Linux Certif

Toute la documentation sur la certification Linux LPI

ptx

NAZWA

ptx - tworzy indeks permutacyjny zawarto¶ci pliku

SK£ADNIA

ptx

[opcja]... [wej¶cie]... (bez -G)

ptx

-G [opcja]... [wej¶cie [wyj¶cie]]

OPIS

Dokumentacja niniejsza nie jest ju¿ utrzymywana i mo¿e byæ niedok³adna lub niekompletna. Autorytatywnym ¼ród³em jest obecnie dokumentacja Texinfo. Dostêp do niej uzyskasz wpisuj±c w wierszu poleceñ:

pinfo ptx

lub

info ptx.

Ta strona podrêcznika opisuje polecenie ptx w wersji GNU.

ptx czyta plik tekstowy i tworzy indeks permutacyjny, z ka¿dym s³owem kluczowym umieszczonym we w³asnym kontek¶cie.

Opcja -G (lub równowa¿na jej --traditional) wy³±cza wszystkie rozszerzenia GNU i przywraca tryb tradycyjny, wprowadzaj±c w ten sposób pewne ograniczenia i zmieniaj±c niektóre warto¶ci domy¶lne opcji programu. Je¿eli nie podano -G, to rozszerzenia GNU s± zawsze aktywne. S± one opisane w odpowiednich miejscach tej dokumentacji.

Poszczególne opcje wyja¶niono w dalszych sekcjach.

Przy w³±czonych rozszerzeniach GNU, po opcjach mo¿e wyst±piæ zero, jeden lub kilka plików. Je¿eli nie podano plików, to program czyta standardowe wej¶cie. Je¿eli podano jakie¶ pliki wej¶ciowe, to s± one czytane naraz tak, jakby by³y sklejone. S± jednak zupe³nie rozdzielone kontekstowo, i, przy ¿±daniu automatycznego tworzenia odno¶ników, nazwy plików i numery linii odnosz± siê do poszczególnych tekstowych plików wej¶ciowych. We wszystkich przypadkach program tworzy indeks permutacyjny na standardowym wyj¶ciu.

Przy wy³±czonych rozszerzeniach GNU, to znaczy, gdy program dzia³a w tradycyjnym trybie pracy, oprócz opcji mo¿e istnieæ zero, jeden lub dwa parametry.

Je¶li nie ma parametrów, to program czyta standardowe wej¶cie i tworzy indeks permutacyjny na standardowym wyj¶ciu. Je¿eli jest tylko jeden parametr, to okre¶la on nazwê pliku wej¶ciowego, z którego, zamiast ze standardowego wej¶cia, bêdzie prowadzony odczyt. Je¿eli podano dwa parametry, to okre¶laj± one odpowiednio plik wej¶ciowy i tworzony plik wyj¶ciowy. B±d¼ bardzo ostro¿ny, gdy¿ w tym przypadku zawarto¶æ pliku podanego jako przez drugi parametr jest niszczona. Zachowanie takie podyktowane jest wy³±cznie zgodno¶ci± z ptx Systemu V, gdy¿ Standardy GNU stanowczo odradzaj± parametry wyj¶ciowe nie poprzedzane opcj±.

Zauwa¿, ¿e jako dowoln± z nazw plików wej¶ciowych lub warto¶æ opcji okre¶laj±cej plik mo¿na podaæ pojedynczy my¶lnik '-'. W takim przypadku przyjmowane jest standardowe wej¶cie. Jednak nie ma sensu u¿ywanie tej konwencji wiêcej ni¿ raz w danym wywo³aniu programu.

Argumenty obowi±zkowe dla d³ugich opcji s± równie¿ obowi±zkowe dla krótkich opcji.

Opcje ogólne

-C, --copyright

Wypisuje krótk± notê o prawach autorskich i warunkach kopiowania, nastêpnie koñczy pracê bez dalszego przetwarzania.

-G, --traditional

Jak ju¿ wyja¶niono, wy³±cza wszystkie rozszerzenia GNU ptx i prze³±cza siê na tradycyjny tryb dzia³ania.

-t, --typeset-mode

- nie zaimplementowano -

--help

Wy¶wietla informacjê o stosowaniu programu i dostêpnych opcjach, koñczy pracê.

--version

Wy¶wietla numer wersji programu i koñczy pracê.

