykonywalnych.

possible-command-completions (C-x !)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę polecenia.

dynamic-complete-history (M-TAB)

Usiłuje uzupełnić tekst sprzed kursora, w celu odnalezienia możliwych uzupełnień porównując go z wierszami listy historii.

complete-into-braces (M-{)

Wykonuje uzupełnianie nazwy pliku i wstawia listę możliwych uzupełnień ujętą w nawiasy klamrowe, tak że jest ona dostępna dla powłoki (zobacz powyżej Interpretacja nawiasów).

Makra klawiaturowe

start-kbd-macro (C-x ()

Rozpoczyna zachowywanie wpisywanych znaków w bieżącym makrze klawiaturowym.

end-kbd-macro (C-x ))

Zatrzymuje zachowywanie wpisywanych znaków w bieżącym makrze klawiaturowym i przechowuje definicję.

call-last-kbd-macro (C-x e)

Ponownie wykonuje zdefiniowane makro klawiaturowe, powodując pojawianie się znaków makra tak, jakby zostały wpisane z klawiatury.

Różne

re-read-init-file (C-x C-r)

Odczytuje zawartość pliku inputrc i dołącza wszystkie znalezione tam przypisania klawiszy i zmiennych.

abort (C-g)

Zaniechuje bieżącego polecenia edycji i emituje sygnał dźwiękowy terminala (zgodnie z ustawieniami bell-style).

do-uppercase-version (M-a, M-b, M-x, ...)

Jeżeli poprzedzony przedrostkiem meta znak x jest małą literą, uruchamia plecenie, które jest przypisane do odpowiedniej wielkiej litery.

prefix-meta (ESC)

Poprzedź przedrostkiem meta następny wpisany znak. ESC f jest równoważne Meta-f.

undo (C-_, C-x C-u)

Krokowe cofnięcie operacji, pamiętane odrębnie dla każdego wiersza.

revert-line (M-r)

Cofa wszystkie zmiany wykonane na tym wierszu. Podobne do wykonania polecenia undo wystarczająco wiele razy, by przywrócić wiersz do stanu początkowego.

tilde-expand (M-&)

Wykonuje interpretację tyldy w odniesieniu do bieżącego słowa.

set-mark (C-@, M-<space>)

ustawia znacznik (mark) w bieżącym punkcie. Jeżeli podano argument numeryczny, znacznik jest ustawiany na takiej pozycji.

exchange-point-and-mark (C-x C-x)

Zamień punkt ze znacznikiem. Aktualna pozycja kursora ustawiana jest na zapamietaną, a dotychczasowa pozycja zachowywana jako znacznik.

character-search (C-])

Odczytywany jest znak a punkt przesuwa się na następne wystąpienie tego znaku. Licznik ujemny wyszukuje poprzednie wystąpienia.

character-search-backward (M-C-])

Odczytywany jest znak a punkt przesuwa się na poprzednie wystąpienie tego znaku. Licznik ujemny wyszukuje kolejne wystąpienia.

insert-comment (M-#)

Na początek bieżąceg wiersza wstawiana jest wartość zmiennej comment-begin readline, a wiersz jest akceptowany tak, jakby wprowadzono znak nowej linii. Domyślna wartość comment-begin powoduje, że polecenie to czyni bieżący wiersz komentarzem powłoki.

glob-expand-word (C-x *)

Słowo sprzed kursora traktowane jest jak wzorzec rozwijania nazw plików i wstawiana jest lista pasujących nazw, zastępując słowo-wzorzec.

glob-list-expansions (C-x g)

Wyświetlana jest lista rozwinięć, jakie zostałyby utworzone przez glob-expand-word, a wiersz jest ponownie wyświetlany.

dump-functions

Wypisuje do strumienia wyjściowego readline wszystkie funkcje i ich przypisania klawiszy. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

dump-variables

Wypisuje do strumienia wyjściowego readline wszystkie ustawialne zmienne readline i ich wartości. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

dump-macros

Wypisuje wszystkie sekwencje klawiszy readline przypisane do makr i łańcuchy jakie dają w wyniku. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

display-shell-version (C-x C-v)

Wyświetla informację o wersji aktualnego egzemplarza bash.

Programowalne uzupełnianie

Gdy następuje próba uzupełnienia słowa dla argumentu polecenia, dla którego zdefiniowano specyfikację uzupełniania (completion specification, compspec) przy pomocy wbudowanego polecenia complete (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej), wywoływane są usługi programowalnego uzupełniania.

Po pierwsze, identyfikowana jest nazwa polecenia. Jeżeli dla tego polecenia zdefiniowano compspec, to compspec jest używane do utworzenia listy możliwych uzupełnień słowa. Jeżeli słowo polecenia jest pełną nazwą ścieżkową, to najpierw szukane jest compspec dla pełnej nazwy. Jeśli nie zostanie odnalezione, to następuje próba znalezienia compspec dla części występującej po ostatnim ukośniku.

Po odnalezieniu compspec, jest ono używane do utworzenia listy pasujących słów. Jeżeli compspec nie zostało znalezione, to wykonywane jest domyślne uzupełnianie basha, jak opisano powyżej w Uzupełnianie.

Na początek, używane są akcje określone przez compspec. Zwracane są wyłącznie dopasowania poprzedzone dopasowywanym słowem. Gdy do uzupełniania nazw plików lub katalogów użyto opcji -f lub -d, do filtrowania dopasowań wykorzystywana jest zmienna powłoki FIGNORE.

W następnej kolejności tworzone są ewentualne uzupełnienia określone przez wzorzec rozwinięcia nazw plików opcji -G. Słowa tworzone przez wzorzec nie muszą pasować do uzupełnianego słowa. Zmienna powłoki GLOBIGNORE nie jest używana do filtrowania dopasowań, ale zmienna FIGNORE jest używana.

Następnie, brany jest pod uwagę łańcuch podany jako argument opcji -W. Łańcuch jest najpierw rozbijany przy zastosowaniu znaków ze zmiennej specjalnej IFS jako separatorów. Honorowane jest cytowanie powłoki. Później każde ze słów interpretowane jest z wykorzystaniem interpretacji nawiasów, interpretacji tyld, podstawiania parametrów, interpretacji zmiennych i wyrażeń arytmetycznych, podstawiania wyników poleceń i rozwijania nazw ścieżkowych, jak opisano powyżej w sekcji INTERPRETACJA. Wyniki są rozbijane z zastosowaniem reguł opisanych powyżej w sekcji Podział na słowa. Wyniki interpretacji są dopasowywane przedrostkiem z uzupełnianym słowem, a pasujące słowa stają się możliwymi uzupełnieniami.

Po utworzeniu tych dopasowań, wywoływana jest funkcja lub polecenie określone opcjami -F i -C. Podczas wywoływania polecenia czy funkcji, zmiennym COMP_LINE i COMP_POINT przypisywane są wartości, jak opisano to powyżej w sekcji Zmienne powłoki. Jeżeli wywoływana jest funkcja powłoki, ustawiane są również zmienne COMP_WORDS i COMP_CWORD. Kiedy wywoływana jest funkcja czy polecenie, pierwszym argumentem staje się nazwa polecenia, którego argumenty są uzupełniane, drugim argumentem -- uzupełniane słowo, a trzecim słowo poprzedzające w wierszu poleceń słowo aktualnie uzupełniane. Nie jest wykonywane żadne filtrowanie utworzonych uzupełnień stosownie do uzupełnianego słowa. Funkcja czy polecenie mają pełną swobodę tworzenia dopasowań.

W pierwszej kolejności wywoływana jest funkcja określona przez -F. Do tworzenia dopasowań może ona korzystać z dowolnych możliwości powłoki, łącznie z opisanym poniżej poleceniem wbudowanym compgen. Funkcja musi umieścić możliwe uzupełnienia w zmiennej tablicowej COMPREPLY.

Następnie, wywoływane jest polecenie określone opcją -C, działające w środowisku równoważnym podstawianiu poleceń. Powinno ono wypisać listę uzupełnień, po jednym w wierszu, na standardowe wyjście. Jeżeli jest to niezbędne, do utworzenia znaku nowej linii można użyć odwróconego ukośnika.

Po utworzeniu wszelkich możliwych uzupełnień, do listy tej stosowany jest filtr określony opcją -X. Filtr jest takim wzorcem, jak używany przy rozwijaniu nazw ścieżkowych. Znak & we wzorcu zastępowany jest tekstem uzupełnianego słowa. Literał & można otrzymać poprzedzając go odwrotnym ukośnikiem; odwrotny ukośnik zostanie usunięty przed próbą dopasowania. Wszystkie uzupełnienia pasujące do wzorca będą usunięte z listy. Początkowy ! daje zaprzeczenie wzorca. Będą wówczas usuwane uzupełnienia nie pasujące do wzorca.

Na koniec, do każdego elementu listy dodawane są przedrostek i przyrostek określone opcjami -P i -S, a wynik zwracany jest do kodu uzupełniania readline jako lista możliwych uzupełnień.

Jeśli poprzednio zastosowane działania nie utworzyły żadnych dopasowań, zaś przy definiowaniu compspec podano opcję -o dirnames polecenia complete, to dokonywana jest próba uzupełnienia nazwy katalogu.

Domyślnie, jeżeli znaleziono compspec, to cokolwiek ono utworzy zwracane jest do kodu uzupełniającego jako pełny zestaw możliwych uzupełnień. Nie są próbowane domyślne uzupełnienia bash, a domyślne uzupełnianie nazw ścieżkowych przez readline jest wyłączone. Jeśli przy definiowaniu compspec podano opcję -o default polecenia complete, to jeżeli compspec nie utworzy żadnych uzupełnień, wykonane zostanie domyślne uzupełnianie z readline.

HISTORIA

Jeżeli włączona jest opcja -o history wbudowanego polecenia set, to powłoka zapewnia dostęp do historii poleceń, listy poleceń poprzednio wprowadzonych. Wartość zmiennej HISTSIZE wykorzystywana jest jako liczba poleceń do zachowania na liście historii. Zachowywany jest tekst ostatnich HISTSIZE poleceń (domyślnie 500. Powłoka przechowuje każde polecenie na liście przed podstawieniem wartości parametrów i zmiennych (zobacz powyżej INTERPRETACJA), ale przed wykonaniem interpretacji historii, w zależności od wartości zmiennych powłoki HISTIGNORE i HISTCONTROL.

Przy uruchamianiu, historia inicjowana jest z pliku o nazwie wskazanej zmienną HISTFILE (domyślnie ~/.bash_history). Plik o nazwie wziętej z wartości HISTFILE jest obcinany, jeśli zachodzi potrzeba, by zawierał nie więcej wierszy niż określono to wartością zmiennej HISTFILESIZE. Podczas kończenia pracy powłoki interaktywnej, ostatnie $HISTSIZE wierszy kopiowane jest z listy historii do $HISTFILE. Jeżeli włączona jest opcja powłoki histappend (zobacz opis shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej), to wiersze są dodawane na koniec pliku historii, w przeciwnym razie plik historii jest nadpisywany. Jeżeli HISTFILE nie jest ustawione lub plik historii nie daje się zapisać, to historia nie jest zachowywana. Po zapisaniu, plik historii jest obcinany, by nie zawierał więcej niż HISTFILESIZE wierszy. Jeśli HISTFILESIZE nie jest ustawione, to obcinanie nie jest wykonywane.

Do edycji lub ponownego wykonania części listy historii można korzystać z wbudowanego polecenia fc (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Wbudowanego polecenia history można używać do wyświetlania lub zmiany listy historii i manipulacji plikiem historii. Podczas posługiwania się edycją wiersza poleceń, w każdym z trybów edycji umożliwiających dostęp do listy historii, dostępne są polecenia przeszukiwania.

Powłoka umożliwia kontrolę nad tym, jakie polecenia są zachowywane na liście. Można ustawić zmienne HISTCONTROL i HISTIGNORE, co spowoduje, że powłoka będzie zachowywać tylko podzbiór wprowadzonych poleceń. Opcja powłoki cmdhist, jeżeli jest włączona, powoduje, że powłoka będzie usiłować zachować każdy wiersz polecenia wielowierszowego w tej samej pozycji historii, dodając, gdzie jest to niezbędne, średniki, by zachować poprawność składni. Opcja powłoki lithist powoduje, że powłoka będzie zachowywać polecenia z osadzonymi znakami nowej linii zamiast średników. Zobacz opis wbudowanego shopt poniżej, w sekcji WBUDOWANEPOLECENIAPOWŁOKI, gdzie znajdziesz informacje o ustawianiu i kasowaniu opcji powłoki.

