Linux Certif

Toute la documentation sur la certification Linux LPI

ls

NAZWA

ls - listuje zawartość katalogu

SKŁADNIA

ls [opcja]... [plik]...

OPIS

Dokumentacja niniejsza nie jest już utrzymywana i może być niedokładna lub niekompletna. Autorytatywnym źródłem jest obecnie dokumentacja Texinfo. Dostęp do niej uzyskasz wpisując w wierszu poleceń:

pinfo ls

lub

info ls.

Ta strona podręcznika man opisuje polecenie ls w wersji GNU.

dir i vdir są wersjami ls o różnych domyślnych formatach wyjściowych. Polecenia te wyświetlają informację o plikach (dowolnego typu, łącznie z katalogami). Opcje i argumenty określające pliki mogą być używane w dowolnej kolejności.

Dla nieopcyjnych argumentów wiersza poleceń określających katalogi domyślnie ls podaje zawartość katalogów, bez podkatalogów i z pominięciem plików o nazwach rozpoczynających się kropką. Dla innych argumentów, nie stanowiących opcji ls wyświetla jedynie nazwę pliku. Jeżeli nie podano innych niż opcje argumentów, to wyświetlana jest zawartość bieżącego katalogu.

Domyślnie wyniki są sortowane alfabetycznie. Jeżeli standardowym wyjściem jest terminal to wyniki wyświetlane są w szpaltach (kolumnach) posortowanych pionowo a znaki sterujące wyprowadzane są jako znaki zapytania; w innym wypadku są listowane jeden na wiersz a znaki sterujące wyprowadzane są bez zmian. W dir pliki domyślnie są wyświetlane w kolumnach, posortowanych pionowo. W vdir pliki są domyślnie listowane w długim formacie.

OPCJE

Ponieważ ls jest programem podstawowym, to w ciągu wielu lat zgromadził mnóstwo opcji. Opisane są one w podsekcjach grupujących opcje dotyczące różnych aspektów pracy ls. Podział ten nie jest sztywny, gdyż niektóre opcje mają wpływ na więcej niż jeden aspekt działania ls.

Jakie pliki są wyświetlane

Opcje te określają, dla których plików ls będzie wyświetlać informacje. Domyślnie wyświetlane są wszystkie pliki i zawartości katalogów podanych w wierszu poleceń (z wyjątkiem rozpoczynających się kropką, chyba że jawnie podano je jako argumenty).

-a, --all

Listuje wszystkie pliki w katalogach, również pliki zaczynające się od `.'.

-A, --almost-all

Listuje wszystkie pliki w katalogach, poza `.' i `..'.

-B, --ignore-backups

Nie pokazuje plików, które kończą się na `~', chyba że podano je w wierszu poleceń. Są to zwyczajowo pliki kopii zapasowych.

-d, --directory

Wypisuje tylko nazwy katalogów, tak jak innych plików, zamiast wyświetlać ich zawartość.

-I wzorzec, --ignore=wzorzec

Nie listuj plików, których nazwy odpowiadają wzorcowi powłokowemu (nie wyrażeniu regularnemu) wzorzec, chyba że podano je w wierszu poleceń. Podobnie jak w powłoce, `.' na początku wzorca nazwy pliku nie oznacza znaku uogólnienia. Czasami przydaje się kilkakrotne podanie tej opcji. Na przykład:

 
 $ ls --ignore='.??*' --ignore='.[^.]' --ignore='#*'
 
 

Pierwsza z opcji pomija nazwy o długości 3 lub więcej znaków rozpoczynające się od `.', druga pomija wszystkie dwuznakowe nazwy rozpoczynające się od `.' z wyjątkiem `..', a trzecia pomija nazwy rozpoczynające się od `#'.

-L, --dereference

W długim formacie wyświetlania pokazuje dane (np. czasy, prawa) dotyczące plików wskazywanych przez dowiązania symboliczne, zamiast danych samych dowiązań.

-R, --recursive

Listuje rekurencyjnie zawartości wszystkich katalogów (czyli wyświetla również podkatalogi).

Jakie dane są wyświetlane

Opcje te wpływają na to, jaką informację wyświetla ls. Domyślnie pokazywane są tylko nazwy plików.

-D, --dired

Przy użyciu "długiego" formatu (-l) podaje dodatkowy wiersz po wyświetleniu głównych informacji:

       //DIRED// POCZ1 KON1 POCZ2 KON2 ...
 