Wybór zestawu znaków

Przy obecnej konfiguracji, program zak³ada, ¿e plik jest zakodowany przy zastosowaniu 8-bitowego ISO 8859-1, zwanego te¿ zestawem znaków Latin-1, chyba ¿e zostanie skompilowany dla MS-DOS, wówczas u¿ywa zestawu IBM-PC. (Nic nie wiadomo o tym, by GNU ptx nadal dzia³a³ na mniejszych maszynach MS-DOS.) W porównaniu z 7-bitowym ASCII, zestaw znaków bêd±cych literami jest wiêc inny. Fakt ten zmienia zachowanie dopasowywania wyra¿eñ regularnych. St±d te¿, domy¶lne wyra¿enie regularne dla s³owa kluczowego dopuszcza akcentowane litery i litery spoza alfabetu angielskiego. Sortowanie s³ów kluczowych jest jednak nadal niewykoñczone; przestrzega ¶lepo odno¶nego uporz±dkowania zestawu znaków.

-f, --ignore-case

Do celów sortowania zamienia ma³e litery na du¿e.

Wybór s³ów i przetwarzanie wej¶cia

-b plik, --break-file=plik

Zapewnia alternatywny (do -W) sposób opisywania, jakie znaki tworz± s³owa. Podany w tej opcji plik zawiera listê znaków, które nie mog± byæ czê¶ci± jednego s³owa. Plik ten zwany jest "plikiem podzia³u" ("Break file"). Ka¿dy ze znaków nie bêd±cy czê¶ci± pliku podzia³u jest sk³adow± s³ów. Je¿eli podano obie opcje: -b i -W, to -W ma pierwszeñstwo a -b jest ignorowana.

Przy w³±czonych rozszerzeniach GNU jedynym sposobem unikniêcia interpretacji znaku nowej linii jako znaku podzia³u jest zapisanie wszystkich znaków podzia³u w pliku nie zawieraj±cym w ogóle znaku nowej linii, nawet na koñcu. Przy wy³±czonych rozszerzeniach GNU spacje, tabulacje i znaki nowej linii zawsze uwa¿ane s± za znaki podzia³u, nawet je¶li nie ma ich w pliku podzia³u.

-i plik, --ignore-file=plik

Plik zwi±zany z t± opcj± zawiera listê s³ów, które nigdy nie powinny byæ brane jako s³owa kluczowe w skorowidzu wyj¶ciowym. Zwany jest "plikiem pomijania" ("Ignore file"). Zawiera w ka¿dej linii dok³adnie jedno s³owo. Koniec linii rozdzielaj±cej s³owa nie podlega opcji -S.

Istnieje domy¶lny plik pomijania u¿ywany przez ptx, gdy nie podano niniejszej opcji, zwykle w /usr/local/lib/eign, je¶li nie zmieniono tego podczas instalacji. Chc±c deaktywowaæ domy¶lny plik pomijania nale¿y podaæ plik /dev/null.

-o plik, --only-file=plik

Plik zwi±zany z t± opcj± zawiera listê s³ów, które pozostan± w skorowidzu wyj¶ciowym. Ka¿de s³owo nie ujête w tym pliku jest pomijane. Plik zwany jest "plikiem wy³±czno¶ci" (Only file"). Zawiera po jednym s³owie w ka¿dej linii. Koniec linii rozdzielaj±cej s³owa nie podlega opcji -S.

Dla pliku wy³±czno¶ci nie ma ustawienia domy¶lnego. W przypadku wyst±pienia zarówno pliku pomijania jak i pliku wy³±czno¶ci s³owo uwa¿ane jest za kluczowe tylko wtedy, gdy podano je w pliku wy³±czno¶ci a nie podano w pliku pomijania.

-r, --references

W ka¿dej linii wej¶ciowej pocz±tkowa sekwencja nie-bia³ych znaków zostanie przyjêta za odno¶nik, którego celem jest identyfikacja tej linii w utworzonym indeksie permutacyjnym. Wiêcej na temat tworzenia odno¶ników znajdziesz w sekcji Formatowanie wyników ptx. U¿ycie tej opcji zmienia domy¶ln± warto¶æ opcji -S.