INTERPRETACJA HISTORII

Powłoka obsługuje funkcję interpretacji historii, podobną do interpretacji historii w csh. Ta sekcja opisuje dostępne możliwości składni. Funkcja ta jest domyślnie włączona dla powłok interaktywnych i może być wyłączona przy pomocy opcji +H wbudowanego polecenia set (zobacz poniżej WBUDOWANEPOLECENIAPOWŁOKI). Powłoki nie-interaktywne domyślnie nie wykonują interpretacji historii.

Interpretacja historii wprowadza słowa z listy historii do strumienia wejściowego, ułatwiając powtarzanie poleceń lub poprawianie szybkie błędów w poprzednich poleceniach.

Interpretacja historii przeprowadzana jest bezpośrednio po przeczytaniu pełnego wiersza, przed jego podziałem na słowa przez powłokę. Odbywa się w dwu częściach. Pierwszą jest określenie, który wiersz z listy historii ma zostać użyty podczas podstawiania. Drugą stanowi wybór części tego wiersza do włączenia w bieżący. Wybrany z historii wiersz jest zdarzeniem (event), a jego części na których wykonywane są działania są słowami. Dostępne są różne modyfikatory do manipulowania wybranymi słowami. Wiersz rozbijany jest na słowa w ten sam sposób jak podczas odczytu wejścia, tak że kilka słów separowanych metaznakami ujętych w cudzysłowy traktowanych jest jak jedno słowo. Interpretacja historii wprowadzana są obecnością znaku rozwijającego historię, którym domyślnie jest !. Cytować ten znak mogą wyłącznie odwrotny ukośnik (\) i pojedyncze cudzysłowy.

Kilka opcji powłoki ustawianych przy pomocy shopt może służyć do śledzenia działania interpretacji historii. Jeżeli opcja histverify powłoki jest włączona (zobacz opis wbudowanego shopt) i używane jest readline, to podstawienia historii nie są natychmiast przesyłane do analizatora składni (parsera) powłoki. Zamiast tego, zinterpretowany wiersz jest ponownie ładowany do bufora edycyjnego readline w celu dalszej modyfikacji. Jeżeli wykorzystywane jest readline i włączona jest opcja histreedit, to zakończone niepowodzeniem podstawienie historii zostanie ponownie załadowane do bufora edycyjnego readline w celu poprawienia. Opcją -p wbudowanego polecenia history można posłużyć się do oglądnięcia, co zrobi interpretacja historii przed jej zastosowaniem. Opcji -s wbudowanego polecenia history można użyć w celu dodania poleceń na koniec listy historii bez faktycznego ich wykonania, tak że będą dostępne dla następnych przywołań.

Powłoka pozwala na kontrolowanie różnych znaków stosowanych przez mechanizm interpretacji historii (zobacz opis histchars powyżej, w sekcji Zmienne powłoki).

Desygnatory zdarzeń (Event Designators)

Desygnator zdarzenia jest odwołaniem do pozycji wiersza poleceń na liście historii.

!

Rozpoczyna podstawianie historii, z wyjątkiem sytuacji, gdy występuje po nim odstęp, znak nowej linii, = lub (.

!n

Wskazuje na n-ty wiersz poleceń.

!-n

Wskazuje na wiersz poleceń bieżący minus n.

!!

Wskazuje na poprzednie polecenie. jest to synonim `!-1'.

!łańcuch

Wskazuje na ostatnie poleceniem rozpoczynające się od łańcucha.

!?łańcuch[?]

Wskazuje na ostatnie polecenie zawierające łańcuch. Kończące ? można pominąć jeśli bezpośrednio po łańcuchu występuje znak nowej linii.

^łańcuch1^łańcuch2^

Szybkie podstawianie. Powtarza ostatnie polecenie, wymieniając łańcuch1 na łańcuch2. Rónoważnik ,,!!:s/łańcuch1/łańcuch/'' (zobacz poniżej Modyfikatory).

!#

Cały wiersz poleceń wpisany do tego momentu.

Desygnatory słów (Word Designators)

Desygnatory słów służą do wybierania ze zdarzenia żądanych słów. Dwukropek : oddziela określenie zdarzenia od desygnatora słowa. Może być pominięty jeśli desygnator słowa rozpoczyna się od ^, $, *, - lub %. Słowa numerowane są od początku wiersza, przy czym pierwsze ma numer 0 (zero). Słowa są wstawiane do bieżącego wiersza, rozdzielane pojedynczymi spacjami.

0 (zero)

Słowo zerowe. Dla powłoki jest to słowo polecenia.

n

n-te słowo.

^

Pierwszy argument. To znaczy, słowo 1.

$

Ostatni argument.

%

Słowo dopasowane przez ostatnie wyszukanie `?łańcuch?'.

x-y

Zakres słów; `-y' jest skróconym `0-y'.

*

Wszystkie słowa prócz zerowego. jest to synonim dla `1-$'. Nie jest błędem użycie * jeśli w zdarzeniu jest tylko jedno słowo; w tym przypadku zwracany jest łańcuch pusty.

x*

Skrót od x-$.

x-

Skrót od x-$ podobnie jak x*, ale pomija ostatnie słowo.

jeśli desygnator słowa podano bez określenia zdarzenia, za zdarzenie przyjmowane jest poprzednie polecenie.

Modyfikatory

Po opcjonalnym desygnatorze słowa może pojawić się sekwencja jednego lub więcej poniższych modyfikatorów, każdy poprzedzony dwukropkiem `:'.

h

Usuwa końcową składową nazwy pliku, pozostawiając tylko początek.

t

Usuwa wszystkie początkowe składowe nazwy pliku, pozostawiając koniec.

r

Usuwa kończący przyrostek postaci .xxx, pozostawiając główną część nazwy (basename).

e

Usuwa wszystko prócz końcowego przyrostka.

p

Wypisuje nowe polecenie, ale go nie wykonuje.

q

Cytuje podstawiane słowa, zabezpieczając je przed dalszym podstawianiem.

x

Cytuje podstawiane słowa jak q, ale rozbija na słowa w miejscach odstępów i znaków nowej linii.

s/stary/nowy/

Zastępuje nowym pierwsze wystąpienie starego w wierszu zdarzenia. Zamiast / może zostać użyty dowolny ogranicznik. Końcowy ogranicznik jest opcjonalny jeżeli jest ostatnim znakiem wiersza zdarzenia. Separator może być cytowany w nowym i starym przy pomocy pojedynczego odwrotnego ukośnika. Jeżeli w nowym pojawia się &, to jest zastępowany starym. Pojedynczy odwrotny ukośnik będzie cytował &. Jeżeli stary jest pusty, to ustawiany jest na ostatni podstawiany stary lub, jeśli nie było poprzednich podstawień historii, ostatni łańcuch w wyszukiwaniu !?łańcuch[?].

&

Powtarza poprzednie podstawienie.

g

Powoduje, że zmiany zostaną zastosowane do całego wiersza zdarzenia. Używany w połączeniu z `:s' (np. `:gs/old/new/') lub `:&'. Jeśli użyty z `:s', to zamiast / można posłużyć się dowolnym separatorem, a ostatni separator jest opcjonalny jeżeli jest ostatnim znakiem wiersza zdarzenia.

WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI

Jeśli nie podano inaczej, każde z poleceń wbudowanych opisanych w niniejszej sekcji jako akceptujące opcje poprzedzone - akceptuje również symbol -- określający koniec opcji.

: [argumenty]

Bez efektów; polecenie to nie robi niczego poza interpretacją argumentów i wykonaniem ewentualnych podanych przekierowań. Zwracany jest zerowy kod zakończenia.

. plik [argumenty]

source plik [argumenty]

Odczytuje i wykonuje polecenia z zadanego pliku w aktualnym środowisku powłoki i zwraca kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia z tego pliku. Jeżeli nazwa pliku nie zawiera ukośnika, to do znalezienia katalogu go zawierającego używana jest zmienna PATH. Plik poszukiwany w PATH nie musi być wykonywalny. Jeśli bash nie jest w trybie posix, wówczas jeżeli nie znaleziono pliku w PATH, to przeszukiwany jest katalog bieżący. Jeśli we wbudowanym poleceniu shopt wyłączona jest opcja sourcepath, to PATH nie jest przeszukiwane. jeśli podano jakieś argumenty, to stają się one parametrami pozycyjnymi podczas wykonywania pliku. W przeciwnym razie argumenty pozycyjne pozostają bez zmian. Kod zakończenia jest kodem ostatniego zakończonego przez skrypt polecenia (0 jeśli nie wykowano żadnego polecenia), a fałszem jeżeli nie znaleziono pliku lub nie można go odczytać.

alias [-p] [nazwa[=wartość] ...]

Alias bez argumentów bądź z opcją -p wypisuje na standardowym wyjściu listę aliasów w postaci alias nazwa=wartość. Jeśli nie dostarczono argumenty, to definiowany jest alias (synonim) dla każdej nazwy, dla której podano wartość. Początkowa spacja w wartości powoduje, że podczas interpretacji aliasu następne słowo będzie sprawdzane na podstawianie aliasów. Dla każdej nazwy z listy argumentów, dla której nie podano wartości, wypisywana jest nazwa i wartość aliasu. Alias zwraca prawdę, chyba że podano nazwę, dla której nie został zdefiniowany żaden alias.

bg [spec_zad]

Wznawia w tle zawieszone zadanie spec_zad, tak jakby zostało ono uruchomione z &. Jeśli spec_zad nie występuje, to używane jest bieżące zadanie, określone tak, jak je pojmuje powłoka. bg spec_zad zwraca 0, chyba że uruchomiono je przy wyłączonej kontroli zadań (job control) lub uruchomiono z włączoną kontrolą zadań, jeśli nie znaleziono spec_zad lub uruchomiono bez kontroli zadań.

bind [-m keymap] [-lpsvPSV]

bind [-m keymap] [-q funkcja] [-u funkcja] [-r sekw_klaw]

bind [-m keymap] -f plik

bind [-m keymap] -x sekw_klaw:polec_powłoki

bind [-m keymap] sekw_klaw:nazwa_funkcji

Wyświetla bieżące ustawienia przypisań (bindings) klawiszy i funkcji readline lub przypisuje sekwencję klawiszy to funkcji lub makra readline. Składnia tych przypisań jest identyczna jak dla .inputrc, ale każde z przypisań musi być przesłane jako osobny argument; np., '"\C-x\C-r": re-read-init-file'. Opcje, jeśli je podano, mają następujące znaczenie:

-m keymap

Wykorzystuje keymap jako mapę klawiszy, do której mają być zastosowane następne przypisania. Akceptowanymi nazwami map klawiszy są emacs, emacs-standard, emacs-meta, emacs-ctlx, vi, vi-move, vi-command i vi-insert. vi równoważne jest vi-command; emacs jest równoważne emacs-standard.

-l

Podaje nazwy wszystkich funkcji readline.

-p

Wyświetla nazwy funkcji i przypisania w taki sposób, że mogą być ponownie odczytane.

-P

Podaje bieżące przypisania i nazwy funkcji readline.

-v

Wyświetla nazwy i wartości zmiennych readline w taki sposób, że mogą być ponownie odczytane.

-V

Podaje bieżące nazwy i wartości zmiennych readline.

-s

Wyświetla sekwencje klawiszy readline przypisane do makr i łańcuchy jakie one wysyłają w taki sposób, że mogą być ponownie odczytane.

-S

Wyświetla sekwencje klawiszy readline przypisane do makr i łańcuchy jakie one wysyłają.

-f plik

Czyta przypisania klawiszy z pliku.

-q funkcja

Podaje, które klawisze wywołują podaną funkcję.

-u funkcja

Odwołuje przypisania wszystkich klawiszy przypisanych do danej funkcji.

-r sekw_klaw

Usuwa bieżące przypisania dla sekwencji klawiszy.