POCZN i KONN są liczbami całkowitymi bez znaku (unsigned integer), opisującymi pozycję w bajtach początku i końca każdej nazwy pliku w wyświetlonej liście. Ułatwia to Emacsowi odnalezienie nazw plików, nawet jeśli zawierają nietypowe znaki, jak spacje czy znaki nowej linii, bez potrzeby udziwnionego wyszukiwania.

Jeśli katalogi wyświetlane są rekurencyjnie (-R), to dodatkowo wyświetlany jest podobny wiersz, opisujący podkatalogi:

       //SUBDIRED// POCZ1 KON1 ...
 

Na końcu podawany jest wiersz w postaci:

       //DIRED-OPTIONS// --quoting-style=SŁOWO
 

gdzie SŁOWO jest stylem cytowania (zobacz Formatowanie nazw plików).

-G, --no-group

Nie wyświetla informacji o grupie przy długim formacie listingu katalogu. (Jest to domyślne zachowanie niektórych wersji polecenia ls innych niż wersje GNU, więc opcja ta została dodana z uwagi na zgodność.)

-i, --inode

Wypisuje numer indeksowy (numer i-węzła, numer seryjny) każdego pliku po lewej stronie jego nazwy. (Numer ten jednoznacznie identyfikuje plik w ramach danego systemu plików.)

-l, --format=long, --format=verbose

Oprócz nazwy każdego pliku, wypisuje jego typ, prawa, liczbę dowiązań twardych, właściciela, grupę, rozmiar w bajtach i timestamp (czas modyfikacji, chyba że wybrano inne czasy). Dla plików z czasem, który jest wysunięty więcej niż 6 miesięcy w przeszłość lub 1 godzinę w przyszłość, timestamp zawiera określenie roku zamiast godziny.

Zawartość każdego wyświetlanego katalogu poprzedzana jest wierszem z napisem `total BLOKÓW', gdzie BLOKI są całkowitą przestrzenią dysku zajmowaną przez wszystkie pliki w tym katalogu. Domyślnie używane są obecnie bloki 1024-bajtowe, ale można to zmienić -- zobacz `Rozmiar bloku' w podręczniku fileutils(1). BLOKI zliczane są osobno dla każdego dowiązania twardego; jest to usterka dyskusyjna.
Prawa dostępu wyświetlane są w sposób zbliżony do specyfikacji trybu symbolicznego (zobacz `Tryby symboliczne' w podręczniku fileutils(1)). Jednakże ls w trzecim znaku każdej z grup praw łączy wiele bitów. Znaki te ustalane są według następujących reguł:

s

Jeżeli ustawione są bity SETUID lub SETGID oraz odpowiedni bit wykonywalności.

S

Jeżeli ustawione są bity SETUID lub SETGID, ale odpowiedni bit wykonywalności nie jest ustawiony.

t

Jeżeli równocześnie ustawione są bit lepkości (sticky bit) i bit wykonywania dla innych użytkowników.

T

Jeżeli ustawiony jest bit lepkości, ale nie jest ustawiony bit wykonywania dla innych użytkowników.

x

Bit prawa wykonywania jest ustawiony, ale nie zachodzi żadna z powyższych sytuacji.

-

W pozostałych przypadkach.

Po bitach uprawnień następuje pojedynczy znak określający, czy do danego pliku stosuje się alternatywna metoda dostępu. Gdy znakiem tym jest spacja, to nie ma żadnej alternatywnej metody dostępu. Jeśli jest to znak drukowalny (np. `+'), to istnieje taka metoda.

-o

Używa długiego formatu wyświetlania, ale nie wyświetla informacji o grupie. Równoważne użyciu opcji --format=long wraz z opcją --no-group. Opcja zapewniana w celu zgodności z innymi wersjami ls.

-s, --size

Dla każdego pliku wypisuje na lewo od jego nazwy zajętość dysku przez ten plik. Jest to wielkość przestrzeni dyskowej zużytej przez plik, co zwykle wynosi nieco więcej niż rozmiar pliku, ale może to być również mniej, jeśli plik ma dziury.

Zwykle zajętość dysku drukowana jest w jednostkach 1024-bajtowych, może to być jednak zmienione. Więcej na ten temat znajdziesz w sekcji `Rozmiar bloku' podręcznika fileutils(1).