Przy wykorzystaniu opcji -r program nie próbuje zbyt usilnie usuwaæ odno¶ników z kontekstów wyj¶cia, ale udaje mu siê to poprawnie je¶li kontekst koñczy siê dok³adnie na znaku nowej linii. Je¿eli opcji tej u¿yto z domy¶ln± warto¶ci± opcji -S, lub je¶li wy³±czone s± rozszerzenia GNU, warunek ten jest zawsze spe³niony. Odno¶niki s± wówczas ca³kowicie wykluczone z kontekstów wynikowych.

-S regexp, --sentence-regexp=regexp

Okre¶la, jakie wyra¿enie regularne bêdzie opisywaæ koniec linii lub koniec zdania. W rzeczywisto¶ci istnieje inne rozró¿nienie pomiêdzy koñcami linii czy koñcami zdañ ni¿ wynik tego wyra¿enia regularnego, a granice linii wej¶ciowych nie maj± ¿adnego specjalnego znaczenia poza t± opcj±. Domy¶lnie, gdy w³±czone s± rozszerzenia GNU, a nie jest u¿ywana opcja -r, u¿ywane s± koñce zdañ. W tym przypadku u¿ywane jest dok³adne regexp zapo¿yczone z GNU emacsa:

    [.?!][]\"')}]*\($\\|\t\\|  \\)[ \t\n]*

Gdy wy³±czone s± rozszerzenia GNU lub u¿yta opcja -r, u¿ywane s± koñce linii. W tym przypadku, domy¶lnym wyra¿eniem regularnym jest po prostu:

    \n

Zastosowanie pustego regexp jest równowa¿ne ca³kowitemu wy³±czeniu rozpoznawania koñca linii lub koñca zdania. Ca³y plik jest wówczas traktowany jak jedna d³uga linia lub zdanie. U¿ytkownik mo¿e równie¿ zakazaæ generowania wszystkich flag obcinania, korzystaj±c z opcji -F "".

Gdy s³owa kluczowe trafiaj± siê blisko pocz±tku zdania lub linii wej¶ciowej, czêsto tworzy to niewykorzystany obszar na pocz±tku wynikowej linii kontekstu. Gdy s³owa kluczowe s± blisko koñca zdania lub linii wej¶ciowej, czêsto tworzy to niewykorzystany obszar na koñcu wynikowej linii. Program usi³uje wype³niæ te obszary zawijaj±c kontekst w ich wnêtrzu. Koñcówka zdania (linii wej¶ciowej) u¿ywana jest do wype³nienia niewykorzystanego obszaru po lewej stronie linii wynikowej, pocz±tek u¿ywany jest do wype³nienia obszaru po prawej.

Dla wygody u¿ytkownika rozpoznawanych jest wiele zwyczajowych sekwencji specjalnych (poprzedzanych odwrotnym uko¶nikiem), jakie wystêpuj± w C. S± one przekszta³cane na odpowiadaj±ce im znaki przez sam ptx.

-W regexp, --word-regexp=regexp

Okre¶la, jakie wyra¿enie regularne bêdzie opisywaæ ka¿de ze s³ów kluczowych. Domy¶lnie, je¶li w³±czone s± rozszerzenia GNU, s³owo jest sekwencj± liter: u¿ywanym regexp jest '\w+'. Gdy rozszerzenia GNU s± wy³±czone, s³owem jest domy¶lnie wszystko koñcz±ce siê spacj±, tabulacj± lub znakiem nowej linii: u¿ywanym regexp jest '[^ \t\n]+'.

Puste wyra¿enie regularne jest równowa¿ne nie podaniu tej opcji, pozwalaj±c zadzia³aæ domy¶lnemu.

Dla wygody u¿ytkownika rozpoznawanych jest wiele zwyczajowych sekwencji specjalnych (poprzedzanych odwrotnym uko¶nikiem), jakie wystêpuj± w C. S± one przekszta³cane na odpowiadaj±ce im znaki przez sam ptx.