-x sekw_klaw:polec_powłoki

Powoduje, że za każdym naciśnięciem sekwencji klawiszy zostanie wykonane polecenie powłoki.

Zwracana jest wartość 0, chyba że podano nierozpoznaną opcję lub pojawił się błąd.

break [n]

Opuszcza pętlę for, while, until lub select. Jeżeli podano n, przerywa działanie do n-tego poziomu. n musi być ≥ 1. Jeżeli n jest większe od liczby obejmujących polecenie pętli, to kończone są wszystkie obejmujące pętle. Wartością zwracaną jest 0, chyba że powłoka nie wykonuje pętli podczas wykonania break.

builtin wbudowane [argumenty]

Wykonuje zadane polecenie wbudowane powłoki, przesyłając mu argumentyizwracajegokodzakończenia. Przydatne podczas definiowania funkcji o nazwie tożsamej z nazwą wbudowanego polecenia powłoki, zachowując funkcjonalność polecenia wbudowanego wewnątrz funkcji. Wbudowane cd jest powszechnie redefiniowane w ten sposób. Kodem zakończenia jest fałsz jeśli wbudowane nie jest wbudowanym poleceniem powłoki.

cd [-LP] [katalog]

Zmienia bieżący katalog roboczy na dir. Zmienna HOME jest domyślnym katalogiem. Zmienna CDPATH definiuje ścieżkę przeszukiwań dla katalogu zawierającego katalog. Alternatywne nazwy katalogów w CDPATH rozdzielane są dwukropkiem (:)> Pusta nazwa katalogu w CDPATH jest tym samym, co katalog bieżący, tj. ,,.''. Jeżeli katalog rozpoczyna się ukośnikiem (/), to CDPATH nie jest używane. Opcja -P nakazuje użycie fizycznej struktury katalogów zamiast podążania za dowiązaniami symbolicznymi (zobacz też opcja -P wbudowanego polecenia set); Opcja -L wymusza podążanie za dowiązaniami symbolicznymi. Argument - jest równoważny $OLDPWD. Wartością zwracaną jest prawda jeśli pomyślnie zmieniono katalog; w przeciwnym przypadku fałsz.

command [-pVv] polecenie [arg ...]

Uruchamia polecenie z argumentami zakazując zwykłego wyszukiwania funkcji przez powłokę. Wykonywane są wyłącznie polecenia wbudowane i polecenia znalezione w PATH. Jeżeli podano opcję -p, wyszukiwanie polecenia wykonywane jest przy użyciu domyślnej PATH, która gwarantuje znalezienie wszystkich standardowych narzędzi. Jeśli użyto albo opcji -V albo -v, to wypisywany jest opis polecenia. Opcja -v powoduje, że zostanie wyświetlone pojedyncze słowo wskazujące polecenie lub nazwę pliku, użyte do wywołania polecenia; opcja -V tworzy bardziej rozgadany opis. Jeżeli podano opcję -V lub -v, to kodem zakończenia jest 0 gdy odnaleziono polecenie, zaś 1 gdy nie. Jeśli nie podano żadnej z tych opcji i pojawił się błąd lub nie można znależć polecenia, to kod zakończenia wynosi 127. W przeciwnym wypadku kodem zakończenia wbudowanego polecenia command jest kod zakończenia polecenia.

compgen [opcja] [słowo]

Tworzy możliwe dopasowania uzupełnień dla słowa zgodnie z opcjami, które mogą być dowolnymi z opcji akceptowanych przez wbudowane polecenie complete, z wyjątkiem -p i -r, i wypisuje dopasowania na standardowe wyjście. Przy stosowaniu opcji -F lub -C, różne zmienne powłoki ustawiane przez usługi programowalnego uzupełniania, gdy są dostępne, nie będą mieć użytecznych wartości.

Dopasowania będą tworzone w ten sam sposób, jakby kod uzupełniania programowalnego tworzył je wprost ze specyfikacji uzupełniania z tymi samymi flagami. Jeżeli podano słowo, to wyświetlone zostaną wyłącznie uzupełnienia doń pasujące.

Wartością zwracaną jest prawda, chyba że podano niepoprawną opcję lub nie zostały utworzone żadne dopasowania.

complete [-abcdefgjkvu] [-o opcjacomp] [-A akcja] [-G wzglob] [-W listasłów] [-P przedrostek] [-S przyrostek]
[-X wzfiltr] [-F funkcja] [-C polecenie] nazwa [nazwa ...]

complete -pr [nazwa ...]

Określa, w jaki sposób będą uzupełniane argumenty dla każdej z nazw. Jeżeli podano opcję -p, lub nie podano żadnych opcji, to wypisywane są istniejące specyfikacje uzupełniania - w sposób, który pozwala na ich ponowne wykorzystanie jako wejścia. Opcja -r usuwa specyfikację uzupełniania dla każdej z nazw, lub jeśli nazw nie podano, wszystkie specyfikacje uzupełniania.

Proces stosowania tych specyfikacji uzupełnień podczas prób uzupełniania słów omówiono powyżej w sekcji Programowalne uzupełnianie.

Pozostałe opcje, jeśli je podano, mają niżej opisane znaczenie. Argumenty opcji -G, -W i -X (i, jeśli to niezbędne, -P i -S) powinny być cytowane dla ochrony przed interpretacją jaka wystąpi zanim zostanie wywołane polecenie complete.

-o opcjacomp

Wartość opcjacomp reguluje kilka aspektów zachowania się compspec wykraczających poza zwykłe tworzenie uzupełnień. opcjacomp przyjmuje jedną z wartości:

default

Stosuje domyślne uzupełnianie readline jeśli compspec nie utworzy żadnych dopasowań.

dirnames

Wykonuje uzupełnianie nazw katalogów jeśli compspec nie utworzy żadnych dopasowań.

filenames

Powiadamia readline, że compspec tworzy nazwy plików, zatem może wykonać przetwarzanie specyficzne dla takich nazw (jak dodanie ukośnika do nazw katalogów czy usunięcie końcowych spacji). Zaprojektowane do stosowania z funkcjami powłoki.

-A akcja

akcja może być jedną z poniższych, tworzących listę możliwych dopasowań:

alias

Nazwy aliasów. Można też podać jako -a.

arrayvar

Nazwy zmiennych tablicowych.

binding

Nazwy przypisań klawiszy readline.

builtin

Nazwy wbudowanych poleceń powłoki. Można też podać jako -b.

command

Nazwy poleceń. Można też podać jako -c.

directory

Nazwy katalogów. Można też podać jako -d.

disabled

Nazwy wyłączonych poleceń wbudowanych powłoki.

enabled

Nazwy włączonych poleceń wbudowanych powłoki.

export

Nazwy wyeksportowanych zmiennych powłoki. Można też podać jako -e.

file

Nazwy plików. Można też podać jako -f.

function

Nazwy funkcji powłoki.

group

Nazwy grup. Można też podać jako -g.

helptopic

Tematy pomocy akceptowane przez wbudowane polecenie help.

hostname

Nazwy hostów, pobrane z pliku określonego przez zmienną powłoki HOSTFILE.

job

Nazwy zadań, jeżeli aktywne jest sterowanie zadaniami. Można też podać jako -j.

keyword

Zastrzeżone słowa powłoki. Można też podać jako -k.

running

Nazwy działających zadań, jeżeli aktywne jest sterowanie zadaniami.

setopt

Dozwolone argumenty opcji -o polecenia wbudowanego set.

shopt

Nazwy opcji powłoki, takie, jakie akceptuje polecenie wbudowane shopt.

signal

Nazwy sygnałów.

stopped

Nazwy zatrzymanych zadań, jeśli aktywne jest sterowanie zadaniami.

user

Nazwy użytkowników. Można też podać jako -u.

variable

Nazwy wszystkich zmiennych powłoki. Można też podać jako -v.

-G wzglob

Wzorzec rozwijania nazw plików wzglob jest rozwijany, tworząc listę możliwych uzupełnień.

-W listasłów

listasłów jest rozbijana przy zastosowaniu znaków ze zmiennej specjalnej IFS jako separatorów, a każde ze słów wynikowych jest interpretowane. Możliwe uzupełnienia są elementami listy wynikowej, pasującymi do uzupełnianego słowa.

-C polecenie

polecenie wykonywane jest w środowisku podpowłoki, a jego wyjście używane jest jako możliwe uzupełnienia.

-F funkcja

Funkcja powłoki funkcja wykonywana jest w bieżącym środowisku powłoki. Po jej zakończeniu, możliwe uzupełnienia pobierane są z wartości zmiennej tablicowej COMPREPLY.

-X wzfiltr

wzfiltr jest wzorcem używanym do rozwijania nazw plików. Stosowany jest do listy możliwych uzupełnień utworzonej przez poprzedzające go opcje i argumenty, a każde pasujące do niego uzupełnienie jest usuwane z listy. Początkowy ! w wzfiltr powoduje negację wzorca; usuwane są wówczas uzupełnienia nie pasujące do wzfiltr.

-P przedrostek

Po zastosowaniu wszystkich innych opcji na początku każdego możliwego uzupełnienia jest dodawany przedrostek.

-S przyrostek

Po zastosowaniu wszystkich innych opcji na końcu każdego możliwego uzupełnienia jest dołączany przyrostek.

Wartością zwracana jest prawda, chyba że podano niepoprawną opcję, podano bez argumentu nazwa opcję inną niż -p lub -r, usiłowano usunąć specyfikację uzupełniania dla nazwy, dla której nie istnieje żadna specyfikacja, albo też podczas dodawania specyfikacji uzupełniania wystąpił błąd.

continue [n]

Wznawia następną iterację obejmującej je pętli for, while, until lub select. Jeżeli podano n, wznawia n-tą obejmującą pętlę. n musi być ≥ 1. Jeżeli n jest większe niż liczba obejmujących pętli, to wznawiana jest ostatnia z pętli (,,najwyższa''). Wartość zwracana wynosi 0, chyba że powłoka nie wykonuje pętli podczas wykonywania continue.

declare [-afFirx] [-p] [nazwa[=wartość]]

typeset [-afFirx] [-p] [nazwa[=wartość]]

Deklaruje zmienne i/lub nadaje im atrybuty. Jeśli nie podano żadnych nazw, wyświetla wartości zmiennych. Opcja -p będzie wyświetlać atrybuty i wartości każdej nazwy. Gdy używane jest -p, ignorowane są dodatkowe opcje. Opcja -F zabrania wyświetlania definicji funkcji; wypisywane są tylko nazwy i atrybuty funkcji. Opcja -F implikuje -f. Poniższych opcji można użyć do ograniczenia wyników do zmiennych o określonym atrybucie lub do nadania zmiennym atrybutów:

-a

Każda z nazw jest zmienną tablicową (zobacz Tablice powyżej).

-f

Używa wyłącznie nazw funkcji.

-i

Zmienna jest traktowana jak całkowita; gdy zmiennej jest przypisywana wartość, wykonywana jest interpretacja wyrażeń arytmetycznych (zobacz OBLICZANIEWYRAŻEŃARYTMETYCZNYCH).

-r

Powoduje, że dane nazwy stają się tylko-do-odczytu (readonly). Nazwom tym nie można przypisać wartości następnymi poleceniami przypisania. Nie można też ich usunąć za pomocą unset.

-x

Zaznacza nazwę do wyeksportowania przez środowisko do kolejnych poleceń.

Użycie `+' zamiast `-' wyłącza atrybut, z wyjątkiem tego, że +a nie może być używane do niszczenia zmiennej tablicowej. Użyte w funkcji, powodują, że każda z nazw staje się lokalna, jak przy pomocy polecenia local. Zwracana jest wartość 0, chyba że napotkano niepoprawną opcję, próbę zdefiniowania funkcji przy pomocy ,,-f foo=bar'', przypisania wartości zmiennej readonly, przypisania wartości zmiennej tablicowej bez użycia składni przypisania złożonego (zobacz Tablice powyżej), jedna z nazw nie jest poprawną nazwą zmiennej powłoki, usiłowano wyłączyć status readonly dla zmiennej tylko do odczytu, wyłączyć status tablicy dla zmiennej tablicowej albo próbowano wyświetlić nieistniejącą funkcję przy pomocy -f.

dirs [-clpv] [+n] [-n]

Bez opcji wyświetla listę aktualnie zapamiętanych katalogów. Domyślnie wyświetlana jest ona w pojedynczym wierszu, z nazwami katalogów rozdzielonymi spacjami. Katalogi dodawane są do listy poleceniem pushd polecenie popd usuwa pozycje z listy.