Sortowanie wyników

-c, --time=ctime, --time=status

Jeżeli używany jest długi format wyświetlania (np. -l, -o), wypisuje czas zmiany statusu (ctime i-węzła) zamiast czasu modyfikacji. Przy jawnym sortowaniu według czasu (--sort=time lub -t) lub, gdy nie jest używany długi format, sortuje zawartość katalogu według czasu zmiany statusu plików.

-f

Przede wszystkim, jak -U -- nie sortuje zawartości katalogów. Podaje je w takiej kolejności, w jakiej są zapisane w katalogu. Ale również włącza opcję -a (listowanie wszystkich plików) a wyłącza -l, -s, i --color (jeśli zostały podane przed -f).

-r, --reverse

Odwraca stosowany sposób sortowania -- tzn. podaje pliki w odwrotnej kolejności alfabetycznej, najpierw najmłodsze, najpierw najmniejsze itp., zależnie od podstawowej metody sortowania.

-S, --sort=size

Sortuje zawartość katalogu według rozmiaru pliku, zamiast sortowania alfabetycznego. Największe pliki wyświetlane będą na początku.

-t, --sort=time

Sortuje zawartość katalogów według czasu modyfikacji (mtime i-węzła), zamiast sortowania alfabetycznego. Najnowsze pliki są pierwsze.

-u, --time=atime, --time=access, --time=use

Jeżeli używany jest długi format wyświetlania (np. --format=long), wypisuje czas ostatniego dostępu do pliku (atime i-węzła). Przy jawnym sortowaniu według czasu (--sort=time lub -t) lub, gdy nie jest używany długi format, sortuje zawartość katalogu według czasu dostępu do plików.

-U, --sort=none

Nie sortuje -- pokazuje pliki w takiej kolejności, w jakiej są zapisane w katalogu. (Nie wykonuje żadnych innych, związanych z tym, rzeczy, jakie robi -f.) Opcja ta nie jest nazwana -f ponieważ uniksowy ls -f włącza -a i wyłącza -l, -s i -t.
Wydaje się bezużytecznym i brzydkim grupowanie niezwiązanych rzeczy naraz w jednej opcji. Skoro ta opcja tego nie robi, ma inną nazwę. Szczególnie przydatna przy listowaniu obszernych katalogów, gdyż brak sortowania znacznie przyspiesza otrzymanie wyniku.

-v, --sort=version

Sortuje według nazwy i numeru wersji, najpierw o najmniejszym numerze. Zachowuje się podobnie jak domyślne sortowanie, z wyjątkiem tego, że każda sekwencja cyfr dziesiętnych traktowana jest numerycznie jako indeks/numer wersji. (zobacz Szczegóły dotyczące sortowania wersji).

-X, --sort=extension

Sortuje zawartość katalogów alfabetycznie według rozszerzeń plików (znaki po ostatniej kropce). Pliki bez rozszerzenia są podawane jako pierwsze.

Szczegóły dotyczące sortowania wersji

Sortowanie wersji bierze pod uwagę fakt, że nazwy plików często zawierają indeksy lub numery wersji. Standardowe funkcje sortowania zwykle nie tworzą uporządkowania, jakiego się oczekuje, gdyż porównywania dokonywane są znak po znaku. Sortowanie wersji rozwiązuje ten problem i jest szczególnie przydatne przy przeglądaniu katalogów zawierających wiele plików z indeksami/numerami wersji w nazwach:

     > ls -1            > ls -1v
     foo.zml-1.gz       foo.zml-1.gz
     foo.zml-100.gz     foo.zml-2.gz
     foo.zml-12.gz      foo.zml-6.gz
     foo.zml-13.gz      foo.zml-12.gz
     foo.zml-2.gz       foo.zml-13.gz
     foo.zml-25.gz      foo.zml-25.gz
     foo.zml-6.gz       foo.zml-100.gz
 

Zauważ też, że numeryczne części z początkowymi zerami są traktowane jako ułamkowe.

     > ls -1            > ls -1v
     abc-1.007.tgz      abc-1.007.tgz
     abc-1.012b.tgz     abc-1.01a.tgz
     abc-1.01a.tgz      abc-1.012b.tgz
 

Ogólne formatowanie wyników

Poniższe opcje mają wpływ na wygląd całości wyniku.

-1, --format=single-column

Wypisuje po jednym pliku na wiersz. Domyślna, gdy standardowym wyjściem nie jest terminal.