Formatowanie wyników

Format wynikowy jest sterowany g³ównie opcjami -O i -T, opisanych poni¿ej. Je¿eli nie wybrano ani opcji -O ani -T, a w³±czone s± rozszerzenia GNU, to program wybiera format wyj¶ciowy odpowiedni dla terminala uproszczonego. Ka¿de wyst±pienie s³owa kluczowego wypisywane jest na ¶rodku jednej linii, otoczone przez swój lewy i prawy kontekst. Pola s± poprawnie wyrównywane, wiêc skorowidz wynikowy mo¿na z ³atwo¶ci± studiowaæ. Je¿eli wybrano automatyczne odno¶niki opcj± -A i s± one wypisane przed lewym kontekstem, to jest, je¿eli nie wybrano opcji -R, to po odno¶niku dodawany jest dwukropek. £adnie wspó³pracuje to z przetwarzaniem przez GNU Emacsa 'next-error'. W tym domy¶lnym formacie wyj¶ciowym, ka¿dy bia³y znak, jak znak nowej linii czy tabulacja, jest po prostu zamieniany na dok³adnie jedn± spacjê, bez specjalnych prób kompresowania ci±gu kolejnych spacji. W przysz³o¶ci mo¿e siê to zmieniæ. Za wyj±tkiem bia³ych znaków, ka¿dy inny znak odno¶nego zestawu 256 znaków przekazywany jest dos³ownie.

Format wyj¶ciowy sterowany jest dodatkowo poni¿szymi opcjami.

-g liczba, --gap-size=liczba

Okre¶la rozmiar minimalnej przerwy pomiêdzy polami w linii wyj¶ciowej.

-w liczba, --width=liczba

Okre¶la maksymaln± szeroko¶æ ka¿dej ostatecznej linii wyj¶cia. Je¿eli stosowane s± odno¶niki, to s± one ujête lub nie ujête w tej szeroko¶ci w zale¿no¶ci od warto¶ci opcji -R. Je¿eli nie u¿yto tej opcji, to znaczy, gdy odno¶niki wypisywane s± przed lewym kontekstem, maksymalna szeroko¶æ wyj¶cia bierze pod uwagê maksymaln± d³ugo¶æ wszystkich odno¶ników. Je¿eli u¿yto opcji -R, to znaczy, gdy odno¶niki wypisywane s± po prawym kontek¶cie, maksymalna szeroko¶æ nie uwzglêdnia miejsca zajêtego przez odno¶niki ani przerw, które je poprzedzaj±.

-A, --auto-reference

Tworzy automatyczne odno¶niki. Ka¿da linia wej¶ciowa bêdzie posiadaæ automatyczny odno¶nik utworzony z nazwy pliku i liczby porz±dkowej linii, z pojedynczym dwukropkiem miêdzy nimi. Jednak nazwa pliku bêdzie pusta, je¶li odczytywane jest standardowe wej¶cie. Je¿eli podano zarówno opcjê -A jak i -r, to wej¶ciowy odno¶nik jest nadal czytany i przeskakiwany, ale podczas wypisywania wyników u¿ywany jest automatyczny odno¶nik, przes³aniaj±c wej¶ciowy odno¶nik.

-R, --right-side-refs

W domy¶lnym formacie wyj¶ciowym, gdy nie jest u¿ywana opcja -R, ka¿dy odno¶nik utworzony w wyniku opcji -r lub -A podawany jest w skrajnej prawej czê¶ci linii wyj¶ciowej, po prawym kontek¶cie. W domy¶lnym formacie wyj¶ciowym, przy podanej opcji -R, odno¶niki s± natomiast podawane na pocz±tku linii wyj¶ciowej, przed lewym kontekstem. W ka¿dym innym formacie wyj¶ciowym opcja -R jest niemal ignorowana, z wyj±tkiem tego, ¿e szeroko¶æ odno¶ników nie jest wówczas jest wliczana do ca³kowitej szeroko¶ci wyj¶cia podanej przez -w.

Opcja ta jest wybierana automatycznie przy wy³±czeniu rozszerzeñ GNU.

-F ³añcuch, --flac-truncation=³añcuch

¯±da, by ka¿de obciêcie w wyj¶ciu by³o zg³oszone za pomoc± ³añcucha. Wiêkszo¶æ pól wynikowych teoretycznie rozci±ga siê w stronê pocz±tku lub koñca bie¿±cej linii, lub bie¿±cego zdania, jak ustalono opcj± -S. Istnieje jednak maksymalna dozwolona szeroko¶æ linii wyj¶ciowej, zmieniana opcj± -w, która jest nastêpnie dzielona na czê¶ci dla ró¿nych pól wyj¶ciowych. Je¿eli pole nie mo¿e siê rozci±gaæ a¿ do pocz±tku lub koñca bie¿±cej linii i mie¶ciæ w zadanej szeroko¶ci, wówczas nastêpuje obciêcie. Domy¶lnie ³añcuchem oznaczaj±cy obciêcie jest pojedynczy uko¶nik, jak w '-F /'.