+n

Wyświetla ntą pozycję licząc od lewej na liście pokazywanej przez dirs przy wywołaniu bez opcji; początkową jest zero.

-n

Wyświetla ntą pozycję licząc od prawej na liście pokazywanej przez dirs przy wywołaniu bez opcji; początkową jest zero.

-c

Czyści stos katalogów usuwając wszystkie jego pozycje.

-l

Tworzy dłuższy listing; domyślnie format listingu posługuje się tyldą do oznaczania katalogu domowego.

-p

Wypisuje stos katalogów po jednej pozycji na wiersz.

-v

Wypisuje stos katalogów po jednej pozycji na wiersz, poprzedzając każdą z nich jej pozycją (indeksem) w stosie.

Wartością zwracaną jest 0, chyba że podano nieprawidłową opcję lub n wskazuje poza koniec stosu katalogów.

disown [-ar] [-h] [zadanie ...]

Bez opcji, każde z podanych zadań usuwane jest z tablicy zadań aktywnych. Jeśli użyto opcji -h, każde zadanie nie jest usuwane z tablicy, ale jest jako takie zaznaczane, tak że do zadania nie jest wysyłany sygnał SIGHUP jeśli powłoka otrzymuje SIGHUP. Jeśli nie podano zadania i nie użyto ani opcji -a ani -r, to używane jest zadanie bieżące. Jeżeli podano zadanie, opcja -a oznacza usunięcie lub zaznaczenie wszystkich zadań; opcja -r bez argumentu zadania ogranicza akcję do działających zadań. Wartością zwracaną jest 0, chyba że zadanie nie określa poprawnego zadania.

echo [-neE] [argument ...]

Wyświetla argumenty, rozdzielone spacjami, zakończone znakiem nowej linii. Kodem zakończenia jest zawsze 0. Jeżeli podano -n, to nie jest wysyłany kończący znak nowej linii. Jeżeli podano opcję -e, włączana jest interpretacja podanych niżej znaków specjalnych. Opcja -E wyłącza interpretację tych znaków, nawet na systemach, gdzie są one domyślnie interpretowane. Do dynamicznego sprawdzania, czy echo interpretuje domyślnie te znaki, czy nie, służy opcja powłoki xpg_echo. echo nie interpretuje -- jako oznaczenia końca opcji. echo interpretuje następujące sekwencje specjalne:

\a

dzwonek (alert)

\b

backspace

\c

pomiń kończący znak nowej linii

\e

znak escape

\f

wysuw strony (form feed)

\n

znak nowej linii (new line)

\r

powrót karetki (carriage return)

\t

tabulacja pozioma (horizontal tab)

\v

tabulacja pionowa (vertical tab)

\\

odwrotny ukośnik (backslash)

\nnn

ośmiobitowy znak, którego wartością jest ósemkowa liczba nnn (jedna do trzech cyfr)

\xHH

ośmiobitowy znak, którego wartością jest szesnastkowa liczba nnn (jedna lub dwie cyfry szesnastkowe)

enable [-adnps] [-f plik] [nazwa ...]

Włącza i wyłącza wbudowane polecenia powłoki. Wyłączenie poleceń wbudowanych umożliwia wykonanie polecenia dyskowego mającego tę samą nazwę, co wbudowane, bez podawania jego pełnej nazwy ścieżkowej, mimo iż powłoka normalnie szuka poleceń wbudowanych przed poleceniami dyskowymi. Jeżeli posłużono się opcją -n, wyłączana jest każda z nazw; w przeciwnym razie nazwy są włączone. Na przykład, chcąc użyć pliku binarnego test znalezionego przez PATH zamiast wersji wbudowanej w powłokę, należy uruchomić ,,enable -n test''. Opcja -f oznacza załadowanie nowego polecenia wbudowanego nazwa z obiektu dzielonego (shared object) plik, na systemach obsługujących dynamiczne ładowanie. Opcja -d usunie polecenie wbudowane załadowane poprzednio przez -f. Jeżeli nie podano żadnych argumentów nazwa lub jeśli podano opcję -p, wypisywana jest lista poleceń wbudowanych powłoki. Bez innych argumentów opcyjnych, lista ta składa się ze wszystkich włączonych poleceń wbudowanych. Jeśli podano -n, wypisywane są tylko wyłączone polecenia wbudowane. Jeżeli podano -a, wypisywana lista zawiera wszystkie polecenia wbudowane, ze wskazaniem przy każdym czy jest ono włączone czy też nie. Jeżeli podano -s, wyjście ograniczone jest do POSIXowych ,,specjalnych'' poleceń wbudowanych. Wartością zwracaną jest 0, chyba że nazwa nie jest poleceniem wbudowanym powłoki lub wystąpił błąd podczas ładowania nowego polecenia wbudowanego z obiektu dzielonego.

eval [argument ...]

Argumenty są czytane i łączone w pojedyncze polecenie. Polecenie to jest następnie odczytywane i wykonywane przez powłokę, zaś jego kod zakończenia jest zwracany jako wartość eval. Jeżeli nie na żadnych argumentów, lub wszystkie argumenty są puste, eval zwraca 0.

exec [-cl] [-a nazwa] [polecenie [argumenty]]

Jeżeli podano polecenie, zastępuje ono powłokę. Nie tworzony jest żaden nowy proces. Argumenty stają się argumentami polecenia. Jeśli podano opcję -l, umieszcza kreskę na początku zerowego argumentu przesyłanego do polecenia. Tak samo, jak robi to login(1). Opcja -c powoduje, że polecenie zostanie wykonane z pustym środowiskiem. Jeżeli podano -a, powłoka przesyła do wykonywanego polecenia nazwę jako zerowy argument. Jeżeli polecenie z jakiegoś powodu nie może zostać wykonane, to powłoka nie-interaktywna kończy pracę, chyba że włączona jest opcja powłoki execfail, wówczas zwraca niepowodzenie. Powłoka interaktywna zwraca niepowodzenie jeśli plik nie może zostać wykonany. Jeżeli nie podano polecenia, przekierowania skutkują w bieżącej powłoce, a kodem zakończenia jest 0. W przypadku błędu przekierowania kod zakończenia wynosi 1.

exit [n]

Powoduje, że powłoka kończy pracę z kodem równym n. Jeśli pominięto n, kodem zakończenia jest kod ostatniego wykonanego polecenia. Przed końcem pracy powłoki wykonywane jest przechwycenie sygnału EXIT.

export [-fn] [nazwa[=słowo]] ...

export -p

Podane nazwy zaznaczane są do automatycznego wyeksportowania do środowiska następnych wykonywanych poleceń. Jeśli podano opcję -f, to nazwy odnoszą się do funkcji. Jeżeli nie podano żadnych nazw lub jeżeli podano opcję -p, to wypisywana jest lista wszystkich eksportowanych w tej powłoce nazw. Opcja -n powoduje usunięcie cechy eksportowania z podanych zmiennych. export zwraca zerowy kod zakończenia, chyba że napotkano nieprawidłową opcję, jedna z nazw nie jest poprawną nazwą zmiennej powłoki lub podano -f z nazwą, która nie jest funkcją.

fc [-e nazwa_e] [-nlr] [pierwsze] [ostatnie]

fc -s [wzorzec=zastąpienie] [polecenie]

Polecenie poprawiania (Fix Command). W pierwszej postaci, z listy historii wybierany jest zakres poleceń od pierwszego do ostatniego. Pierwsze i ostatnie mogą być podawane jako łańcuch (do odnalezienia ostatniego polecenia rozpoczynającego się tym łańcuchem) lub jako liczba (indeks w liście historii, gdzie liczba ujemna używana jest jako offset od numeru bieżącego polecenia), Jeżeli nie określono ostatniego, to jest ono ustawiane na bieżące polecenie w przypadku listowania (tak że ,,fc -l -10'' wypisuje ostatnich 10 poleceń) i na pierwsze w pozostałych przypadkach. Jeżeli nie określono pierwszego, polecenia to jest ono ustawiane na poprzednie polecenie w przypadku edycji a na -16 przy listowaniu.

Opcja -n wstrzymuje wyświetlanie numerów poleceń podczas listowania. Opcja -r odwraca kolejność poleceń. Jeżeli podano opcję -l, to polecenia listowane są na standardowym wyjściu. W przeciwnym razie dla pliku zawierającego te polecenia wywoływany jest edytor podany przez nazwa_e. Jeżeli nie podano nazwa_e, używana jest wartość FCEDIT, a wartość EDITOR jeśli nie ustawiono FCEDIT. Jeżeli nie ustawiono żadnej z nich używany, jest vi Po zakończeniu edycji, wysyłane edytowane polecenia są wyświetlane przez echo i wykonywane.

W drugiej postaci, polecenie jest ponownie wykonywane po każdej wymianie wystąpienia wzorca przez zastąpienie. Przydatnym aliasem do wykorzystania z tą formą jest ,,r=fc -s'', tak, że napisanie ,,r cc'' uruchamia ostatnie polecenie rozpoczynające się od ,,cc'' a napisanie ,,r'' ponownie wykonuje ostatnie polecenie.

Jeżeli użyta została pierwsza postać, to wartością zwracaną jest 0, chyba że napotkano nieprawidłową opcję lub pierwszy albo ostatni określają wiersze historii spoza zakresu. Jeżeli podano opcję -e, wartością zwracaną jest wartość ostatniego wykonanego polecenia lub niepowodzenie jeśli pojawił się błąd tymczasowego pliku poleceń. Jeżeli użyta została druga postać, to zwracanym kodem jest kod ponownie wykonanego polecenia, chyba że polecenie nie określa poprawnego wiersza poleceń -- wówczas fc zwraca porażkę.

fg [zadanie]

Wznawia zadanie na pierwszym planie i czyni je zadaniem bieżącym. Jeżeli nie podano zadania, używane jest bieżące zadanie w pojęciu powłoki. Wartością zwracaną jest wartość polecenia umieszczonego na pierwszym planie, lub porażka jeżeli fb uruchomiono przy wyłączonej kontroli zadań, lub uruchomiono je przy włączonej kontroli zadań, ale zadanie nie określa prawidłowego zadania lub zadanie określa zadanie, które zostało uruchomione bez kontroli zadań.

getopts łańcuch_opcji nazwa [argumenty]

getopts używane jest przez procedury powłoki do analizy parametrów pozycyjnych. łańcuch opcji zawiera znaki opcji, jakie mają być rozpoznawane; jeżeli po znaku występuje dwukropek, to oczekuje się, że opcja będzie posiadać argument, który powinien być od niej oddzielony białym znakiem. Jako znaki opcji mogą wystąpić dwukropek i znak zapytania. Przy każdym wywołaniu getopts umieszcza następną opcję w zmiennej powłoki nazwa, inicjując nazwę jeśli nie istniała. Indeks następnego argumentu do przetwarzania umieszczany jest w zmiennej OPTIND. OPTIND inicjowany jest na 1 za każdym razem, gdy wywoływana jest powłoka lub skrypt powłoki. Gdy opcja wymaga argumentu, getopts umieszcza go w zmiennej OPTARG. Powłoka nie resetuje OPTIND automatycznie; musi być on resetowany ręcznie pomiędzy wielokrotnymi odwołaniami do getopts w tym samym wywołaniu powłoki, jeśli używany ma być nowy zestaw parametrów.

Po napotkaniu końca opcji, getopts kończy pracę zwracając wartość większą od zera. OPTIND ustawiane jest na indeks pierwszego argumentu nie będącego opcją, zaś nazwa ustawiana jest na ?.

getopts normalnie analizuje parametry pozycyjne, ale jeśli w argumentach, podano więcej argumentów, to getopts przetwarza je zamiast parametrów pozycyjnych.

getopts może zgłaszać błędy na dwa sposoby. Jeżeli pierwszym znakiem łańcucha opcji jest dwukropek, to stosowane jest ciche (silent) zgłaszanie błędów. Przy zwykłej pracy komunikaty diagnostyczne wypisywane są przy napotkaniu nieprawidłowych opcji lub brakujących argumentów opcji. Jeżeli zmienna OPTERR ustawiona jest na 0, nie będą wyświetlane żadne komunikaty błędów, nawet jeśli pierwszym znakiem łańcucha opcji nie jest dwukropek.