--block-size=rozmiar

Używa bloków o wielkości rozmiar bajtów.

-C, --format=vertical

Listuje pliki w kolumnach, posortowanych pionowo. Sposób domyślny, gdy standardowe wyjście stanowi terminal. Zawsze domyślny dla programów dir i d. GNU ls posługuje się zmienną szerokością kolumn, by wyświetlić możliwie najwięcej plików w najmniejszej liczbie wierszy.

--color [=kiedy

Opcja ta decyduje, kiedy posłużyć się kolorami do rozróżnienia typów plików. Argument kiedy może być pominięty lub być jednym z poniższych:

none, no

Wyłącza kolory. Jest to opcja domyślna. Udostępniona w celu wyłączania poprzedniej opcji color.

tty, auto

Używa kolorowania nazw plików, lecz tylko, jeśli standardowym wyjściem jest terminal. Bardzo przydatne w skryptach powłoki i aliasach poleceń, szczególnie jeśli nasz ulubiony pager nie obsługuje kodów sterujących kolorami.

yes, always

Zawsze. Używa kolorów bez względu na rodzaj standardowego wyjścia.

Użycie opcji --color bez podania argumentu kiedy jest równoważne --color=always.
Więcej szczegółów podano niżej w sekcji KOLOROWY LS.

-F, --classify, --indicator-style=classify

Dodaje do każdej nazwy pliku znak oznaczający typ pliku. Dla plików wykonywalnych będzie to `*'. Dla katalogów `/', `@' dla dowiązań symbolicznych, `|' dla potoków FIFO, `=' dla gniazd i nic dla zwykłych plików.

--full-time

Podaje czasy w pełnej postaci, a nie w zwykłym heurystycznym uproszczeniu. Format jest taki sam jak domyślny dla polecenia date. Jego zmiana jest niemożliwa, ale można wyciąć łańcuch opisujący datę poleceniem cut i przesłać wynik do date -d.
Najprzydatniejsze, gdyż wyświetlany czas będzie zawierać sekundy (uniksowe systemy plikowe przechowują czasy modyfikacji/dostępu z dokładnością do najbliższej sekundy, więc opcja ta pokazuje pełną istniejącą informację). Może, na przykład, być pomocne gdy używany plik Makefile nie odbudowuje prawidłowo plików.

--indicator-style=słowo

Do nazwy pliku dodaje znak oznaczający jego typ według stylu słowo. Możliwe style oznaczania:

none

Nie dodaje żadnego oznaczenia pliku; typ domyślny.

file-type

Dodaje `/' dla katalogów, `@' dla dowiązań symbolicznych, `|' dla potoków FIFO, `=' dla gniazd i nic dla zwykłych plików. Jest to to samo, co opcja -p lub --file-type.

classify

Dodaje `*' dla zwykłych plików wykonywalnych, dla pozostałych zachowuje się jak dla file-type. Jest to to samo, co opcja -F lub --classify.

-h, --human-readable

Pokazuje objętości w postaci czytelniejszej dla człowieka, dodając literowe przyrostki określające potęgi 1024, np. `M' dla megabajtów. `M' oznacza 1.048.576 bajtów. Jeżeli wolisz potęgi 1000 - użyj opcji -H (--si).

-H, --si

Podobnie jak --human-readable, ale posługuje się potęgami 1000 a nie 1024. (SI - Międzynarodowy System Miar definiuje przyrostki potęg 1000). Przy zastosowaniu tej opcji przyrostek `M' oznacza 1.000.000 bajtów. Posłuż się opcją -h (--human-readable), jeśli wolisz potęgi 1024.

-k, --kilobytes

Pokazuje rozmiary w blokach 1024-bajtowych (kilobajtach), przesłaniając domyślną wielkość bloku. Zobacz `Rozmiar bloku' w fileutils(1).

-m, --format=commas

Wypisuje pliki poziomo, w takiej ilości, jaka pomieści się w każdym wierszu, oddziela je sekwencją złożoną z przecinka i spacji (`, ').

-n, --numeric-uid-gid

Podaje numeryczne wartości UID i GID (identyfikatorów użytkowników i grup), zamiast nazw.

-p, --file-type, --indicator-style=file-type

Dodaje do każdej nazwy pliku znak wskazujący na typ pliku. Podobne do -F, z wyjątkiem tego, że nie są oznaczane pliki wykonywalne.