³añcuch mo¿e mieæ wiêcej ni¿ jeden znak, jak w '-F ...'. W szczególnym przypadku, gdy ³añcuch jest pusty ('-F ""'), oznaczanie obciêcia jest wy³±czane. Nie s± wówczas do³±czane ¿adne znaczniki obciêcia.

Dla wygody u¿ytkownika rozpoznawanych jest wiele zwyczajowych sekwencji specjalnych (poprzedzanych odwrotnym uko¶nikiem), jakie wystêpuj± w C. S± one przekszta³cane na odpowiadaj±ce im znaki przez sam ptx.

-M³añcuch, --macro-name=³añcuch

Okre¶la inny ³añcuch, jaki ma byæ stosowany zamiast 'xx' przy tworzeniu wyj¶cia odpowiedniego dla nroff, troff lub TeX.

-O, --format=roff

Wybiera format wyj¶ciowy odpowiedni dla przetwarzania przez nroff lub troff. Linie wyj¶ciowe s± typu:

wiêc mo¿liwe bêdzie napisanie makra '.xx' roff-a do obs³ugi sk³adu otrzymanego wyj¶cia. Jest to domy¶lny format wyj¶cia, gdy wy³±czone s± rozszerzenia GNU. Opcj± -M mo¿na zmieniæ 'xx' na inn± nazwê makra.

W tym formacie ka¿dy znak nie-graficzny, jak znak nowej linii czy tabulacja, jest po prostu zamieniany na dok³adnie jedn± spacjê, bez specjalnych prób kompresowania ci±gu kolejnych spacji. Wszystkie znaki cytowania: `"' s± podwajane, by zosta³y poprawnie przetworzone przez nroff czy troff.

-T, --format=tex

Wybiera format wyj¶ciowy odpowiedni dla przetwarzania przez TeX. Linie wyj¶ciowe s± typu:

\xx {KOÑC}{PRZED}{S£OWOKLUCZ}{PO}{POCZ}{ODNO¦NIK}

wiêc mo¿liwe bêdzie napisanie definicji '\xx' do obs³ugi sk³adu otrzymanego wyj¶cia. Zauwa¿, ¿e gdy nie s± tworzone odno¶niki, to znaczy, gdy nie u¿yto ani opcji -A ani -r, nie pojawia siê ostatni parametr ka¿dego wywo³ania '\xx'. Opcj± -M mo¿na zmieniæ 'xx' na inn± nazwê makra.

W tym formacie niektóre znaki specjalne, jak '$','%', '&' #' i '_' s± automatycznie chronione przed cytowaniem przez poprzedzenie ich odwrotnym uko¶nikiem. Nawiasy klamrowe '{','}' te¿ s± chronione w ten sposób, ale równie¿ ujête miêdzy parê znaków dolara, by wymusiæ tryb matematyczny. Sam odwrotny uko¶nik generuje sekwencjê '\backslash{}'. Daszki (circumflex) i tyldy nad literami generuj± odpowiednio sekwencje '^\{ }' i '~\{ }'. Inne znaki diakrytyczne w odno¶nym zestawie znaków daj± odpowiednie sekwencje TeX-a, na ile jest to mo¿liwe. Inne znaki nie-graficzne, jak znak nowej linii, i tabulacja, i wszystkie inne znaki nie bêd±ce czê¶ci± ASCII, s± po prostu zamieniane na dok³adnie jedn± spacjê, bez specjalnych prób kompresowania ci±gu kolejnych spacji. Proszê daæ znaæ autorowi jak ulepszyæ przetwarzanie tych znaków specjalnych dla TeX-a.

Rozszerzenia GNU

Ta wersja ptx zawiera kilka cech nieistniej±cych w ptx z Systemu V. Mo¿na je wyeliminowaæ przy pomocy opcji -G linii poleceñ, chyba ¿e zostanie ona przes³oniêta przez inne opcje. Niektóre rozszerzenia nie mog± byæ przywrócone przez przes³oniêcie, zatem prost± zasad± jest unikanie -G je¿eli chce siê korzystaæ z rozszerzeñ GNU. Poni¿ej podano ró¿nice pomiêdzy tym programem a ptx z Systemu V.