Przy napotkaniu nieprawidłowej opcji getopts umieszcza ? w nazwie i, jeśli nie pracuje w trybie cichym, wypisuje komunikat błędu i kasuje OPTARG. Jeżeli getopts pracuje w trybie cichym, to znaleziony znak opcji umieszczany jest w OPTARG i nie jest wypisywany żaden komunikat diagnostyczny.

Jeśli nie znaleziono wymaganego argumentu, a getopts nie pracuje w trybie cichym, w nazwa umieszczany jest znak zapytania (?), kasowane jest OPTARG i wyświetlany jest komunikat błędu. Jeżeli getopts pracuje w trybie cichym, to w nazwie umieszczany jest dwukropek (:), a OPTARG ustawiane jest na znaleziony znak opcji.

getopts zwraca prawdę, jeśli znaleziono określoną lub nie określoną opcję. Zwraca fałsz jeżeli napotkano koniec opcji lub pojawił się błąd.

hash [-r] [-p plik] [-t] [nazwa]

Dla każdej nazwy określana i zapamiętywana jest pełna nazwa plikowa polecenia wyszukanego w katalogach $PATH . Jeżeli podano opcję -p, nie jest wykonywane przeszukanie ścieżki, a plik używane jest jako pełna nazwa pliku polecenia. Opcja -r powoduje, że powłoka zapomina wszystkie zapamiętane wcześniej miejsca. Jeśli podano opcję -t, to wypisywana jest odpowiadająca nazwie pełna nazwa pliku. Jeżeli przy więcej niż jednym argumencie nazwy podano -t, to przed każdą przechowywaną pełną nazwą wypisywana jest nazwa. Jeżeli nie podano żadnych argumentów, to wypisywana jest informacja o zapamiętanych poleceniach. Kodem zwracanym jest prawda, chyba że nie odnaleziono nazwy lub podano nieprawidłową opcję.

help [-s] [wzorzec]

Wyświetla pomocne informacje o poleceniach wbudowanych. Jeżeli podano wzorzec, to help daje szczegółową pomoc dotyczącą wszystkich poleceń pasujących do wzorca; w przeciwnym razie wypisywana jest pomoc dla wszystkich poleceń wbudowanych i struktur sterujących powłoki. Opcja -s ogranicza wyświetlaną informację do krótkiego opisu składni. Zwracany jest kod 0, chyba że żadne z poleceń nie pasuje do wzorca.

history [n]

history -c

history -d offset

history -anrw [plik]

history -p arg [arg ...]

history -s arg [arg ...]

Bez żadnych opcji, wyświetla listę historii poleceń z numerami wierszy. Wiersze ukazane z * zostały zmienione. Argument n pokazuje jedynie ostatnich n wierszy. Jeżeli podano plik, to używany jest on jako nazwa pliku historii; jeśli nie, to używana jest wartość HISTFILE. Opcje, jeżeli je podano, mają następujące znaczenie:

-c Czyści listę historii usuwając wszystkie jej pozycje.

-d offset

Usuwa wpis historii z pozycji offset.

-a

Dodaje ,,nowe'' wiersze (wprowadzone od początku bieżącej sesji bash) do pliku historii.

-n

Wczytuje do bieżącej listy wiersze jeszcze nie przeczytane z pliku historii. Są to wiersze dołączone do pliku historii od chwili rozpoczęcia bieżącej sesji pracy bash.

-r

Czyta zawartość pliku historii i posługuje się nią jako bieżącą listą historii.

-w

Zapisuje bieżącą listę do pliku historii, nadpisując jego zawartość.

-p

Na zadanych argumentach wykonuje podstawianie historii (history substitution). Wyświetla wyniki na standardowym wyjściu. Nie zachowuje wyników na liście. Każdy z argumentów musi być cytowany, by wyłączyć normalną interpretację historii.

-s

Zachowuje argumenty na liście historii jako pojedynczą pozycję. Przed dodaniem argumentów z listy usuwane jest ostatnie polecenie.

Wartością zwracaną jest 0, chyba że napotkano nieprawidłową opcję lub podczas odczytu czy zapisu pliku historii pojawił się błąd, podano niepoprawny argument offset opcji -d, lub nie powiodła się interpretacja historii podanej jako argument -p.

jobs [-lnprs] [ zadanie ... ]

jobs -x polecenie [ argumenty ... ]

Pierwsza postać podaje aktywne zadania. Opcje mają następujące znaczenie:

-l

Oprócz zwykłej informacji podaje identyfikatory procesów.

-p

Listuje tylko ID procesu lidera grupy procesów zadania.

-n

Wyświetla wyłącznie informację o zadaniach, które zmieniły status od chwili, gdy użytkownik był ostatnio powiadamiany o ich statusie.

-r

Ogranicz wyniki do zadań pracujących.

-s

Ogranicz wyniki do zadań zatrzymanych.

Jeżeli podano zadanie, wyniki ograniczane są do informacji o tym zadaniu. Kodem zwracanym jest 0, chyba że napotkano nieprawidłową opcję lub podano nieprawidłowe zadanie.

Jeżeli podano opcję -x, to jobs zastępuje wszelkie zadania znalezione w poleceniu lub argumentach odpowiednim ID grupy procesów, wykonuje polecenie przesyłając mu argumenty, i zwraca jego kod zakończenia.

kill [-s sigspec | -n signum | -sigspec] [pid | jobspec] ...

kill -l [sigspec | exit_status]

Wysyła sygnały określony przez sigspec lub signum do procesu określonego przez pid lub jobspec. sigspec jest albo nazwą sygnału, jak np. SIGKILL albo numerem sygnału; signum jest numerem sygnału. Jeżeli sigspec jest nazwą sygnału, to może ona zostać podana z przedrostkiem SIG lub bez niego. Jeśli nie podano sigspec, to przyjmuje się SIGTERM. Opcja -l listuje nazwy sygnałów. Jeżeli przy podanym -l użyto jakichś argumentów, to listowane są sygnały odpowiadające tym argumentom, a kodem zwracanym jest 0. Argument exit_status opcji -l jest liczbą określającą numer sygnału lub kod zakończenia procesu przerwanego przez sygnał. kill zwraca prawdę, jeśli przynajmniej jeden z sygnałów został pomyślnie przesłany, lub fałsz, jeśli pojawił się błąd lub napotkano niepoprawną opcję.

let arg [arg ...]

Każdy argument jest wyrażeniem arytmetycznym, jakie ma zostać zinterpretowane (zobacz OBLICZANIEWYRAŻEŃARYTMETYCZNYCH). Jeżeli ostatni z nich interpretowany jest jako zero, to let zwraca 1; w przeciwnym wypadku zwracane jest 0.

local [opcja] [nazwa[=wartość] ...]

Dla każdego argumentu tworzona jest zmienna lokalna o nazwie nazwa i jest jej przypisywana wartość. Opcją może być każda z opcji akceptowanych przez declare. Gdy local używane jest wewnątrz funkcji, powoduje, że zmienna nazwa ma zasięg widzialności ograniczony do tej funkcji i jej potomków. Bez operandów, local wysyła listę zmiennych lokalnych na standardowe wyjście. Błędem jest użycie local poza funkcją. Zwracany jest kod 0, chyba że local zostanie użyte poza funkcją lub podano nieprawidłową nazwę, albo nazwa jest zmienną tylko do odczytu.

logout

Kończy pracę powłoki zgłoszeniowej.

popd [-n] [+n] [-n]

Usuwa pozycje ze stosu katalogów. Bez argumentów, usuwa katalog z wierzchołka stosu i wykonuje cd do nowego katalogu na wierzchołku. Argumenty, jeśli występują, mają następujące znaczenie:

+n

Usuwa ntą pozycję, licząc od lewej, listy pokazywanej przez dirs, zaczynając od zera. Na przykład ,,popd +0'' usuwa pierwszy katalog, a ,,popd +1'' drugi.

-n

Usuwa ntą pozycję, licząc od prawej, listy pokazywanej przez dirs, zaczynając od zera. Na przykład ,,popd -0'' usuwa ostatni katalog, ,,popd -1'' przedostatni.

-n

Nie wykonuje zwykłej zmiany katalogu podczas usuwania katalogów ze stosu, tak że zmieniana jest tylko zawartość stosu.

Jeżeli polecenie popd powiedzie się, to wykonywane jest również dirs, a kodem zwracanym jest 0. popd zwraca fałsz jeśli napotkano nieprawidłową opcję, stos katalogów jest pusty, podano nieistniejącą pozycję stosu lub nie udała się zmiana katalogu.

printf format [argumenty]

Zapisuje sformatowane argumenty na standardowe wyjście przy pomocy zadanego formatu. format jest łańcuchem znakowym zawierającym trzy rodzaje obiektów: zwykłe znaki, które są po prostu kopiowane na standardowe wyjście, sekwencje specjalne, które są konwertowane i kopiowane na standardowe wyjście, i specyfikacje formatu, z których każda powoduje wypisanie następnego kolejnego argumentu. Oprócz standardowych formatów printf(1), %b powoduje, że printf interpretuje sekwencje specjalne w odpowiednim argumencie, zaś %q powoduje, że printf wysyła odpowiedni argument w formacie, jaki może być ponownie wykorzystany jako wejście powłoki.

W razie potrzeby format wykorzystywany jest ponownie, aż do obsłużenia wszystkich argumentów. Jeżeli format wymaga większej ilości argumentów niż podano, to dodatkowe specyfikacje formatu zachowują się tak, jakby dostarczono im odpowiednio wartość zerową lub łańcuch pusty. Zwracana jest wartość zero w przypadku powodzenia, niezerowa przy porażce.

pushd [-n] [katalog]

pushd [-n] [+n] [-n]

Dodaje katalog na wierzchołek stosu katalogów, albo obraca stos, czyniąc nowy wierzchołek stosu bieżącym katalogiem roboczym. Bez argumentów, zamienia miejscami dwa najwyższe katalogi stosu [wierzchołek i następny] i zwraca 0, chyba że stos jest pusty. Argumenty, jeśli je podano, mają następujące znaczenie:

+n

Obraca stos, tak że nty katalog (licząc od lewej listy pokazywanej przez dirs, poczynając od zera) staje się wierzchołkiem.

-n

Obraca stos, tak że nty katalog (licząc od prawej listy pokazywanej przez dirs, poczynając od zera) staje się wierzchołkiem.

-n

Nie wykonuje zwykłej zmiany katalogu podczas dodawania katalogów do stosu, tak że zmieniany jest tylko stos.

katalog

Odkłada katalog na wierzchołek stosu, czyniąc go nowym bieżącym katalogiem roboczym.

Jeżeli polecenie pushd powiodło się, to wykonywane jest również dirs. Jeżeli używana jest pierwsza postać pushd, to zwracane jest 0, chyba że nie udało się cd na katalog. Przy drugiej postaci, pushd zwraca 0, chyba że stos katalogów jest pusty, podano nieistniejący element stosu lub nie powiodła się zmiana katalogu na zadany nowy katalog bieżący.

pwd [-LP]

Wypisuje bezwzględną nazwę pliku bieżącego katalogu roboczego. Pokazana nazwa nie zawiera żadnych dowiązań symbolicznych jeśli podano opcję -P albo włączona jest opcja -o physical wbudowanego polecenia set. Jeśli użyto opcji -L, wypisana nazwa ścieżkowa może zawierać dowiązania symboliczne. Zwracany kod wynosi 0, chyba że podczas odczytu nazwy bieżącego katalogu pojawi się błąd lub podano nieprawidłową opcję.

read [-ers] [-t timeout] [-a anazwa] [-p zachęta] [-n nznak] [-d sep] [nazwa ...]