-x, --format=across, --format=horizontal

Listuje pliki wierszami zamiast kolumnami.

-T cols, --tabsize=cols

Przyjmuje, że tabulator ma szerokość cols kolumn. Domyślnie jest to 8. Dla efektywności, ls używa, gdzie jest to możliwe, znaków tabulacji. Zerowa wartość argumentu cols powoduje wyłączenie używania tabulacji.

-w cols, --width=cols

Przyjmuje, że szerokość ekranu wynosi cols kolumn. Domyślna wartość jest pobierana ze sterownika terminala (jeśli to możliwe); w przeciwnym wypadku używa się (o ile jest ustawiona) zmiennej środowiskowej COLUMNS. W pozostałych przypadkach używa się domyślnej wartości 80.

Formatowanie nazw plików

Poniższe opcje zmieniają sposób, w jaki wypisywane są same nazwy plików.

-b, --escape, --quoting-style=escape

Cytuje niegraficzne znaki w nazwach plików używając sekwencji alfabetycznych i ósemkowych z odwrotnymi ukośnikami, podobnych do używanych w języku C.

-N, --literal

Nie cytuje nazw plików. Pokazuje je w takiej postaci w jakiej występują.

-q, --hide-control-chars

Wypisuje znaki zapytania zamiast niegraficznych znaków w nazwach plików. Ustawienie domyślne gdy wyjście stanowi terminal a wywołanym programem jest ls.

-Q, --quote-name, --quoting-style=c

Umieszcza nazwy plików w podwójnych cudzysłowach i cytuje niegraficzne znaki jak w C.

--quoting-style=słowo

Używa stylu słowo do cytowania wynikowych nazw. Słowo powinno być jednym z poniższych:

literal

(Dosłownie). Wypisuje nazwy bez zmian, takie jakie są.

shell

Cytuje nazwy dla powłoki, jeśli zawierają metaznaki powłoki (znaki uogólniające) lub mogą powodować niejednoznaczność wyniku.

shell-always

Cytuje nazwy dla powłoki, nawet jeśli normalnie nie wymagałyby cytowania.

c

Cytuje nazwy jak w łańcuchu znakowym języka C. Jest to to samo, co opcja -Q lub --quote-name.

escape

Cytuje jak opcja c z wyjątkiem pomijania otaczających znaków podwójnego cudzysłowu. To samo, co opcja -b lub --escape.

locale

Cytujw jak opcja c z wyjątkiem użycia znaków cytowania właściwych do ustawień regionalnych (locale). Znakami cytowania dla domyślnych ustawień locale są ` oraz '.

Domyślną wartość opcji --quoting-style określa się za pomocą zmiennej środowiskowej QUOTING_STYLE. Jeśli nie jest ona ustawiona, to wartością domyślną jest literal. Wartość domyślna może się jednak zmienić na shell w przyszłej wersji tego pakietu.

--show-control-chars

Pokazuje bez zmian niegraficzne znaki w nazwach plików. Jest to ustawienie domyślne, chyba że programem jest ls, a wyjście stanowi terminal.

Inne opcje

-g

Ta opcja jest akceptowana, ale ignorowana; istnieje dla zgodności z Unixem.

--help

Wyświetla informację o stosowaniu programu i dostępnych opcjach, kończy działanie.

--version

Wyświetla numer wersji programu i kończy działanie.

KOLOROWY LS

Gdy używa się opcji --color, obecna wersja ls pokoloruje nazwy plików odpowiednio do nazwy i typu pliku. Domyślnie to kolorowanie zależy tylko od typu pliku, a użyte kody są zgodne z ISO 6429 (ANSI).

Można przesłonić domyślne kolory przez zdefiniowanie zmiennej środowiskowej LS_COLORS (lub LS_COLOURS). Format tej zmiennej jest podobny do formatu pliku termcap(5): oddzielona dwukropkami lista wyrażeń w formie "xx=napis", gdzie "xx" jest dwuznakową nazwą zmiennej. Zmienne wraz z towarzyszącymi im wartościami domyślnymi to:

 no       0       Normalny tekst (nie nazwy pliku)
 fi       0       Normalny plik
 di       32      Katalog
 ln       36      Dowiązanie symboliczne
 pi       31      Nazwany potok (FIFO)
 so       33      Gniazdo
 bd       44;37   Urządzenie blokowe
 cd       44;37   Urządzenie znakowe
 ex       35      Plik wykonywalny
 mi       (none)  Brakujący plik (domyślnie jak fi)
 or       (none)  Osierocone dowiązanie symboliczne (domyślnie jak ln)
 lc       \e[     Kod lewa
 rc       m       Kod prawa
 ec       (none)  Kod końca (End code) (zastępuje lc+no+rc)
 

Trzeba włączyć tylko te zmienne, które chcemy zmienić z wartości domyślnych.