*

Niniejszy program potrafi czytaæ wiele plików wej¶ciowych naraz, zawsze zapisuje powsta³y skorowidz na standardowe wyj¶cie. Z drugiej strony, ptx z System V czyta tylko jeden plik i tworzy wynik na standardowym wyj¶ciu lub, je¶li w wywo³aniu polecenia podano drugi parametr plik, w zadanym pliku.

Pos³ugiwanie siê parametrami wyj¶cia nie poprzedzonymi opcjami jest do¶æ niebezpieczn± praktyk±, której GNU w miarê mo¿liwo¶ci unika. Zatem, przy pos³ugiwaniu siê ptx przeno¶nie miêdzy GNU a System V, powinno siê zwracaæ uwagê, by zawsze u¿ywaæ go z jednym plikiem wej¶ciowym i zawsze oczekiwaæ wyniku na standardowym wyj¶ciu. Mo¿na równie¿ automatycznie skonfigurowaæ wywo³ywania ptx z opcj± -G w produktach go u¿ywaj±cych, je¶li konfigurator zauwa¿y, ¿e instalowany ptx akceptuje -G.

*

Jedynymi opcjami dostêpnymi w ptx z System V s± '-b', '-f', '-g', '-i', '-o', '-r', '-t' i '-w'. Wszystkie inne opcje s± rozszerzeniami GNU i nie s± powtórzone w tym wyliczeniu. Ponadto, niektóre opcje maj± nieco inne znaczenie przy w³±czonych rozszerzeniach GNU, jak wyja¶niono poni¿ej.

*

Domy¶lnie, skorowidz wyj¶ciowy nie jest sformatowany dla 'troff' czy 'nroff'. Zamiast tego sformatowany jest dla terminala uproszczonego. Wyj¶cie dla 'troff' lub 'nroff' mo¿na wybraæ opcj± -O.

*

Dopóki nie u¿yto opcji -R maksymalna szeroko¶æ odno¶ników jest odejmowana od ca³kowitej szeroko¶ci linii wyj¶ciowej. Przy wy³±czonych rozszerzeniach GNU, szeroko¶æ odno¶ników nie jest uwzglêdniana w obliczeniach szeroko¶ci linii wyj¶ciowej.

*

Czytane i przetwarzane z pliku wej¶ciowego s± zawsze wszystkie z 256 znaków zestawu, nawet znaki NUL, bez niepoprawnego efektu, nawet gdy rozszerzenia GNU s± wy³±czone. Jednak ptx z Systemu V nie przyjmuje 8-bitowych znaków, odrzucanych jest kilka znaków steruj±cych, a tylda '~' jest potêpiona.

*

D³ugo¶æ linii wej¶ciowej jest ograniczona tylko dostêpn± pamiêci±, nawet przy wy³±czonych rozszerzeniach GNU. Jednak ptx z Systemu V przetwarza tylko 200 pierwszych znaków linii.

*

Domy¶lnymi znakami podzia³u (nie-s³owami) s± wszystkie znaki oprócz liter odno¶nego zestawu znaków, diakrytycznych lub nie. Przy wy³±czonych rozszerzeniach GNU domy¶lnymi znakami podzia³u s± wy³±cznie spacja, tabulacja i znak nowej linii.

*

Program lepiej pos³uguje siê szeroko¶ci± linii wyj¶ciowej. Je¿eli wy³±czono rozszerzenia GNU, program próbuje zamiast tego imitowaæ ptx z System V, ale istnieje kilka niewielkich zak³óceñ, których niniejszy program ca³kowicie nie powiela.

*

U¿ytkownik mo¿e podaæ równocze¶nie plik pomijania i plik wy³±czno¶ci. W ptx z System V nie jest to dozwolone.

ZG£ASZANIE B£ÊDÓW

B³êdy proszê zg³aszaæ, w jêz. ang., do <bug-textutils@gnu.org>.

COPYRIGHT

Copyright © 1999 Free Software Foundation, Inc.
This is free software; see the source for copying conditions. There is NO warranty; not even for MERCHANTABILITY or FITNESS FOR A PARTICULAR PURPOSE.

ZOBACZ TAK¯E

sort(1), uniq(1), comm(1), tsort(1), textutils(1).

OD T£UMACZA

Zaktualizowano i poszerzono wg dokumentacji Texinfo dla narzêdzi tekstowych GNU wersji 2.0.