Ze standardowego wejścia czytany jest pojedynczy wiersz, a jego pierwsze słowo jest przypisywane do pierwszej nazwy, drugie słowo do drugiej nazwy i tak dalej, przy czym pozostałe na koniec słowa i rozdzielające je separatory przypisane zostaną do ostatniej nazwy. Jeżeli ze standardowego wejścia przeczytano mniej słów niż podanych zostało nazw, to pozostałym nazwom przypisywane są puste wartości. Do podziału wiersza na słowa wykorzystywane są znaki z IFS. Znaku odwrotnego ukośnika (\) można użyć do usunięcia specjalnego znaczenia następnego czytanego znaku oraz do oznaczenia kontynuacji wiersza. Opcje, jeśli je podano, mają następujące znaczenie:

-a anazwa

Słowa są przypisywane do kolejnych indeksów zmiennej tablicowej anazwa, poczynając od 0. anazwa jest kasowana przed przypisaniem nowych wartości. Inne argumenty nazwa są ignorowane.

-d sep

Pierwszy znak sep służy do zakończenia wiersza wejścia, zamiast znaku nowej linii.

-e

Jeżeli standardowe wejście pochodzi z terminala, to do uzyskania wiersza używane jest readline (zobacz READLINE powyżej).

-n nznak

read powraca po przeczytaniu nznak znaków, zamiast czekać na cały wiersz wejścia.

-p zachęta

Wyświetla zachętę (prompt) na standardowym wyjściu błędów, bez kończącego znaku nowej linii, przed próbą odczytu wejścia. Zachęta wyświetlana jest tylko jeśli wejście pochodzi z terminala.

-r

Odwrotny ukośnik nie działa jako znak specjalny. Traktowany jest jako część wiersza. W szczególności, para odwrotny ukośnik-znak nowej linii nie może być wykorzystana jako kontynuacja wiersza.

-s

Tryb cichy. Jeżeli wejście pochodzi z terminala, to znaki nie są powtarzane (bez echa).

-t timeout

Powoduje, że read zwraca niepowodzenie, jeśli w ciągu timeout sekund nie zostanie przeczytany pełny wiersz wejścia. Opcja ta nie działa, jeżeli odczyt nie jest prowadzony z terminala lub potoku.

Jeśli nie podano żadnych nazw, odczytany wiersz przypisywany jest zmiennej REPLY. Zwracany kod wynosi 0, chyba że napotkano koniec pliku lub read przekroczy czas oczekiwania.

readonly [-apf] [nazwa ...]

Podane nazwy oznaczane są jako readonly; wartości tych nazw nie mogą być zmieniane następującymi później przypisaniami. Jeśżli podano opcję -f, oznaczane są funkcje o nazwach odpowiadających nazwom. Opcja -a ogranicza zmienne do tablic. Jeśli nie podano argumentów nazw lub jeśli podano opcję -p, wypisywane jest zestawienie wszystkich nazw o atrybucie readonly. Opcja -p powoduje, że wyniki będą wyświetlane w formacie, który może być ponownie wykorzystany jako wejście. Zwracany jest kod równy 0, chyba że napotkano nieprawidłową opcję, jedna z nazw nie jest poprawną nazwą zmiennej powłoki lub podano -f z nazwą, która nie jest funkcją.

return [n]

Powoduje, że funkcja kończy pracę zwracając wartość określoną przez n. Jeśli pominięto n, kodem zakończenia jest kod ostatniego polecenia wykonanego w ciele funkcji. Jeżeli zostanie użyte poza funkcją, ale podczas wykonywania skryptu przez polecenie . (source), powoduje zatrzymanie wykonywania tego skryptu przez powłokę i zwrócenie albo n albo kodu zakończenia ostatniego wykonanego w skrypcie polecenia. Jeżeli zostanie użyte poza funkcją i nie podczas wykonywania skryptu przez ., zwracany jest fałsz.

set [--abefhkmnptuvxBCHP] [-o opcja] [arg ...]

Bez opcji, wyświetlane są nazwa i wartość każdej ze zmiennych powłoki, w formacie który może być ponownie wykorzystany jako wejście. Wyniki są sortowane zgodnie z bieżącymi ustawieniami locale. Gdy podane są opcje, ustawiają one lub kasują atrybuty powłoki. Argumenty pozostałe po przetworzeniu opcji traktowane są jako wartości parametrów pozycyjnych i przypisywane, kolejno, do $1, $2, ... $n. Opcje, jeśli je podano, mają następujące znaczenie:

-a

Automatycznie zaznacza zmienione lub utworzone zmienne i funkcje do wyeksportowania ich do środowiska kolejnych poleceń.

-b

Natychmiast podaje status zakończonych zadań drugoplanowych, zamiast czynić to przed następną podstawową zachętą. Działa tylko jeśli włączona jest kontrola zadań.

-e

Zakończ natychmiast jeśli polecenie proste (zobacz GRAMATYKA POWŁOKI powyżej) kończy pracę z kodem niezerowym. Powłoka nie kończy pracy, jeśli polecenie, które się nie powiodło jest częścią pętli until lub while, częścią instrukcji if, częścią listy && lub || lub wartość zwrócona przez polecenie została odwrócona przez !. Przed zakończeniem pracy powłoki wykonywana jest pułapka na sygnał ERR, jeśli była ustawiona.

-f

Wyłącza rozwijanie nazw plików.

-h

Zapamiętuje położenie poleceń przy wyszukiwania ich do wykonania. Domyślnie włączone.

-k

Wszystkie argumenty występujące w postaci instrukcji przypisania umieszczane są w środowisku polecenia, nie zaś tylko te, które poprzedzają nazwę polecenia.

-m

Tryb monitorowania. Włączona jest kontrola zadań. Opcja ta jest domyślnie włączona dla powłok interaktywnych na systemach ją obsługujących (zobacz STEROWANIE ZADANIAMI powyżej). Procesy drugoplanowe działają w odrębnej grupie procesów a po ich zakończeniu wypisywany jest wiersz zawierający ich kod zakończenia.

-n

Odczytuje polecenia, ale nie ich nie wykonuje. Może być wykorzystane do sprawdzenia błędów składni w skrypcie powłoki. Ignorowane przez powłoki interaktywne.

-o nazwa-opcji

Nazwą opcji może być jedna z poniższych:

allexport

To samo, co -a.

braceexpand

To samo, co -B.

emacs

Użyj interfejsu edycji wiersza poleceń w stylu emacsa. Włączone domyślnie, jeśli powłoka jest interaktywna, chyba że została uruchomiona z opcją --noediting.

errexit

To samo, co -e.

hashall

To samo, co -h.

histexpand

To samo, co -H.

history

Włącza historię poleceń, jak opisano powyżej w sekcji HISTORII. Opcja ta jest domyślnie włączona w powłokach interaktywnych.

ignoreeof

Efekt jest taki, jakby zostało wykonane polecenie powłoki ,,IGNOREEOF=10'' (zobacz powyżej Zmienne powłoki).

keyword

To samo, co -k.

monitor

To samo, co -m.

noclobber

To samo, co -C.

noexec

To samo, co -n.

noglob

To samo, co -f.

nolog

Obecnie ignorowane.

notify

To samo, co -b.

nounset

To samo, co -u.

onecmd

To samo, co -t.

physical

To samo, co -P.

posix

Zmienia zachowanie bash tam, gdzie domyślne działanie różni się od standardu POSIX 1003.2, tak by spełniać standard (tryb posix).

privileged

To samo, co -p.

verbose

To samo, co -v.

vi

Używa interfejsu edycji wiersza poleceń w stylu vi.

xtrace

To samo, co -x.

Jeżeli podano -o bez nazwy-opcji, to wypisywane są wartości bieżących opcji. Jeżeli podano +o bez nazwy-opcji, na standardowym wyjściu wyświetlana jest seria poleceń set potrzebnych do odtworzenia aktualnych ustawień opcji.

-p

Włącza tryb uprzywilejowany (privileged). W tym trybie pliki $ENV i $BASH_ENV nie są przetwarzane, funkcje powłoki nie są dziedziczone ze środowiska, a zmienna SHELLOPTS, jeśli występuje w środowisku, jest ignorowana. Jeśli powłoka została uruchomiona z efektywnym id użytkownika (grupy) różnych od id rzeczywistego a nie podano opcji -p, to podejmowane są opisane wyżej akcje a efektywny id użytkownika jest ustawiany na identyfikator rzeczywisty. Jeżeli przy uruchamianiu podano opcję -p, to efektywny identyfikator użytkownika nie jest resetowany. Wyłączenie tej opcji powoduje, że identyfikatory efektywne użytkownika i grupy zostaną ustawione na identyfikatory rzeczywiste.

-t

Kończy pracę po przeczytaniu i wykonaniu jednego polecenia.

-u

Podczas interpretacji parametrów traktuje nieustawione zmienne jako błąd. Jeżeli wykonywana jest próba interpretacji nieustawionej zmiennej, to powłoka wypisuje komunikat o błędzie i, jeśli nie jest interaktywna, kończy pracę z niezerowym kodem.

-v

Wypisuje wiersze wejściowe powłoki przy ich odczytywaniu.

-x

Po interpretacji każdego polecenia prostego, wyświetla zinterpretowaną wartość PS4, po której następuje polecenie i jego zinterpretowane argumenty.

-B

Powłoka wykonuje interpretacją nawiasów (zobacz Interpretacja nawiasów powyżej). Domyślnie włączone.

-C

Jeśli włączone, bash nie nadpisuje istniejącego pliku przy użyciu operatorów przekierowania >, >& i <>. Można to ominąć tworząc pliki wyjściowe przy użyciu operatora przekierowania >| zamiast >.

-H

Włącza zastępowanie historii w stylu !. Opcja ta jest domyślnie włączona dla powłoki interaktywnej.

-P

Jeżeli jest ustawiona, to powłoka nie podąża za dowiązaniami symbolicznymi podczas wykonywania poleceń zmieniających bieżący katalog roboczy, jak cd. Używa zamiast tego fizycznej struktury katalogów. Domyślnie, bash podąża za logicznym łańcuchem katalogów podczas wykonywania poleceń zmieniających bieżący katalog roboczy.

--

Jeżeli po tej opcji nie występują żadne argumenty, to parametry pozycyjne są kasowane. W przeciwnym razie, parametry pozycyjne ustawiane są na argumenty, nawet jeśli niektóre z nich zaczynają się od znaku -.

-

Sygnalizuje koniec opcji, powodując przypisanie wszystkich pozostałych argumentów do parametrów pozycyjnych. Opcje -x i -v są wyłączane. Jeżeli nie ma argumentów, to parametry pozycyjne pozostają bez zmian.

Opcje są domyślnie wyłączone, chyba że wskazano inaczej. Użycie + zamiast - spowoduje, że opcje te zostaną wyłączone. Opcje mogą także zostać określone jako argumenty wywołania powłoki. Bieżący zestaw opcji można znaleźć w $-. Zwracanym kodem jest zawsze prawda, chyba że napotkano nieprawidłową opcję.

shift [n]

Parametrom pozycyjne od n+1 ... zmieniają nazwy $1 .... parametry reprezentowane przez liczby $# w dół do $#-n+1 są usuwane. n musi być liczbą nieujemną mniejszą lub równą $#. Jeżeli n wynosi 0, parametry nie są zmieniane. Jeżeli nie podano n, zakłada się, że wynosi 1. Jeżeli n jest większe od $#, parametry pozycyjne nie są zmieniane. Kod zakończenia jest większy od zera jeżeli n jest większe od $# lub mniejsze od zera; w przeciwnym wypadku 0.

shopt [-pqsu] [-o] [nazwa_opcji ...]

Przełącza wartości zmiennych sterujących opcjonalnym zachowaniem powłoki. Bez żadnych opcji, albo z opcją -p, wyświetlana jest lista wszystkich dających się ustawić opcji, ze wskazaniem dla każdej czy jest ona ustawiona czy nie. Opcja -p powoduje, że wyniki będą wyświetlane w postaci dającej się ponownie wykorzystać jako wejście. Pozostałe opcje mają następujące znaczenie:

-s

Włącz (ustaw) każdą nazwę_opcji.

-u

Wyłącz (usuń) każdą nazwę_opcji.

-q

Zaniechaj zwykłego wyświetlania (tryb cichy); zwracany kod wskazuje na to czy nazwa_opcji jest ustawiona czy nie ustawiona. Jeżeli z -q podano wiele argumentów nazw_opcji, to zwracanym kodem jest zero, gdy wszystkie nazwy_opcji są włączone; w przeciwnym razie kod jest niezerowy.