Nazwy plików mogą być też kolorowane według rozszerzeń plików. Jest to określone w zmiennej LS_COLORS wg składni "*rozszerzenie=napis". Na przykład, używając kodów ISO 6429 pokolorujmy pliki języka C na kolor niebieski. Zrobimy to przez podanie "*.c=34". Kolor ten pokoloruje wszystkie pliki kończące się na .c na niebiesko.

Znaki kontrolne mogą być pisane zarówno w notacji w stylu C (notacja \-eskejpowa) jaki i w ^-notacji typu stty. Notacja C dodaje dla Escape \e, \_ dla normalnej spacji, a \? dla Delete. Dodatkowo, znak \ może zostać użyty do przesłaniania domyślnej interpretacji \, ^, :, =.

Każdy plik będzie wypisany jako <lc> <kod koloru> <rc> <nazwa pliku> <ec>. Jeśli kod <ec> jest niezdefiniowany, użyta zostanie sekwencja <lc> <no> <rc>. Jest to generalnie bardziej przekonujące w użyciu, lecz mniej ogólne. Kody lewo, prawo i końca są udostępniane, aby nie trzeba było ciągle wypisywać wspólnych elementów i aby obsłużyć dziwne terminale; ogólnie zwykle w ogóle nie chcemy ich zmieniać, chyba że nasz terminal nie używa sekwencji ISO 6429, a innego systemu.

Jeśli terminal korzysta z kodów kolorów ISO 6429, możemy składać rodzaje kodów (np. wszystkich poza lc, rc, i ec) z numerycznych komend oddzielonych średnikami. Najpopularniejszymi komendami są:

  0     Odtwarza domyślny kolor
  1     Rozjaśnia kolor
  4     Podkreśla tekst
  5     Miga tekstem
 30     Czarny kolor
 31     Czerwony kolor
 32     Zielony kolor
 33     Żółty (lub brązowy) kolor
 34     Niebieski kolor
 35     Purpurowy kolor
 36     Turkusowy kolor
 37     Biały (lub szary) kolor
 40     Czarny kolor tła
 41     Czerwony kolor tła
 42     Zielony kolor tła
 43     Żółty (lub brązowy) kolor tła
 44     Niebieski kolor tła
 45     Purpurowy kolor tła
 46     Turkusowy kolor tła
 47     Biały (lub szary) kolor tła
 

Nie wszystkie komendy będą działać na wszystkich systemach lub wyświetlaczach.

Niektóre programy terminali nie rozpoznają domyślnego kodu końca. Jeśli tekst nabiera kolorów po wylistowaniu katalogu, należy spróbować zmienić kody no i fi z 0 na numeryczne kody własnego standardowego koloru i tła.

AUTOR

Napisane przez Richarda Stallmana i Davida MacKenzie.

BŁĘDY

Na systemach BSD, dla plików zamontowanych przez NFS z systemu HP-UX, opcja -s zgłasza rozmiary, które są o połowę mniejsze od poprawnych wielkości. Na HP-UX zgłasza rozmiary dwa razy większe od poprawnych, jeśli pliki są zamontowane przez NFS z BSD. Jest to usterka HP-UX i ma wpływ również na program ls z tego systemu.

ZGŁASZANIE BŁĘDÓW

Błędy proszę zgłaszać, w jęz.ang., do <bug-fileutils@gnu.org>.

COPYRIGHT

Copyright © 1999 Free Software Foundation, Inc.
This is free software; see the source for copying conditions. There is NO warranty; not even for MERCHANTABILITY or FITNESS FOR A PARTICULAR PURPOSE.

ZOBACZ TAKŻE

dircolors(1), find(1). fileutils(1).

OD TŁUMACZA

Zaktualizowano i poszerzono wg dokumentacji Texinfo dla narzędzi plikowych GNU wersji 4.01.