-o

Ogranicza wartości nazwy_opcji do wartości zdefiniowanych dla opcji -o wbudowanego polecenia set.

Jeżeli użyto albo -s albo -u bez argumentów nazw_opcji, wyświetlanie ogranicza się do tych opcji, które, odpowiednio, są ustawione bądź nieustawione. Jeżeli nie wskazano inaczej, opcje shopt są domyślnie wyłączone (nie ustawione).

Przy listowaniu opcji zwracany jest kod zerowy jeśli wszystkie nazwy_opcji są włączone, niezerowy w przeciwnym wypadku. Przy ustawianiu lub kasowaniu opcji zwracany jest zerowy kod, chyba że nazwa_opcji nie jest poprawną opcją powłoki.

Lista opcji shopt obejmuje:

cdable_vars

Jeśli jest ustawiona, to nie będący katalogiem argument wbudowanego polecenia cd uważany jest za nazwę zmiennej; wartością tej zmiennej jest katalog, na który ma nastąpić zmiana.

cdspell

Jeśli jest ustawiona, to pomniejsze błędy w pisowni składowej katalogu w poleceniu cd będą poprawiane. Sprawdzenie takich błędów obejmuje znaki zamienione miejscami, znaki pominięte i pojedyncze zbędne znaki. Jeżeli znaleziono poprawkę, wypisywana jest poprawna nazwa pliku a polecenie kontynuuje działanie. Opcja ta jest wykorzystywana tylko przez powłoki interaktywne.

checkhash

Jeśli jest ustawiona, bash sprawdza przed próbą wykonania polecenia znalezionego w tablicy mieszającej, czy polecenie to istnieje. Jeżeli już nie istnieje, to wykonywane jest zwykłe przeszukiwanie ścieżki.

checkwinsize

Jeżeli jest ustawione, bash sprawdza rozmiar okna po każdym poleceniu i, jeśli zachodzi potrzeba, aktualizuje wartość LINES i COLUMNS.

cmdhist

Jeżeli jest ustawione, bash usiłuje zapisać wszystkie wiersze polecenia wielowierszowego w tej samej pozycji historii. Pozwala to na łatwą ponowną edycję poleceń obejmujących wiele wierszy.

dotglob

Jeżeli jest ustawione, to bash do wyników rozwinięcia nazw plików włącza także nazwy plików rozpoczynające się kropką `.'.

execfail

Jeżeli jest ustawione, to powłoka nie-interaktywna nie zakończy pracy nie mogąc wykonać pliku określonego jako argument wbudowanego polecenia exec. Powłoka interaktywna nie kończy pracy, jeśli exec zawiedzie.

expand_aliases

Jeżeli jest ustawiona, aliasy są interpretowane jak opisano powyżej w ALIASY. Opcja ta jest włączona domyślnie dla powłok interaktywnych.

extglob

Jeśli jest włączona, włączane są rozszerzone funkcje dopasowywania wzorców opisane powyżej w Rozwijanie nazw plików.

histappend

Jeżeli jest ustawiona, to do pliku o nazwie wskazanej zmienną HISTFILE podczas kończenia pracy przez powłokę dodawana jest lista historii, zamiast nadpisywania tego pliku listą.

histreedit

Jeżeli jest ustawione, a używane jest readline, to użytkownik ma możliwość ponownej edycji nieudanego podstawienia historii historii.

histverify

Jeżeli jest ustawione, a używane jest readline, to wyniki podstawiania historii nie są natychmiast przesyłane do analizatora powłoki. Zamiast tego, wiersz wynikowy ładowany jest do bufora edycyjnego readline, pozwalając na dalsze zmiany.

hostcomplete

Jeżeli jest ustawione, a używane jest readline, bash będzie usiłować wykonać uzupełnianie nazwy hosta podczas uzupełniania słowa zawierającego @ (zobacz Uzupełnianie w READLINE powyżej). Domyślnie włączone.

huponexit

Jeżeli jest ustawione, to bash wyśle SIGHUP do wszystkich zadań podczas kończenia pracy interaktywnej powłoki zgłoszeniowej.

interactive_comments

Jeśli jest włączone, pozwala by słowo rozpoczynające się od # powodowało pominięcie tego słowa i wszystkich pozostałych znaków wiersza w powłoce interaktywnej (zobacz powyżej KOMENTARZE). Opcja domyślnie włączona.

lithist

Jeśli jest ustawione, a włączona jest opcja cmdhist, to polecenia wielowierszowe zachowywane są w historii w miarę możliwości z osadzonymi znakami nowej linii zamiast przy użyciu średników jako separatorów.

login_shell

Powłoka ustawia tę opcję jeśli zostanie uruchomiona jako zgłoszeniowa (zobacz WYWOŁANIE powyżej). Ta wartość nie może być zmieniona.

mailwarn

Jeżeli jest ustawione, zaś do pliku, w którym sprawdza pocztę bash sięgano od czasu ostatniego sprawdzania, to zostanie wyświetlony komunikat ,,The mail in plikpoczty has been read'' (Poczta w plikpoczty została przeczytana).

no_empty_cmd_completion

Jeśli jest ustawione, i stosowane jest readline, to bash nie będzie usiłował szukać w PATH możliwych uzupełnień, gdy próba uzupełniania wystąpi w pustym wierszu.

nocaseglob

Jeśli zostało ustawione, to bash przy rozwijaniu nazw plików dopasowuje je nie zwracając uwagi na wielkość liter (zobacz Rozwijanie nazw plików powyżej).

nullglob

Jeśli jest ustawione, to, bash pozwala by wzorce nie dopasowujące żadnych plików (zobacz Rozwijanie nazw plików powyżej) rozwijały się w łańcuch pusty, zamiast na same siebie.

progcomp

Jeżeli jest ustawione, to włączone są usługi programowalnego uzupełniania (zobacz powyżej Programowalne uzupełnianie). Domyślnie włączone.

promptvars

Jeżeli jest ustawione, to łańcuchy zachęty podlegają interpretacji zmiennych i podstawianiu parametrów po interpretacji zachęty opisanej w ZACHĘTA powyżej. Opcja ta jest domyślnie włączona.

restricted_shell

Powłoka ustawia tę opcję jeśli została uruchomiona w trybie okrojonym (zobacz POWŁOKA OKROJONA poniżej). Wartość ta nie może być zmieniona. Nie jest ona resetowana podczas odczytu plików startowych, pozwalając im na odkrycie czy powłoka jest okrojona czy nie.

shift_verbose

Jeżeli jest ustawiona, to wbudowane shift wypisuje komunikat o błędzie gdy liczba przesunięć (przez shift) przekracza liczbę parametrów pozycyjnych.

sourcepath

Jeśli jest ustawiona, to polecenie wbudowane source (.) posługuje się wartością PATH do znalezienia katalogu zawierającego plik podany jako argument. Opcja domyślnie włączona.

xpg_echo

Jeżeli jest ustawiona, to dla wbudowanego polecenia echo włączane jest domyślne interpretowanie sekwencji specjalnych z odwrotnym ukośnikiem.

suspend [-f]

Zawiesza wykonywanie tej powłoki do otrzymania przez nią sygnału SIGCONT. Opcja -f mówi, by nie narzekać, jeśli użyto suspend w powłoce zgłoszeniowej; po prostu zawiesić mimo to. Kodem zwracanym jest 0, chyba że powłoka jest powłoką zgłoszeniową i nie podano opcji -f, lub gdy nie jest włączona kontrola zadań.

test wyraż

[ wyraż ]

Zwraca kod 0 lub 1 w zależności od interpretacji wyrażenia warunkowego wyraż. każdy operator i operand musi być odrębnym argumentem. Wyrażenia składając się ze składowych opisanych powyżej w WYRAŻENIAWARUNKOWE.

Wyrażenia mogą być łączone przy użyciu poniższych operatorów, podanych w kolejności malejącego priorytetu.

! wyraż

Prawda jeśli wyraż jest fałszem.

( wyraż )

Zwraca wartość wyraż. Może być stosowane do obejścia zwykłej kolejności operatorów.

wyraż1 -a wyraż2

Prawda jeśli oba: wyraż1 i wyraż2 są prawdziwe.

wyraż1 -o wyraż2

Prawda jeśli wyraż1 lub wyraż2 jest prawdziwe.

test i [ interpretują wyrażenia warunkowe posługując się zestawem reguł opartych o liczbę argumentów.

0 argumentów

Wyrażenie jest fałszywe.

1 argument

Wyrażenie jest prawdziwe wtedy i tylko wtedy gdy argument nie jest pusty (null).

2 argumenty

Jeśli pierwszym argumentem jest !, to wyrażenie jest prawdziwe wtedy i tylko wtedy gdy drugi argument jest pusty. Jeśli pierwszy argument jest jednym z jednoargumentowych operatorów warunkowych podanych powyżej w WYRAŻENIAWARUNKOWE, to wyrażenie jest prawdziwe jeżeli test jednoargumentowy jest prawdziwy. Jeżeli pierwszy argument nie jest poprawnym jednoargumentowym operatorem warunkowym, to wyrażenie ma wartość fałsz.

3 argumenty

jeżeli drugi argument jest jednym z dwuargumentowych operatorów warunkowych podanych powyżej w WYRAŻENIAWARUNKOWE, to wynik wyrażenia jest wynikiem dwuargumentowego testu z zastosowaniem pierwszego i trzeciego argumentu jako operandów. Jeśli pierwszym argumentem jest !, to wartość stanowi negację testu dwuargumentowego przy użyciu drugiego i trzeciego argumentu. Jeśli pierwszym argumentem jest dokładnie ( a trzecim argumentem dokładnie ), to wynik jest jednoargumentowym testem drugiego argumentu. W pozostałych przypadkach wyrażenie jest fałszywe. Operatory -a i -o w tym przypadku uważane są za dwuargumentowe.

4 argumenty

Jeśli pierwszym argumentem jest !, to wynik jest negacją trójargumentowego wyrażenia złożonego z pozostałych argumentów. W przeciwnym wypadku, wyrażenie jest poddawanie analizie składni i interpretowane zgodnie z priorytetami przy zastosowaniu reguł podanych powyżej.

5 lub więcej argumentów

Wyrażenie jest poddawanie analizie składni i interpretowane zgodnie z priorytetami przy zastosowaniu reguł podanych powyżej.

times

Wypisuje sumaryczne czasy użytkownika i systemu dla powłoki i procesów z niej uruchomionych. Kodem zwracanym jest 0.

trap [-lp] [argument] [sigspec ...]

Polecenie argument ma zostać odczytane i wykonane, gdy powłoka otrzyma sygnał(y) sigspec. Jeśli nie występuje argument lub jest to -, to wszystkie podane sygnały resetowane są do swych wartości pierwotnych (wartości, jakie miały przy wejściu do powłoki). Jeżeli argument jest łańcuchem pustym, to sygnał określony przez każde sigspec jest ignorowany przez powłokę i polecenia, jakie ona wywołuje. Jeżeli nie wystąpił argumentu a podano -p, wyświetlane są polecenia związane z przechwyceniem każdego z sygnałów sigspec. Jeżeli nie podano żadnych argumentów lub jeśli podano tylko -p, to trap wypisuje listę poleceń związanych z każdym z numerów sygnałów. Każde sigspec jest albo nazwą sygnału zdefiniowaną w <signal.h albo numerem sygnału. Jeżeli sigspec jest sygnałem EXIT (0), to polecenie argument wykonywane jest przy kończeniu pracy przez powłokę. Jeżeli sigspec jest równe DEBUG, to polecenie argument wykonywane jest po każdym poleceniu prostym (zobacz GRAMATYKA POWŁOKI powyżej). Jeśli sigspec to ERR, wówczas polecenie argument wykonywane jest każdorazowo gdy polecenie proste zwróci niezerowy kod zakończenia. Pułapka zastawiona na ERR nie jest wykonywana gdy polecenie, które zakończyło się niepowodzeniem jest częścią pętli until lub while, częścią instrukcji if, częścią listy && lub || albo jeśli wartość zwracana przez to polecenie jest wstawiana za pomocą !. Opcja -l powoduje, że powłoka wypisuje zestawienie nazw sygnałów i odpowiadających im numerów. Sygnały ignorowane przy wejściu do powłoki nie mogą być przechwycone ani zresetowane. W procesie potomnym, podczas jego tworzenia, sygnały przechwycone resetowane są do swych wartości pierwotnych. Zwracanym kodem jest fałsz jeśli którykolwiek z sigspec jest nieprawidłowy; w przeciwnym razie trap zwraca true.

type [-atp] nazwa [nazwa ...]

Bez opcji wskazuje, jak powinna być interpretowana każda z nazw, jeśli zostanie użyta jako nazwa polecenia. Jeżeli użyto opcji -t, to type wypisuje łańcuch będący jednym z alias, keyword, function, builtin lub file, jeśli nazwa jest odpowiednio aliasem, zastrzeżonym słowem powłoki, funkcją, poleceniem wbudowanym lub plikiem dyskowym. Jeśli nie znaleziono nazwy, to nie jest wypisywane nic i jako kod zakończenia zwracany jest fałsz. Jeśli posłużono się opcją -p to type zwraca albo nazwę pliku dyskowego, który zostałby wykonany jeśli nazwa zostałaby podana jako nazwa polecenia, albo nic jeśli ! .if t type -t nazwa ! .if n ,,type -t nazwa'' nie zwróciłoby file. Jeśli polecenie istnieje w tablicy mieszającej, -p wypisuje wartość z tablicy, niekoniecznie plik, który pojawia się jako pierwszy w PATH. Jeżeli użyto opcji -a, to type wypisuje wszystkie miejsca zawierajace wykonywalną nazwę. Obejmuje to aliasy i funkcje, wtedy i tylko wtedy gdy użyto również opcji -p. Przy użyciu -a nie korzysta się z tablicy mieszającej poleceń. type zwraca prawdę jeśli znaleziono jakieś jego argumenty, fałsz jeśli nie znaleziono żadnych.

ulimit [-SHacdflmnpstuv [limit]]

Zapewnia kontrolę nad zasobami dostępnymi powłoce i procesów jakie ona uruchamia, na systemach umożliwiających taką kontrolę. Opcje -H i -S określają, że dla danego zasobu ustawiane jest twarde (hard) lub miękkie (soft) ograniczenie. Ograniczenie twarde nie może być zwiększane po ustawieniu; ograniczenie miękkie może być zwiększane aż do wartości ograniczenia twardego. Jeśli nie podano ani -H ani -S, to ustawiane jest zarówno ograniczenie miękkie jak i twarde. Ograniczenie limit może być liczbą w jednostkach określonych dla zasobu lub jedną ze specjalnych wartości: hard, soft lub unlimited, oznaczających odpowiednio: bieżące twarde ograniczenie, bieżące miękkie ograniczenie oraz brak ograniczenia. Jeżeli pominięto limit, wypisywana jest bieżąca wartość ograniczenia miękkiego danego zasobu, chyba że podano opcję -H. Gdy podano więcej niż jedno określenie zasobu, przed wartością wypisywana jest nazwa ograniczenia i jednostka miary. Inne opcje interpretowane są następująco:

-a

Podawane są wszystkie bieżące ograniczenia

-c

Maksymalny rozmiar tworzonych plików core

-d

Maksymalny rozmiar segmentu danych procesu

-f

Maksymalny rozmiar plików tworzonych przez powłokę

-l

Maksymalny rozmiar, jaki może zostać zablokowany w pamięci

-m

Maksymalny rozmiar części rezydentnej

-n

Maksymalna liczba otwartych deskryptorów pliku (większość systemów nie pozwala na ustawianie tej wartości)

-p

Rozmiar potoku w blokach 512-bajtowych (może nie być ustawione)

-s

Maksymalny rozmiar stosu

-t

Maksymalny czas CPU w sekundach

-u

Maksymalna liczba procesów dostępnych dla pojedynczego użytkownika

-v

Maksymalna wielkość pamięci wirtualnej dostępna dla powłoki

Jeżeli podano limit, to staje się nową wartością ograniczenia zadanego zasobu (opcja -a tylko wyświetla). Jeżeli nie podano żadnej ocpji, to zakłada się opcję -f. Wartości podawane są przyrostowo co 1024-bajty, z wyjątkiem -t, podawanego w sekundach, -p, w jednostkach 512-bajtowych bloków, oraz -n i -u, będących wartościami bez miana. Zwracanym kodem jest 0, chyba że podano nieprawidłową opcję lub argument albo podczas ustawiania nowego ograniczenia wystąpił błąd.

umask [-p] [-S] [tryb]

Maska praw dostępu dla plików tworzonych przez użytkownika ustawiana jest na tryb. Jeżeli tryb rozpoczyna się od cyfry, jest interpretowany jako liczba ósemkowa; w przeciwnym razie interpretowany jest jako maska w trybie symbolicznym, podobnie jak akceptowane przez chmod(1). Jeżeli pominięto tryb wypisywana jest aktualna wartość maski. Opcja -S powoduje, że maska zostanie wypisana w postaci symbolicznej; domyślne wyjście jest w postaci liczby ósemkowej. Jeżeli podano opcję -p i pominięto tryb, to wyjście ma postać, która może być powtórnie wykorzystana jako wejście. Kodem zwracanym jest 0 jeśli pomyślnie zmieniono tryb lub nie podano argumentu tryb, zaś fałsz w pozostałych sytuacjach.

unalias [-a] [nazwa ...]

Usuwa każdą z nazw z listy zdefiniowanych aliasów. Jeżeli podano -a, to usuwane są definicje wszystkich aliasów. Zwracanym kodem jest prawda, chyba że podana nazwa nie jest zdefiniowanym aliasem.

unset [-fv] [nazwa ...]

Dla każdej nazwy, usuwa odpowiadającą jej wartość lub funkcję. Jeżeli nie podano żadnych opcji lub podano opcję -v, to każda z nazw odnosi się do zmiennej powłoki. Zmienne read-only nie mogą być kasowane. Jeżeli podano -f, to każda z nazw wskazuje na funkcję powłoki, a definicja funkcji jest usuwana. Każda z usuniętych zmiennych lub funkcji usuwana jest ze środowiska przesyłanego następnym poleceniom. Jeśli usunięta zostanie któraś ze zmiennych RANDOM, SECONDS, LINENO, HISTCMD, FUNCNAME, GROUPS, lub DIRSTACK, to traci ona swe specjalne właściwości, nawet jeśli zostanie następnie ponownie ustawiona. Kodem zakończenia jest prawda, chyba że nazwa nie istnieje lub jest readonly.

wait [n]

Czeka na określony proces i zwraca jego kod zakończenia. n może być identyfikatorem procesu lub określeniem zadania; jeśli podano określenie zadania, to nastąpi oczekiwanie na wszystkie procesy w potoku tego zadania. Jeżeli nie podano n, następuje oczekiwanie na wszystkie aktualnie aktywne procesy potomne i zwracany jest kod zerowy. Jeśli n określa nieistniejący proces lub zadanie, to zwracany jest kod 127. W pozostałych przypadkach zwracany jest kod zakończenia ostatniego procesu lub zadania na jakie czekano.

POWŁOKA OKROJONA

Jeśli bash uruchomiony jest pod nazwą rbash, lub przy jego wywołaniu posłużono się opcją -r, to staje się powłoką okrojoną (restricted). Powłoka okrojona służy do ustawienia środowiska lepiej kontrolowanego niż powłoka standardowa. Zachowuje się ona identycznie jak bash z wyjątkiem tego, że poniższe nie są dozwolone lub nie są wykonywane:

•

zmiana katalogów przy pomocy cd

•

ustawianie lub kasowanie wartości SHELL, PATH, ENV lub BASH_ENV

•

podawanie nazw poleceń zawierających /

•

podawanie nazw plików zawierających / jako argumentu wbudowanego polecenia . (kropka).

•

importowanie definicji funkcji ze środowiska powłoki przy uruchamianiu

•

analiza wartości SHELLOPTS ze środowiska powłoki przy uruchamianiu

•

przekierowywanie wyjścia przy pomocy operatorów >, >|, <>, >&, &> i >>

•

posługiwanie się wbudowanym poleceniem exec w celu zastąpienia powłoki innym poleceniem

•

dodawanie lub usuwanie poleceń przy pomocy opcji -f i -d wbudowanego polecenia enable

•

podawanie opcji -p wbudowanego polecenia command

•

wyłączanie trybu okrojonego za pomocą set +r lub set +o restricted.

Powyższe ograniczenia wymuszane są po przeczytaniu plików uruchomieniowych.

Jeśli polecenie do wykonania okazuje się być skryptem powłoki (zobacz WYKONYWANIE POLECEŃ powyżej), to rbash wyłącza wszelkie ograniczenia w powłoce zrodzonej do wykonania skryptu.

ZOBACZ TAKŻE

Bash Features, Brian Fox and Chet Ramey

The Gnu Readline Library, Brian Fox and Chet Ramey

The Gnu History Library, Brian Fox and Chet Ramey

Portable Operating System Interface (POSIX) Part 2: Shell and Utilities, IEEE

sh(1), ksh(1), csh(1)

emacs(1), vi(1)

readline(3)

PLIKI

/bin/bash

Plik wykonywalny powłoki bash

/etc/profile

Ogólnosystemowy plik inicjujący, wykonywany dla powłok zgłoszeniowych

~/.bash_profile

Osobisty plik inicjujący, wykonywany dla powłok zgłoszeniowych

~/.bashrc

Indywidualny plik startowy dla powłoki trybu interaktywnego

~/.bash_logout

Indywidualny plik porządkujący dla powłoki zgłoszeniowej, wykonywany podczas kończenia przez nią pracy

~/.inputrc

Indywidualny plik inicjujący dla readline

AUTORZY

Brian Fox, Free Software Foundation
bfox@gnu.ai.MIT.Edu

Chet Ramey, Case Western Reserve University
chet@ins.CWRU.Edu

ZGŁOSZENIA BŁĘDÓW

Jeśli znajdziesz w bash błąd, powinieneś go zgłosić. Ale najpierw powinieneś upewnić się, że rzeczywiście jest to błąd i że pojawia się w najświeższej wersji bash jaką masz.

Po ustaleniu, że błąd faktycznie istnieje, użyj polecenia bashbug do wysłania zgłoszenia błędu. Jeśli masz poprawkę usuwającą problem, zachęcamy do przesłania jej również! Sugestie i `filozoficzne' zgłoszenia błędów mogą być przesyłane [w języku angielskim] do bug-bash@gnu.org lub wysyłane na grupę dyskusyjną gnu.bash.bug.

WSZYSTKIE zgłoszenia błędów powinny zawierać:

Numer wersji bash

Sprzęt i system operacyjny

Użyty kompilator

Opis błędnego zachowania

Krótki skrypt lub przepis na uzyskanie błędu

bashbug wstawia pierwsze trzy pozycje automatycznie do szablonu jaki udostępnia w celu wypełnienia zgłoszenia błędów.

Komentarze i zgłoszenia błędów dotyczące tej strony podręcznika [oryginału] powinny być kierowane na adres chet@ins.CWRU.Edu.

BŁĘDY

Jest za duży i zbyt wolny.

Istnieje trochę subtelnych różnic pomiędzy bash a tradycyjnymi wersjami sh, głównie z powodu specyfikacji POSIX.

Aliasy w niektórych zastosowaniach wprawiają w zakłopotanie.

Poleceń wbudowanych powłoki i funkcji nie można zatrzymywać/wznawiać.

Polecenia złożone i sekwencje poleceń postaci `a ; b ; c' nie są obsługiwane przychylnie przy próbie wstrzymania procesu. Gdy proces jest zatrzymany, powłoka natychmiast wykonuje następnej polecenie sekwencji. Wystarcza umieszczanie sekwencji poleceń wewnątrz nawiasów by wymusić wykonanie ich przez podpowłokę, która może być zatrzymana jako całość.

Polecenia wewnątrz konstrukcji podstawiania poleceń $(...) nie są analizowane do momentu próby podstawienia. Powoduje to opóźnioną sygnalizację błędów, pojawiającą się po upływie pewnego czasu od wprowadzenia polecenia.

Zmienne tablicowe nie mogą być (na razie) eksportowane.